Hoofdstuk 016.

Vurige bellen spatten uit elkaar, alsof ze naast een gigantische ketel stond. De hitte die hen omringde was ondragelijk en samen met de stank van zwavel was het haast onmogelijk om niet aan Smaugs vlammen te denken.
‘En nu?’
Haldir trok zijn voeten iets op en keek opzij. ‘Nu moet je het ei er voorzichtig in rollen.’
Argwanend blikte Aimee naar de man die naast haar op de rots zat. ‘Hoe weet je dat zo zeker?’
De elf haalde zijn schouders op. ‘Er was eens een tijd dat ik onderwezen werd over de wezens die Midden Aarde bevolken.’ Hij nam haar even onderzoekend in zich op. ‘Je was geenszins sceptisch toen ik je de eerste keer vertelde dat je het in de lava moest onderdompelen en nu we deze ellenlange tocht hebben gemaakt, ga je opeens wel aan mijn woorden twijfelen?’
Aimee begreep dat het absurd klonk. Toch sloeg de onzekerheid nu pas toe, alsof ze er daarvoor nog nooit bij had stilgestand hoe heet lava was.
‘Het is een vuurwezen. Lava stroomt door zijn aderen.’
Na het slaken van een diepe zucht pakte Aimee het ei uit de tas en vouwde de doeken open. Een laatste maal gleden haar vingertoppen over de harde schaal.
‘Als dit niet werkt…’ ze wierp weer even een blik op de oranje substantie, ‘… dan dompel ik mijzelf er ook in onder.’
‘Je doet maar.’
Zijn antwoord frustreerde haar. Het was net alsof ze zichzelf hoorde spreken. Zo gevoelloos, alsof niets ter wereld er werkelijk toedeed. Nog steeds wist ze niet wat hem zo gemaakt had.
Aimee blikte even opzij. Zijn plagerige grijns verbaasde haar, zodat ze even niet meer wist of het hem werkelijk niets zou doen. Hij was niet zoals zij, besefte ze. Sinds Fíli’s dood had zij geen glimlach meer kunnen opbrengen.
Zodra de herinneringen aan de dwerg terugkwamen, kwam ze overeind. Ze liep naar de rand van de lavapoel toe. Een halve meter onder haar bruiste de lava, als een dodelijke bron. Met enige aarzeling plaatste ze het ei op de grond. Al dit nauwelijks doordachte plan niet werkte… hoe kon ze Thranduil dan ooit op zijn knieën dwingen? Zou ze zich dan echt in deze zwavelpoel storten? De dood joeg haar allang geen angst meer aan, maar ze wilde haar toorn niet in vlammen laten opgaan.
Ze haalde diep adem en gaf het ei toen een zetje. Zodra het over de rand rolde, deed ze een stap naar achteren. Ze kreeg liever geen opspattende lava op haar lichaam.
Twee armen gleden om haar middel. ‘Nu moeten we wachten.’
Aimee bewoog niet. Ze staarde naar beneden, naar de zee van glanzend goud. Het ei was verdwenen, er was niets van te zien. ‘Ik houd niet van wachten.’
‘Een zwaar leven heb je toch. Je doet niets anders dan wachten.’
Zijn woorden maakten haar boos. Ze draaide zich fel om, maar zoals de afgelopen dagen al zo vaak gebeurd was, vingen zijn lippen haar boosheid op. Ze raakte verloren in een lange kus, een die net zo vurig was als de omgeving waarin ze zich bevonden. Wellustig duwde ze hem naar achteren, totdat hij met zijn hoofd tegen een rots knalde en zijn kaken op elkaar klapten. Hij beet op haar tong, maar de pijn deed haar niets. Hem ook niet, wist ze.
Het was immers niet de eerste keer dat elkaar in een razend tempo ontkleedden, versmolten tot één lichaam en dat bleven totdat ze zich hijgend van elkaar af duwden. Het vulde de leegte in haar nooit, maar dat kortdurende genot dat haar enkele ogenblikken overspoelde, maakte alles voor een heel kort ogenblik beter.
En het was beter dan met de armen over elkaar geslagen te staan wachten, toch?