2.* pain...

er was nou al een dag voorbij, of een nacht, ik wist het niet meer. het enige wat ik wist is dat de pijn maar niet ophield. ik wilde dood, ik wilde verlost zijn van deze pijn, maar allemaal weigerden ze mij te vermoorden... soms gilde ik, en elke keer als ik gilde bood de blonde man zijn excuses aan. hij bleef de hele tijd naast me zitten, en soms waren er ook anderen. ik vroeg me af of hij nooit hoefde te eten of te slapen.

'asjeblieft, vermoord me..' probeerde ik nog een keer. mijn stem klonk vervormd van de pijn. 'ik beloof je dat het ophoud,' de blonde man zat zoals altijd bij me. 'waarom, wat gebeurd er met me?'. 'je bent gebeten door... een van ons, dat was de enige manier om je te redden'. ik wil niet gered worden, dacht ik, maar ik zei het niet hardop, ik zou de ruzie nou toch niet kunnen winnen. 'wat zijn jullie?'. 'het zal wel raar klinken neem ik aan...' zei hij vertwijfeld. 'maar wij zijn vampieren'. ik lachte, ook al had ik verschrikkelijk veel pijn. 'die bestaan niet' zei ik spottend. 'over een paar dagen zul je me geloven'. 'waarom?' ik geloofde er nog steeds niks van. 'je word een van ons' hij zei het alsof hij het niet wou, maar geen keuze had.

de pijn begon langzaam weg te trekken, maar ik merkte het nauwelijks. ik was ontzettend moe, ik had nou al meer dan twee dagen niet geslapen. gek genoeg had ik geen honger, alleen dorst. maar ik wilde geen water, of wat voor normaal drinken dan ook, met een schok besefte ik dat ik naar bloed verlangde. ik begon te gillen, voor de zoveelste keer. 'het spijt me verschrikkelijk, ik beloof je dat het ophoud' zei de man naast me. 'wat...' ik twijfelde, het klonk zo raar om het te vragen. 'wat eet een vampier?'. 'onze soort drinkt bloed' zei hij na een minuut stilte, hij was er duidelijk niet blij mee. 'maar als je je aansluit bij onze groep zul je geen mensenbloed drinken, wij drinken alleen dierenbloed'. het idee van mensenbloed maakte me tegelijk dorstig en misselijk. misselijk omdat ik al mijn hele leven niet tegen mensenbloed had gekund, en dorstig omdat ik een vampier was. het klonk raar, ik een vampier. maar ik geloofde hem nu wel, nu ik zelf voelde hoe het was om zo te zijn. 'is er nog meer dat ik moet weten' vroeg ik, om maar even niet meer aan bloed te denken. 'nou, je word niet ouder, nooit.' 'nooit, echt helemaal nooit?'. 'nee, je bent bijna onkwetsbaar...' ik kon aan hem zien dat hem dit nog het meest dwarszat aan het hele vampier zijn. ik vroeg me af hoe oud hij was... hoe oud zou ik worden. zou ik wel eens doodgaan? dat klonk raar, nooit doodgaan, eeuwig leven. op dit moment was het enige wat ik wou dood. dat de pijn ophield, en dat ik mijn leven achter me kon laten.