Epilogue

Een eenzame roos raakte de koude, bevroren grond. Het rood stak fel af tegen de witte ondergrond. Bloedrood.
Bloed.
Offer.
Zo voelde het ook. Het was een offerande aan onschuld, aan de gestorvenen, maar ook aan degenen die niet het voorrecht hadden gehad om te mogen sterven, maar die nu met de pijn moesten verdergaan. Het was pijnlijk om door te gaan, maar uiteindelijk toch verdraaglijk.
Witte vlokjes omringden de bloem om de kleur nog eens te benadrukken. Rood, net zoals Percy's haar. Net zoals het haar van de persoon die hier te ruste was gelegd. Een verkleumd figuur kwam eindelijk overeind, geholpen door de jonge man die naast hem stond.
"Het spijt me, Fred," klonk het zacht, maar toch luid, door de duisternis. De wind blies de vallende sneeuw tegen beide mannen aan en een laagje poeder bedekte hun haren. De blaadjes van de roos bewogen zacht, alsof er een antwoord kwam.
Rust daalde neer in hun harten. Het was goed zo. Het hoorde niet, voelde nog niet goed, maar het was goed genoeg. Leven was nog mogelijk.