Fault 10.

3 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Tot mijn grootste geluk had Harry de deur voor me open gedaan. Zo wandelde ik nu zijn veel te grote loft binnen waarna ik met een zucht op de bank in de woonkamer plofte. Het duurde even voor ook Harry de woonkamer in kwam lopen met een kop thee in elke hand. Een daarvan duwde hij er één in mijn handen voor hij zich naast me op de zetel nestelde. Thee was iets wat ik van Liv had overgenomen. Een gewoonte die zij had, want zonder thee kon ze niet slapen. Ik had de gewoonte van haar overgenomen en had het niet meer afgeleerd.
"Wat is er?" Vroeg Harry. Hij kende me veel te goed. Hij wist dat ik niet het persoon was om zo laat nog zijn huis binnen te vallen omdat ik me gewoonweg verveelde. Als ik dat deed dan zat ik echt met iets. En dat iets was Liv. Alweer.
Ik had de voorbije jaren vaak genoeg mijn hart uitgestort op Harry's bank omdat ik haar miste.
"Ze is terug." Ik zei niet eens haar naam maar mijn beste vriend wist goed genoeg over wie ik het had.
Hij kende Liv bijna even goed als ikzelf. Hij kende haar karaktertrekken, haar gewoontes, zelfs de kleine dingen. Zoals hoe ze met de punten van haar haren speelde als ze nerveus was. Of hoe ze haar ogen dichtkneep wanneer ze heel hard moest lachen.
Harry zou Liv kunnen herkennen ook al heeft hij haar nog nooit gezien. En dat kwam door mijn eindeloze gezeur waar Harry telkens weer oprecht naar leek te luisteren.
"Hoe weet je dat?" Die vraag was genoeg om Harry het hele verhaal te vertellen. Ik vertelde hoe ze me al een aantal dagen probeerde te bereiken. Hoe ik haar wegdrukte maar toch telkens opnieuw twijfelde of ik de telefoon niet gewoon moest opnemen. Ik vertelde hem over het berichtje dat ze me deze middag had gestuurd. En toen vertelde ik hem dat ik tegen haar op was gebotst in het kleine nachtwinkeltje.
Harry had me geen enkele keer onderbroken, en dat was precies de reden waarom ik naar hem toe was gekomen. Ik wist dat Harry niet zou klagen en met goede raad klaar zou staan. Dat was precies wat hij nu deed.
"Je moet jezelf niet meteen aan haar over geven Lou. Zij heeft jou achtergelaten." Ik hoorde hoe hij de nadruk legde op 'Jou'.
"Speel hard-to-get. Zij mag ook wel een keertje haar best doen. Je bent geen hond Lou, je hoeft niet achter haar aan te rennen als ze je roept." Zei Harry.
Ik snapte wel wat hij bedoelde. Ikzelf wilde haar ook niet meteen vergeven, maar diep vanbinnen wist ik dat ik dat wel al had gedaan.
Liv had iets. Iets wat ervoor zorgde dat je niet boos op haar kon zijn. Ze kon mijn hart zoveel breken als ze zelf wilde, ik wist toch wel dat ik haar zou vergeven.
Maar het is niet omdat ik wist dat ik haar toch wel al vergeven had, dat ik haar dat ook moest tonen. Ik moest sterk zijn, en mezelf niet compleet in haar armen werpen. Want voor ik het zelf zou door hebben, zou ze mijn hart alweer breken en zou ze alweer met de noorderzon verdwenen zijn.
Maar ik hield van haar. God, ik was nooit opgehouden met van haar te houden. In elk klein dingetje dat ik zag, zag ik Liv.
Ik zag haar glanzende bruine haren in als ik mijn ogen sloot. Ik zag hoe de wind ze door elkaar blies en zij alleen maar kon lachen om het gevecht dat ze hield om haar haren uit haar ogen te houden. Ik zag haar lach in mijn nachtelijke dromen en ik zag haar olijf groene ogen in mijn dagdromen.
Ik zag haar overal, en ik kon er helemaal niets tegen doen.
Ook merkte ik op hoe ik elke twee minuten mijn gsm checkte om te kijken of er nog geen nieuw bericht van haar was binnengekomen. Maar wie hield ik voor de gek? Ik had haar afgesnakt alsof ik haar niet meer kon hebben, ik had haar thuis afgezet en ik had niet eens de moeite gedaan om haar gedag te zeggen.
Ze zou me niet sturen, en daar had ik helemaal zelf voor gezorgd.
Maar dat was niet was ik wilde.
Ik wilde dat ze voor me zou vechten alsof haar hele leven van mijn liefde afhing.

Hoofdstukje 10 ik hoop dat jullie het tot nu toe een beetje leuk vinden?
dikke kus!