Neville Longbottom en de waterkoker

Nimue Lowland liep met wijde passen door de grote hal. De korte hakjes onder haar schoenen tikten zachtjes op de stenen vloer. De laatste les van de dag was afgelopen en ze verlangde naar een kopje thee. Alle jongelingen die ze de hele dag door les had gegeven, renden langs haar heen om maar zo snel mogelijk buiten te komen. Ze passeerde een van haar collega's en glimlachte vriendelijk, waarna ze rechts afsloeg en naar buiten liep. De zon scheen heerlijk en de lucht zag strak blauw. Gelach van kinderen klonk om haar heen en in de verte het geblaf van Fang, de bloedhond van Hagrid.
'Goedemiddag, professor Lowland!' groette een van haar leerlingen haar en ze glimlachte. 'Goedemiddag Lisa, geniet van je weekend!' Ze liep door richting de kassen, waar ze de deur opende naar het kantoor van Professor Neville Longbottom, de Herbology leraar van 2016.
'Lange dag gehad?' vroeg ze terwijl ze de deur achter zich sloot en naar zijn bureau wandelde. Neville keek op van zijn werk en knikte. 'Zonder twijfel,' antwoordde hij glimlachend. Nimue kende Neville al heel lang. Ze hadden samen op Zweinstijn gezeten toen ze nog kinderen waren en hadden beiden hun leven toegewijd aan het onderwijs van de nieuwe generaties. Zij als professor in de magische wezens en hij als professor in de kruidenkunde. Nimue ging op zijn bureau zitten en keek hem aan. 'Zullen we de week maar afsluiten?'
Neville knikte en schoof zijn werk aan de kant. 'Dit maak ik later wel af.' Hij stond op en liep naar de deur toe, die hij galant voor haar open hield. Nimue glimlachte en liep voor hem de deur uit. De weekafsluiting is iets dat de twee al deden sinds ze op school zaten. Wanneer het eindelijk vrijdag was, bespraken ze de week onder het genot van een kopje thee, waarbij ze elkaar uitdaagden elke week een andere smaak te proberen. Dit maal was het Nimue's beurt om te kiezen en ze had een grote verrassing voor Neville klaarliggen. Als echte Puur-bloed tovenaar, miste hij vele smaken die enkel bij Dreuzels bekend waren.
'En wat heb je deze keer voor me?' vroeg Neville toen hij de grijns op haar gezicht zag verschijnen.
'Je ziet het straks wel,' antwoordde ze en ging hem voor het kasteel in. Ze liepen door de school heen richting Nimue's eigen kantoor. Haar ouders hadden haar net een cadeautje gestuurd, iets dat het theedrinken een stuk gemakkelijker zou maken. Iets waarvan ze overtuigd was, dat Neville het nog nooit had gezien. Ze opende de deur naar haar lokaal en liet hem binnen. Neville was al vaker in haar kantoor geweest en nam direct de fijnste stoel uit de kamer in beslag. Hij gooide een been over de leuning heen en keek toe hoe Nimue naar haar bureau liep. 'Dus?' drong hij aan en Nimue draaide zich om. Ze pakte een klein potje van het bureau en hield het op alsof ze een prijs weggaf. 'Ik geef u, rozenblaadjes thee.'
Neville trok geïnteresseerd een wenkbrauw op. 'Die is inderdaad nieuw.' Hij ging weer rechtop zitten en keek haar aan.
Nimue opende een la achter haar bureau en haalde er een waterkoker uit, het cadeau van haar ouders. Het was het nieuwste model en kon ongeveer 4 lieter water bevatten. Ze zette het apparaat op het bureau neer en zag in haar ooghoek Neville op haar af komen lopen.
'Wat is dit nou?' vroeg hij verbaasd.
'Dit, Neville,' begon ze, 'is een waterkoker.'
Zijn borstelige wenkbrauwen kropen bij elkaar in onbegrip. 'Dit? Dit is geen waterkoker, wat praat je nou? Waar is de ijzere ketel?'
'Die is weg,' antwoordde ze, 'nou, let op.' Ze liep naar het kraantje achterin haar kantoor en vulde de waterkoker met water. Toen ze terug kwam, zette ze de waterkoker weer terug in de houder en liet Neville zien dat op je op dit apparaat kan zien hoeveel water er in kan. Neville was erg geintrigeerd door het Dreuzelse apparaat en bleef maar aan zijn baard plukken.
'Dreuzels gebruiken elektriciteit om deze apparaten te laten werken, helaas hebben we dat hier niet.'
Neville lachte een keer spottend. 'Waarom heb je dit ding dan meegebracht?'
Nimue sprak niet en haalde haar staf tevoorschijn. Ze richtte deze op de stekker van het apparaat en sprak: 'Electrica excusso!'
Een kleine blikschemschicht schoot uit haar staf op de stekker en Nimue drukte het knopje in, zodat een lampje rood ging gloeien.
'Hoe heb je dat gedaan?!' vroeg Neville verbaasd. Nimue lachtte. 'Een spreukje dat ik heb verzonnen zodat ik overal stroom heb.'
Maar toen het apparaat luid begon te brommen, zette Neville geschrokken een stap naar achteren. 'Hij gaat onploffen! Pas op!' Hij wilde haar aan de kant trekken, maar Nimue begon echter hard te lachen. 'Wat ben je toch een idioot,' schatterde ze. 'Het water is alleen aan het koken, dom oor.'
Nevie vertrouwde het niet, niet totdat het lampje uit ging en het ronkende geluid wegstierf. Nimue tilde de pot op en schonk het water in een theepot, waarna ze de thee in een zagje deed en deze in de pot stopte. Ze pakte glimlachend de pot van taf en keek Neville aan. 'Zin in een kopje echte Dreuzel-thee?