Hoofdstuk 11

Ik glimlach naar hem en loop richting mijn bed. Ik plof neer en kijk hem grijnzend aan. Hij op zijn beurt heeft een grote frons op zijn voorhoofd. Opeens heb ik door dat ik wel wat flirterig leek dus rol ik met mijn ogen.

"Ik ga heus niet flirten met een geest, hoor. Trouwens, ik heb erover nagedacht maar ik weet niet hoe ik je moet noemen. Ik ga jullie niet allebei Daniel noemen." Hij kijkt even nadenkend rond. Ik staar hem wat schaapachtig aan en zucht dan luid. Ik sta op en doe mijn make-up af met een make-up doekje. Ik loop naar de badkamer met een joggingsbroek en een sweater en kleed me snel om zodat ik vervolgens terug bij Daniel kan gaan zitten. "Dus? Heb je al wat nagedacht?"

"Ja, noem me gewoon Dan. Gemakkelijk toch." Ik kijk hem vol ongeloof aan met een schaapachtige uitdrukking om zijn meest originele naam... Niet dus! Ik doe snel mijn haren in een knot en ga in kleermakerszit zitten. Dan gaat een beetje achteruit en kijkt me vragend aan. Ik rol met mijn ogen.

"Ga je mij nog het verhaal vertellen of hoe zit dat?" vraag ik geïrriteerd. Hij lijkt net uit de lucht gevallen te zijn want aan zijn gezicht leidt ik af dat hij het door heeft.

"Oh ja, dat. Oké waar zaten we?" We zinken allebei in gedachten maar niet voor lang. Al snel begint Dan verder te vertellen. "Ja, dus hij was hard geworden. De enige mensen waar hij nog een beetje liefde voor toonde waren zijn ouders." Ik wil er snel iets tussen zeggen maar word dan onderbroken door Dan. "De dag dat zijn vader gestorven was -eigenlijk ook mijn vader-, kreeg ik een droom. Ik was wel verdrietig maar ik voelde me zo zwak worden dat ik alleen aan mijn gezondheid kon denken. Maakt niet uit. De droom ging dus over twee gassen. Een zwarte en een witte. Eerst zaten ze samen gemengd. Door elkaar of hoe je het ook wilt zeggen. Maar al snel waren ze verwijdert van elkaar. De twee gassen gingen uit elkaar maar het witte gas kreeg een klein beetje zwart gas terwijl het zwarte gas nog minder gemengd was met het witte. Na dagen na te denken en naar Daniel toe te kijken, had ik eindelijk door dat ik maar een geest was." Ik kijk niet-begrijpend naar Dan. Wat zegt hij allemaal?

"Dus, als ik het goed begrijp..." zeg ik terwijl ik de puzzelstukjes in mijn hoofd aan elkaar probeer vast te maken. "... ben jij gewoon de goede kant van Daniel en het slechte is in zijn lichaam nu." Dan knikt en aan zijn gezicht zie ik dat het hem niet gelukkig maakt.

"Om nog een beetje specifiek te zijn: een mens bestaat uit twee delen, altijd. Het goede en het kwade. Daarom worden mensen kwaad, maar vergeven ze ook. Daarom kunnen mensen soms koelbloedig lijken, maar hebben ze altijd ook hun goede kanten. Maar ik ben de goede kant van Daniel. Zijn hart is nu van ijs. Letterlijk. Hij is enkel nog menselijk tegen zijn moeder maar voor de rest is hij erg arrogant en kan de veiligheid van mensen hem niet veel schelen." Ik rol met mijn ogen.

"Dat hoef je mij geen tweede keer te zeggen. Ik heb het namelijk al meegemaakt." Ik zucht en leun naar achteren. "Maar je zei dus dat zijn hart van ijs is en dat jij eigenlijk zijn 'andere helft' bent. Is er dan geen enkele mogelijkheid om jullie weer te 'verenigen'?" vraag ik benieuwd aan Dan. Hij krabt even aan zijn kin.

"Dat is waar ik jaren achter zoek. De oplossing om dit alles te stoppen. Helaas ben ik geen centimeter verder. Ik heb wel ooit een droom gehad waar een vrouw iets tegen me zei maar heel onduidelijk. Er was te veel lawaai maar toch kon ik af en toe de woorden van de vrouw begrijpen." Ik ga meteen weer rechtop zitten en kijk Dan met open mond aan.

"Vertel, wat heeft ze gezegd? Misschien kan ik met iets helpen." Hij schudt lachend zijn hoofd.

"Dat is het probleem. Ik weet niet wat er allemaal door haar gezegd werd. Wat ik wel weet is dat ze had gezegd 'Ze... echt veranderen...' Het was echt heel vaag. Dat waren de enige woorden die ik echt heb kunnen begrijpen." Ik zink even in gedachten. 'Ze' en 'echt veranderen'... Nu ja, daar ga je heel wat zinnen mee kunnen maken. Ik zucht.

De deur van de kamer zwaait open en zoals verwacht ik Dan alweer verdwenen. Daniël staat in de deuropening met zijn strenge blik, zoals altijd. Ik sta op en kijk hem aan met een vragende blik. Hij doet de deur groter open.

"Vandaag kook jij. Ik moet naar belangrijke afspraak." zegt hij en verlaat de kamer weer. Ik kijk naar de plaats waar Dan zat. Wist ik maar hoe ik hun kon helpen. Dan deed ik het meteen! Ik wil normaal leven met Daniel. Ik wil niet de hele dag door Daniel gekwetst worden. Ik zucht voor de zoveelste keer. Ik kan niet eens koken, wat moet ik nu doen? Ik loop naar beneden en kijk even in de kasten om te zien wat er allemaal is.

Als ik uiteindelijk klaar ben, besluit ik iets speciaals te maken. Misschien is wat Dan zegt niet allemaal waar. Misschien moet ik gewoon aardig doen om Daniels vertrouwen te winnen. Wat zou ik kunnen maken wat echt super speciaal is en waar elke man gek van zou worden? Na even te piekeren, heb ik een idee. Alleen weet ik niet of dat wel goed gaat zijn.

Ik haal kippenblokjes uit de koelkast en klop twee eitjes. Goed, als ik niet kan koken, zal ik maar gewoon iets proberen. Ik klop de eitjes samen in een kom en doe ze dan in een pan. Ondertussen snijd ik wat groenten en zet ze ook op het vuur. Uiteindelijk zet ik ook de kippenblokjes op het vuur. Als ik na een tijdje de geur ruik, verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Hopelijk smaakt het ook net zo goed als het ruikt.

Na een tijdje, hoor ik Daniel naar binnen komen. Helaas kan ik zijn gezichtsuitdrukking niet zien want volgens mij zou hij ook verrast zijn. Hij komt de keuken binnen en staart naar het eten dat ik net aan het serveren ben. Ik kijk hem onzeker aan. Hij zegt niets tegen mij. Geen dank u, geen 'het ruikt lekker'... Gewoon niets. Ik ga op mijn stoel zitten en begin te eten.

Het heeft geen zin om te proberen, Victoria. Blijf vriendelijk maar hem veranderen gaat nooit gebeuren. zegt een stem tegen me. Ach, misschien moet ik het ook gaan geloven.