Fault 12.

4 augustus 2015 || Louis Tomlinson

Met een kreun werd ik wakker van het geluid van potten en pannen in de keuken. Ik ging rechtop zitten en keek even om me heen.
Rondom me zag ik de witte muren van Harry's woonkamer. Ik had gisteren niet meer de moeite gedaan om naar huis te gaan. Bovendien zou ik dan waarschijnlijk de hele tijd hebben liggen piekeren over wat ik nu met Liv aanmoest. En Harry's vrolijke zelf was een perfecte afleiding geweest. Ik was uiteindelijk in slaap gevallen op de bank en Harry had me gewoon laten slapen. Iets waarvoor ik hem heel dankbaar was, want ik wist dat als ik alleen zou zijn ik mezelf niet zo kunnen tegenhouden om Liv te bellen.
Ergens vond ik het vreselijk dat ik haar niet gewoon kon opbellen en dat ik moest doen alsof Liv me niet interesseerde. Maar ik wist dat dat het beste was, niet alleen voor mezelf maar ook voor iedereen om me heen. Want als Liv weer in staat zou zijn om mijn hart te breken, dan zou ik weer een wrak zijn. En dat was voor niemand goed. Voor mij niet, voor mijn vrienden niet, voor niemand niet. Ik kon er ook niet voor zorgen dat mijn fans iets hadden om zich zorgen over te maken. Want dat zou het hele gedoe alleen maar erger maken.
Ik hees mezelf van de bank en slenterde op mijn blote voeten naar de keuken. Ik zag hoe Harry aan het fornuis bezig was met het maken van een typisch Brits ontbijt.
"Ruikt heerlijk, Styles" zei ik, waarna ik een stukje gebakken spek uit een pan stal en het in mijn mond stopte. Ik zag hoe Harry me even kwaad aankeek, maar dan besloot om gewoon zijn mond te houden omdat het nu toch al te laat was. Soms was hij net een vrouw, die kon het ook niet hebben als je in de kookpotten zat nog voor ze op tafel stonden. Of dat was toch iets waar Liv niet tegen kon.
"Wat zijn je plannen voor de komende week?" vroeg Harry me.
We hadden een weekje vrij gekregen om even op adem te komen voor we weer op tour naar Australië zouden vertrekken. Ik hield ervan om op een podium te staan en duizenden meisjes mee te horen zingen met de teksten van onze liedjes, maar nu Liv hier was had ik er helemaal niet zoveel zin in.
Ik had nog een week, maar ik kon me niet voorstellen dat er in een week veel verandering zou gekomen zijn tussen mij en Liv.
"Geen idee. Ik ga misschien wel even langs bij mijn moeder en mijn zusjes, het is zo lang geleden dat ik echt thuis ben geweest." antwoordde ik.
Maar ik bleef hopen dat ze me vandaag zou contacteren. Als was het maar een enkele sms waarin ze me vroeg hoe het met me ging of wat ik aan het doen was. Ik was stiekem wel blij dat ik haar gisteren was tegengekomen, maar ik vond het verschrikkelijk dat haar eindeloze pogingen om me te bereiken er nu niet meer waren.
Ik was gewend geraakt aan haar naam op mijn telefoonscherm. En op de een of andere manier had ik er een routine in gevonden. Ik wist precies wanneer ze me zou bellen en ik vond het irritant dat mijn gsm nu gewoon stil bleef alsof hij niet meer wist hoe hij een geluid moest maken.
Harry liet me opschrikken door een bord met spek, eieren, worst en witte bonen voor mijn neus te zetten. Ik glimlachte en bedankte hem waarna ik gulzig begon te smullen. Ik had niet door gehad hoe leeg mijn maag eigenlijk wel niet voelde en zelfs het luide gerommel was me niet opgevallen. Na de plotselinge confrontatie met Liv gisteren had ik er niet meer op gelet dat ik eigenlijk ook eten kwam halen in het kleine winkeltje.
Dus schrokte ik mijn eten zowat naar binnen.
Na nog de hele voormiddag op Harry's bank door te brengen besefte ik dat het tijd werd om naar huis te gaan. Ik bedankte Harry voor het heerlijke ontbijt en voor zijn luisterende oor van de vorige avond. Daarna wandelde ik naar buiten, stapte in mijn auto en reed naar huis.