Wedstrijd van de Maand!

De eerste liefde van elke piraat is de zee, en NoBeard wist als geen ander hoe waar dat was. Al zijn hele leven had hij verlangd naar het koele, zoute water. Als arme jongen was er maar één ding waar hij van droomde: matroos worden. Helaas was het leven op een groot handelsschip niets voor hem. Hij weigerde het dek te schrobben en kwam daardoor meerdere malen in de problemen. Toen zijn schip werd aangevallen door piraten, besloot hij dan ook midden in het gevecht van kant te wisselen, iets wat de piraten erg konden waarderen. Met een gemene glimlach zag hij hoe degenen die tegen hem hadden geschreeuwd en gemopperd nu van alles behalve hun ondergoed waren beroofd.

Het leven bij de piraten beviel hem goed, en dat was waar hij zijn naam kreeg. NoBeard kon namelijk geen baard groeien, hoe hard hij het ook probeerde. Maar hij droeg de naam met trots, want hij was één van de meest gevreesde piraten van de zeven zeeën. En toen de kapitein werd opgegeten door een haai, werd NoBeard piratenkapitein. En zoals een echte piratenkapitein, besloot hij op zoek te gaan naar een schat, één die werd bewaakt door zeemeerminnen.

Oh, zeemeerminnen. NoBeard had er altijd al één willen zien, maar ze lieten zich maar moeilijk zien en ze waren ontzettend gevaarlijk. Als je je liet lokken door een zeemeermin, zo ging het verhaal, sleurden ze je me naar de donkere diepten van de zee. NoBeard droomde soms van die diepten en raakte gefascineerd door de vrouwen met vissenstaarten. Hij zou er één vangen, besloot hij, zodat hij de schat kon vinden.

De piraten voeren uit naar de woelige wateren, waar de wezens zich ophielden. Van ver al hoorde hij de echo’s van hun stemmen, nog te ver om enige schade aan te richten. Hij wist dat hij zijn schip op de klippen zou varen als hij verder voer en besloot op een gepaste afstand op een plan te broeden.

NoBeard was dan een piraat, maar wel eentje met een soort van eer. Hij zou zijn bemanning niet in gevaar brengen voor de schat en zijn eigen obsessieve wens een zeemeermin te vinden. Dus hij voer uit, alleen op een sloep, en liet zich roepen door de hemelse stemmen van de vrouwen diep onder water.

Al snel dook er een vrouw op voor hem en ze zong de zoetste melodieën. Starend naar haar schoonheid begon NoBeard te beseffen dat hij in groot gevaar was. Toch voelde hij zich als thuis, en hij begon met haar te zingen. Het was een raar gezicht, een piraat en een zeemeermin, samen in een harmonieus duet.
“Neem me mee naar de zee,” sprak hij. “Laat me je zeemeerman zijn.”
Zij zei geen woord, maar trok hem uit zijn bootje, onder de golven en kuste zijn lippen.
“Trouw met me,” fluisterde ze. “Ik zie dat je van de zee houdt, dan moet je ook van mij houden, want ik ben een wezen van de zee.”
Hij knikte, en op dat moment veranderden zijn benen in een staart en zijn longen in kieuwen. Hij was een zeemeerman
.
De eerste liefde van elke piraat is de zee, en NoBeard wist als geen ander hoe waar dat was.