Fault 13.

4 augustus 2015 || Liv Campbell

De zonnestralen zorgden al voor aardig wat warmte en ik wist zeker dat het een mooie zomerdag beloofde te worden. Toch had ik het gevoel dat er iets miste. Natuurlijk was er altijd wel iets dat beter kon. Zo kon een fris ijsje een middag tien keer beter maken. Dat kon het vroeger al wanneer ik aan het zeuren was en dat kon het nu nog steeds. Maar een ijsje was iets tijdelijk. Wat ik miste was iets klein maar wel permanent. Het voelde alsof er een klein plekje was in mijn hart waar er nog plaats was voor meer. Het voelde alsof deze middag nog leuker zou kunnen zijn, moest dat kleine plekje opgevuld zijn. Het was zoals een gerecht dat net een heerlijke saus miste om het perfect te maken. En hoe langer ik wandelde, hoe meer ik besefte dat Louis die saus was. Louis was dat ijsje dat deze dag net iets beter zou maken.
Mijn leven was veranderd door Louis. Dat kon ik met zekerheid zeggen. Al was dat dan ook één van de weinige dingen die ik de laatste tijd echt zeker wist. Louis had mijn leven vroeger veranderd. Hij zorgde ervoor dat ik wist wat liefde was. En ook nu veranderde hij mijn leven weer. Al wist ik niet of ik dat nu net fijn vond of niet.
Het leven was anders nu ik terug contact had met Louis. Er waren meer onzekerheden, meer spanning in mijn leven. Alleen wist ik niet zeker of dat was wat ik wou. Ik voelde op een bepaalde manier de drang om tegen iedereen te roepen dat ik de enige echte Louis Tomlinson persoonlijk kende, dat ik bij hem in de auto had gezeten en dat ik met hem had gepraat. Alhoewel het zinloos zou zijn om dat uit te staan roepen.
Toch leken de getallen die zijn gsm-nummer nummer vormden ineens wel van belang. Zijn gsm-nummer die zich in mijn gsm bevond. Want nu was alles anders, nu kreeg ik antwoord. Alhoewel ik dat eigenlijk niet zeker wist aangezien ik Louis niet meer had gebeld.
Toch ging ik er vanuit dat hij me nog wilde zien, al hoopte ik dat dat niet enkel was om mijn verhaal te horen en dan weg te gaan. Ik wilde niet dat hij me ging beschouwen als een boek dat spannend was om te lezen, waarbij je het verhaal echt wil weten om het dan uiteindelijk in een kast te zetten wanneer het uit is en het niet meer aan te raken. Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat Louis niet alleen met me in contact ging blijven om elk detail te weten over de befaamde dag dat ik vertrok en om me na het verhaal achter te laten.
Ik wandelde verder door het park en vroeg me af wat Louis op dit moment aan het doen was, waar hij aan dacht en vooral wat hij van plan was te doen. Mijn hand gleed naar mijn broekzak omdat ik mijn gsm wilde vastnemen om te kijken of Louis me al had gebeld of een berichtje had gestuurd. Maar daar vond ik enkel een verloren haarspeld.
Misschien lag mijn gsm nu wel in mijn appartementje te rinkelen, te wachten om vastgenomen te worden en om telefoontjes te beantwoorden. Ik schudde mijn hoofd. Ik moest aan iets anders denken nu. Straks werd ik nog gek. Hoe langer ik over Louis begon na te denken, hoe meer ik begon te twijfelen en hoe vaker ik begon te denken dat het misschien beter was geweest, moest ik niet teruggekomen zijn.
Toch veranderde deze gedachte een beetje toen ik voorbij het restaurantje wandelde waar Louis en ik vaker gingen eten. Het restaurant waar alles zo ongeveer begonnen was. Ik stond even stil en twijfelde. Ik was hier 5 jaar niet meer geweest. Waarschijnlijk waren alle kleine prulletjes ondertussen al honderden keren van plaats veranderd en waren er vele foto's bijgekomen. En hoewel het altijd de kleine dingetjes waren geweest die ik zo leuk vond aan dit restaurantje, zorgde dat er nu niet voor dat ik stilstond. Er hingen daar ook herinneringen. En dat zorgde er voor dat ik met mijn hand de deur openduwde en me aan het kleine tafeltje zette waar Louis en ik altijd gezeten hadden. Het had iets mooi om hier terug te zijn omdat ik me terug de sfeer kon herinneren die hier hing, omdat ik me terug herinnerde hoe zenuwachtig ik was geweest op onze eerste date en hoe fantastisch dat uiteindelijk was geweest. Maar tegelijk had het ook iets triest omdat ik hier nu alleen zat.