~ Wings ~

Het lijkt wel alsof ik vlieg, zweef of iets er tussen. Als ik om me heen kijk, zie ik alleen maar wit licht om me heen. Wanneer ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik gewoon gekleed ben in een strakke broek, een T-shirt en een loshangende overhemd. Wacht, ik weet dat ik in het ziekenhuis lag. Ik herinner me een ongeluk. Al weet ik niet gelijk wat voor ongeluk. Hierdoor kan ik het niet laten om omlaag te kijken en kan ik mezelf zien liggen in een ziekenhuisbed. Net als dat ik een ziekenhuisshort, of zoiets, aan heb. Hoe kan het dan... Laat ook maar. Ik kijk beter naar de mensen die in mijn kamer staan. Gelijk herken ik mijn moeder, mijn stiefvader, Gemma en... Slordig haar dat opzij gestreken is, een sportieve outfit en... gek genoeg herken, en kan, ik zijn schoenen zien. Toms. Louis. Even voel ik iets van een steek, die net zo snel weer verdwijnt. Ze huilen allemaal. Vooral Louis en trilt zijn hand als hij die over mijn wang laat gaan. Ik breng zelf mijn hand naar mijn wang. Een hele lichte tinteling kan ik merken. Niet wetend hoe ik het doe, zak ik meer omlaag totdat ik achter Louis sta in de kamer zelf. Vreemd om mezelf zo te zien liggen.
“Het spijt me zo verschrikkelijk.” Louis' stem trilt en is het te horen dat hij in tranen is. “Ik had je nooit alleen mogen laten. Ik had het je nog beloofd.” Dan buigt hij zich meer voorover en kust hij mij op mijn lippen. Kort maar kan ik nog net een lichte tinteling voelen.
Om hem gerust te stellen, leg ik mijn hand voorzichtig op zijn schouder. “Wees niet bang, Lou, ik ben van mijn leiden af. En ik verwacht echt niet dat je echt vierentwintig uur zeven dagen per week bij me zal zijn bij alles wat ik doe.” Het is te zien dat hij rilt.
Een zacht hum geluidje klinkt naast me. “Je leert snel.”
Ik buig me voorover naar Louis die bijna op mijn bed kruipt. “Ik zal over je waken,” zeg ik in zijn oor en opnieuw rilt Louis. Tegelijk hoop ik dat ik me aan die belofte kan houden.
Opnieuw een zacht en tevreden lachje. “Dat is precies waarom ik hier ben, Harry.” Ik richt me op en kijk ik naar een vriendelijke vrouw. “Eigenlijk was het je tijd nog niet maar je lichaam kon het niet meer aan,” begint ze uit te leggen. “Ik zou je een paar dagen bij moeten staan zodat je het zou accepteren dat je lichamelijk niet...”
Ik zucht even. Wat gewoon mogelijk blijkt te zijn. “Zeg gewoon dat ik dood ben en draai er niet omheen.” Ik kijk naar de andere gezichten in de kamer. “Hun gezichten zeggen me ook genoeg.” Mijn moeder die huilend steun zoekt bij mijn stiefvader. Gemma die eveneens niet kan ophouden met huilen. En Louis... hij ziet eruit alsof hij op instorten staat.
De vrouw naast me glimlacht even. “Ik ben blij dat je het zelf inziet en accepteert. Dat gebeurd niet altijd en zeker niet zo snel.” Haar gezicht veranderd naar serieus. “Maar het moeilijkste zal nog komen. Louis, je partner, zal er pas echt onderdoor gaan. Jullie woonde samen, deden alles samen. Het is een flinke klap voor hem maar het is niet de bedoeling dat hij het zo snel opgeeft. Je mag bij hem blijven, over hem waken, hou hem veilig, bescherm hem zoals je altijd gedaan hebt. Juist nu mag je hem niet in de steek laten want anders berooft hij zichzelf van het leven om bij jou te kunnen zijn.”
Verrast kijk ik van haar naar Louis. “Ik mag bij hem blijven?” Dat wil ik zelf ook. Ik kan me nu aan deze belofte houden?
