22.1: Herstel

De zware deur kraakt protesterend als ik het opendoe. Ik ben hier werkelijk nog nooit geweest; je houdt het niet voor mogelijk hoe groot dit kasteel werkelijk is.
"Hé Louis, wij mogen in de toren slapen zoals echte keizerinnen! Gaaf he!" Daisy omklemt enthousiast mijn been terwijl Phoebe met een raar voorwerp aan het rollen is.
"Super leuk Dais! Wat is dat?" Haar ogen zoeken verstandig de mijne op terwijl haar handen verder de mogelijkheden uitzoeken.
"Bolvormig. Ik wist niet wat het was, maar nu wel. Het is een bol." Ik grinnik en ga naast hun zitten. Daisy probeert heel voorzichtig - bang om iets kapot te maken, de andere bol te raken met degene die ze vast heeft, maar ze gooit er ver naast.
"Wie heeft je dat geleerd?"
"Sedrik!" Daisy lacht enthousiast en meteen verschijnen er blosjes op haar wangen. Oh nee, ik weet al hoe laat het is; ze is weer eens verliefd. Ik weet niet hoe vaak meisjes dat doen en waarom ze het zo lang volhouden maar het is echt belachelijk.
"Dais, is hij niet wat te oud voor je?"
"Nonsens! Nog een paar jaar en dan zal hij om me smeken. Jou lukte het ook en zeg nu zelf, de allermooiste ben je ook niet. Maar wel de beste broer!" Een beledigde lach verlaat mijn lippen als ik mijn hoofd achterover laat vallen. Ik hoop dat ze er niet veel van meent want wat zegt ze toch allemaal...Jezus. Zolang ze geen alcohol gevonden heeft is het niets.
"Dat is aardig van je. En? Heb je al boeiende gesprekken met hem gehad?" Voor even is het stil waarna ze met een rood hoofd naar de grond kijkt. Phoebe kijkt geërgerd op, ze is veel volwassener dan Dais.
"Hij zei dat hij haar haar mooi vond. Daisy bleef het maar herhalen, zo vervelend!" Ze zucht en rolt met haar ogen; ik vermoed dat ik niet altijd het beste voorbeeld heb gegeven. Phoebe kijkt verstoord op als Harry binnenkomt. Hij heeft een kleine lieve glimlach rond zijn lippen liggen als hij op het bed gaat zitten.
"Misschien moet je de keizer vertellen wat je daarnet zei." Als een echte verklikker geeft Phoebe Daisy een te lieve glimlach waarna ze verder speelt met de bolvormige dingen. Harry trekt speels een wenkbrauw op een geeft Daisy een vriendelijke blik. Hij heeft van die schattige kuiltjes in zijn wangen terwijl zijn donkerbruine haren schitteren in het zonlicht, samen met dat stralende paar ogen. Harry zou zo'n goede vader zijn...Oh, daar mag ik nu echt even niet aan denken. Mijn buik is al te gek aan het doen.
"Is er iets wat je me wilt vertellen Daisy?" Als de vriendelijkheid zelve kijkt hij haar geduldig aan terwijl Daisy haar hoofd erg traag maar zeker nog roder aanloopt, arm meisje ook. Phoebe kan een echte feeks zijn.
"Ik- Euhm." Net als Phoebe haar mond wilt opendoen geef ik haar een stootje magie waardoor ze die snel weer toedoet.
"Gedraag je. Ik zeg ook niet dat je gevoelens had voor de grootste spierbundel van het dorp." Ze fronst en zegt niks meer, maar goed misschien. Haar mond werkt soms veel te veel.
"Daisy?" Harry leunt voorover met een open en ontspannen houding. Ergens denk ik nog aan de knagende honger waar hij mee vecht, maar je merkt er niets van. Knap werk van hem.
"Jouw broer vond me mooi, maar ik vind hem ook heel erg mooi!" Ze glimlacht zo verlegen dat het gewoonweg schattig is. Harry grijnst en ontplooit zijn vingers even uit elkaar.
"Wil je dat ik hem dat vertel of hou je dat liever als geheimpje tussen ons?" Oh God, Harry kan echt goed met kinderen omgaan. Ik wil ineens spontaan een vrouw worden, helemaal klaar voor kindjes. Zijn fluistertoon klinkt lief, maar voor mij is het veel meer dan een lage hese stem. Mijn haren gaan er van overeind staan. Proberend me te concentreren op iets anders laat ik mijn hoofd achterover vallen en sluit ik mijn ogen kort.
"Ik wil het nog even geheim houden. Dan kan ik een jurk aantrekken en het hem dan zeggen zoals echte prinsessen! In de toren! Hij moet me redden!" Ze lacht gelukzalig. Als ik mijn ogen terug opendoe merk ik dat Harry me een snelle geamuseerd blik geeft, de schijnheilige. Hij weet goed genoeg wat hij met me doet. Dat weet elke vampier die ons die ene keer bezig heeft gehoord wel. Ik rol met mijn ogen en neem de bol vast.
"Wat zijn dit eigenlijk?"
"Knikkers. Zeer zeldzaam hier maar al wel bekend in andere landen." Ik knik en sla het woord op; knikker, bolvormig.
"Ik ga even bij Lottie kijken, iemand die mee gaat?" De meisjes schudden hun hoofd.
"Ik wil erg graag mee Louis, maar ik moet nog een jurk uitzoeken! Ruune heeft me er super veel gegeven en ze zijn zo mooi!" Ik glimlach en knik enkel.
"Geen probleem Dais. Har?" De man knikt met een stiekeme glimlach en staat dan terug op. Voor even merk ik terug hoe vreselijk groot hij is en hoe strak die broek wel niet rond zijn benen zit. Een tikje tegen mijn achterste doet me beledigd opkijken.
"Het leek wel alsof je aan het pure genot kwam daarnet."
"Harry!" Meteen duw ik hem van me af terwijl de man begint te lachen, hees en luid, zo mooi.
"Wat?! Eerst kijk je me zo aan en vervolgens sluit je je ogen in extase. Je had me ook mogen waarschuwen weet je, dan had ik kunnen helpen." Hij knipoogt waardoor ik me gevaarlijk naar hem omdraai en de lachende vampier vastpin tegen de muur met behulp van magie.
"Geen woord Styles, bespaar die fantasietjes maar voor later," Mijn lippen zwerven in de buurt van de zijne, maar ik denk er niet aan om hem het genoegen te geven door ze te herenigen.
"Later zijn dat niet slechts fantasietjes meer." Ik grom waardoor hij opnieuw speels lacht, met de tranen in zijn bleke ogen. "We weten allebei dat je dat niet erg zou vinden." Als ik mijn ogen terug open is zijn gezicht rood door de blijkbaar grappige situatie. "Je keek zo naar me van..."
"Genoeg Beer! Jij hebt geluk met je extreme zintuigen, maar ik pak je daar nog wel op terug." Ik laat hem terug los waardoor hij zich traag van de muur verwijdert naar me toe.
"In je dromen Boo, ik zie je daar. Het pakken, zoals je het zegt."
"Stomme koe." Ik grijns en geef hem een duwtje tegen zijn strakke achterste waarna ik snel de trap afga, opzoek naar Lottie.