Ze knikt langzaam. “Ja, officieel was het jouw tijd ook nog niet. Niemand zag dat ongeluk aankomen en toch heb je het niet gered. De doktoren hebben alles gedaan wat ze konden maar je lichaam begon het op te geven,” legt ze uit. “Je organen in ieder geval en dat is een slecht teken.” Ze zucht. “Hij zal wel weer iemand vinden maar het vergt tijd. Ze denken dat het minimaal twee jaar zal duren en maximaal vier jaar. Hij zal weer een partner vinden. Kun je dat aan denk je?”
Ik kijk van haar naar Louis, die nu snikkend op mijn bed ligt. Net als dat hij zachtjes mompelt. Ik hou van je. Waarom heb je me verlaten? Het lijkt alsof mijn hersenen nog elk woord kunnen registreren. “Ja,” antwoord ik. “Ik hou van hem met heel mijn hart maar... Ik wil hem niet zo snel hier bij me hebben. Hij heeft nog een heel leven voor zich.”
Een hand op mijn schouder draait me half om. “Ik heb het nog nooit mee gemaakt dat iemand zijn eigen dood zo snel onder ogen ziet en gelijk zijn familie bij wilt staan. Kom mee. Ik zal je een paar dingen laten zien en leren.” Ze steekt glimlachend haar hand uit naar me.
Die ik aanpak. “Hoe heet je?” Tegelijk vervaagt de omgeving wat en als het weer duidelijk wordt, sta ik duidelijk in het appartement dat ik met Louis deelde.
De vrouw kijkt duidelijk rond. “Ik ben Lillia, een van de oudere geesten. Wij begeleiden sommige gelijk door het licht, anderen begeleiden we om – zoals jij – hier te blijven want er zullen heel wat mensen moeite hebben met de acceptatie, de rouwfase en alles,” vertelt Lillia en zie ik haar door een muur verdwijnen. O ja, geen deuren of muren die me nu tegen houden. Snel loop ik haar achterna. Waarop ik in de slaapkamer sta van Louis en mezelf. Ik heb dubbel en dwars mijn afscheid gehad. Voordat ik nog mijn ongeluk had, lag ik de avond daarvoor juist vroeg op bed. Door de gedachte eraan, glimlach ik vanzelf want ik droeg Louis zelf naar de slaapkamer. De liefde die hij me toen liet voelen.
Lillia kijkt naar de spiegel die boven een kast hangt. “Vooral hier is de liefde van jullie te voelen.” Ze lacht. “Wauw, nog niet eens zo gek lang geleden.”
Door haar woorden betrekt mijn gezicht. “Zeg me niet dat je...”
Ze schudt echter haar hoofd. “Nee, het is een gevoel, Harry, probeer het zelf maar. Loop dichter naar het bed.” Lillia gebaard met haar hoofd.
Mijn mond valt open als ik voel dat het steeds warmer wordt. Een aangename warmte die mijn hand lijkt te strelen. “Wat... is dat?” Ik steek mijn hand uit. De warmte lijkt puur alleen van het bed te komen en daar ook te blijven.
“Dat kan alleen echte liefde doen. Pure, sterke en onbegrensde liefde die je voelt voor de ander. Een liefde zo sterk dat je de ander boven jezelf stelt.” Haar gezicht verandert. “We zijn expres hierheen gekomen omdat de slaapkamer de meeste herinneringen heeft. Dit is waarschijnlijk ook de eerste kamer die Louis zal willen veranderen tenzij...”
“Hij besluit om ergens anders te gaan wonen,” maak ik instemmend haar zin af. “Wat niet zo vreemd is. We hadden heel veel herinneringen hier. En inderdaad, de meeste zijn hier in de slaapkamer. Daarna de keuken en woonkamer.” Een beetje trillend trek ik mijn hand weg en stop ik die in mijn zak. “Wat doen we hier?”
Ik draai mijn hoofd om naar Lillia als ze me vriendelijk aankijkt. Net als geduldig. “Kijk Harry, het leek me beter dat je eerst hier afscheid van kan nemen. De meeste die hun partner, vrouw of man doet er even niet toe, verloren zijn, durven niet in de slaapkamer te komen. Louis zal waarschijnlijk of naar zijn ouders gaan of bij de jouwe blijven.”
Langzaam knik ik. “Ik heb alle tijd van de wereld.” Kort grinnik ik. “Het is niet zo dat ik hoef te eten, drinken, slapen, douchen, toilet of dat ik mezelf om hoef te kleden. Ik ben een geest nu want ik liep ook net door een muur.”
Ze komt naar me toe. “Ik heb nog nooit iemand gezien die dat allemaal zo snel accepteert en begrijpt. Je bent net een uur of wat overleden en het lijkt alsof je er totaal geen moeite mee hebt. Geen woede, frustratie, pijn of wat dan ook. Dat gebeurd maar zelden...”
Ik haal mijn schouders op. “Wat schiet ik ermee op,” zeg ik haar onderbrekend. “Als mijn lichaam het aan had gekund, had ik meer kans op overleven en toch ben ik hier. Je wilde me ook het een en ander leren?”
Lillia gebaard dat ik mee moet komen en staan we weer in de woonkamer. “Het belangrijkste is dat je je moet kunnen concentreren, het moet vanuit je hart komen want je bent dan in staat om een lamp aan te doen of juist uit,” vertelt ze. “Je bent zelfs in staat om spiegels te laten breken, jezelf als een verschijning te laten zien in een spiegel of raam bijvoorbeeld, dingen te laten bewegen. Wij geesten kunnen nog behoorlijk sterk zijn en sommige zijn in staat om zelfs gruwelijke dingen te doen.” Ze kijkt door de woonkamer. “Probeer maar om een lamp te laten springen, de oven aan te laten gaan en uit...”
Nu begin ik te lachen. “Dat zou nog eens ideaal zijn. Louis is niet bepaald een goede kok. Dat deed ik meestal.” Het idee dat ik mogelijk het gasfornuis uit kan laten gaan, of de oven uitzetten, mocht Louis het vergeten of iets bijna laten aanbranden omdat hij niet goed oplet.
Ik merk dat ze achter me komt staan. “Concentreer je, vanuit je hart en... ja, eigenlijk kan je die dingen doen door de liefde die je voelt voor die persoon. Het ligt eraan hoe sterk je liefde is want dat is je kracht.”
Zelf concentreer ik me op een pen. Nog een laatste bericht voor Louis. Als dat nog eens kon. Opeens zie ik de pen omrollen en voel ik de liefde door mijn lichaam golven. Dan komt de pen omhoog om net boven het kladblok te blijven zweven. Vergeven maar niet vergeten. Ik hou van je met heel mijn hart, schrijf ik met mijn vinger in de lucht. Hopend dat het werkt. Ga verder met je leven en herinner me op een positieve manier. XXX H.
Ik loop naar het tafeltje en zie ik de boodschap. Wat nog behoorlijk goed gelukt is.
Een tevreden zucht is te horen. “Je leert echt snel. Als het om Louis gaat, gaat het vanzelf voor je. Laten we het eens kijken of je dat ook bij je ouders kan.” Lillia steekt haar hand uit. “Of nee, concentreer je op het huis van je ouders. Het verplaatsen van hier naar je ouders, of je andere vrienden, is een soort vorm van transporteren. Je hoeft er alleen aan te denken, vergeet niet dat je hart en je liefde je kracht is die je overal naar toe kan brengen.”
Ik knik naar haar en doe ik mijn ogen dicht. Denkend over het huis van mijn ouders. Ik kan me de woonkamer helemaal voor me zien en tegelijk voel ik een soort briesje. Bijna als een zomerse briesje wanneer ik door het park zou wandelen.
“Doe je ogen open, Harry, we zijn er al.” Door haar stem doe ik mijn ogen open en zie ik inderdaad de vertrouwde woonkamer van mijn ouders. “Ik leer je nog een paar dingen en daarna durf ik je met een gerust hart alleen te laten. Af en toe zul je me nog zien. We houden zeker contact.” Lillia slaakt een diepe zucht. “Ik moet je wel waarschuwen.” Ze legt verder uit dat er nog regels zijn en dat het zelfs mogelijk is om mij zelfs hier vandaan te verbannen. Maar dan hoor ik dat het om extreme dingen gaat. Dingen waar ik niet eens toe in staat ben om te doen. “Verder rest me nog een ding te zeggen. Wees voorzichtig, en probeer iedereen een beetje in de gaten te houden. Niet alleen Louis, er komt een dag dat hij een ander heeft en dan heeft hij geen constante bescherming meer nodig. Je kunt dan meer afstand nemen maar tot die tijd moet je eerst hem in de gaten houden. Anne heeft Robin, Gemma heeft een relatie en ook je vrienden hebben iemand om bij uit te huilen. Louis zal niet gelijk iemand vertrouwen of in vertrouwen nemen.”