• Hoofdstuk 6 •
Rose p.o.v.
Rose werd wakker door zonnestralen die in haar gezicht schenen. Het gordijn dat om haar hemelbed hing, was half open, het kwam doordat Aaliyah die nacht besloten had dat ze pas weer veilig (dus zonder geprikt te worden door haar vreemde voorwerp) kon vertrekken uit Roses bed, om drie uur 's nachts. Omdat het zo donker was geweest, waren ze samen half uit het bed gevallen, maar dat kwam ook omdat Aaliyah tegen Rose aanbotste terwijl ze het bed uitstapte. Rose stond op uit haar bed, meteen waaide een zacht briesje haar tegemoet, het raam stond een stukje open. Ze zuchtte, ze vond het nu al fantastisch op Hogwarts. Snel kleedde ze zich aan en rende naar De Groote Zaal. Ze nam toch een tikkeltje onzeker plaats aan de tafel van Ravenclaw en keek afwachtend naar de eerste uilen die de zaal binnen vlogen. Haar uil, Yale die vernoemt was naar een mythisch wezen, vloog tussen de andere uilen, iets waar Rose een beetje van schrok. Haar ouders zouden haar toch niet meteen de eerste dag schrijven? Was Yale helemaal naar haar ouders gevlogen, hoe dan? Ze had haar helemaal niet gestuurd. Yale was een donkerbruine uil, met rond haar oog een witte vlek, iets waar ze meteen aan te herkennen was. Yale liet een briefje op haar bord vallen, Rose keek er gespannen naar. Zo gespannen dat ze zich wezenloos schrok van Aaliyah die opeens naast haar zat en nieuwsgierig naar het briefje keek. Rose liet het papier door haar vingers glijden en bekeek de witte achterkant, pas daarna durfde ze haar ogen over de letters te laten glijden:
Beste Rose,
Je vader klaagde, zodra je weg was, over hoofdpijn. Hij kon de hele nacht niet slapen en vandaag is de pijn nog steeds niet over. De pijn is niet gewone hoofdpijn, maar pijn aan zijn litteken, wat voorheen betekende dat er gevaar aan zou komen. Het is wel een heleboel jaren geleden dat je vader er last van had, dus ik vind het erg zorgwekkend, vooral omdat het opliep net nadat jij vertrokken was, d
Hier hield het krullige handschrift op, en veranderde het in een slordig en snel geschreven handschrift.
Maak je absoluut niet druk, ik haal het me vast in mijn hoofd, doe alsjeblieft niks stoms en Ginny dit gaan we dus niet versturen!
De rest van de brief was aan elkaar geplakt met plakband.
Jawel, nou liefje pas héél goed op en schrijf elke dag.
Wees alert!
Knuffels van je moe
De rest was er afgescheurd.
"Nou je ouders hadden dus duidelijk ruzie over die brief, of ze het zouden versturen of niet. Maar geloof me, je moet je dus echt wel zorgen maken. Mijn vader en moeder kennen je vader nu al zolang, kom op, dit kun je niet negeren!" zei Aaliyah die blijkbaar met Rose mee gelezen had. Rose keek naar Aaliyah. Ze zat met haar knieën op de bank en had er één hand om heen geslagen, met de andere hand had ze een lepel met een dampende aardappel vast. Op één of andere manier voelde ze zich schuldig, elke keer als ze naar haar keek, na dat ze perrongeluk het huis inbrand had gestoken van vrienden van haar vader en moeder, had ze met niemand meer mogen spelen. Dus ook niet meer met Aaliyah, terwijl ze altijd dikke vriendinnen waren geweest. Ze wist zeker dat Aaliyah niet het meisje uit haar herinneringen was, wat het meisje dat ze zich herinnerde leek gewoon totaal niet op Aaliyah.
"Misschien zouden aardappels lekkerder smaken als je ze rauw at," mompelde Aaliyah. Dat deed Rose opschrikken uit haar gedachtes.
"Ja, je hebt gelijk."
"Of zou je daar ziek van woorden?"
"Wat? Huh, nee... Ik bedoel dat je gelijk hebt dat ik me misschien wel een beetje zorgen moet maken," zei Rose snel.
"O, dat bedoel je," ze klonk een beetje teleurgesteld.
Na het ontbijt was het tijd voor de eerste les, verweer tegen zwarte kunsten. Een les waar Rose het meeste tegen op zat, ze zwarte kunsten hadden haar altijd geïnteresseerd, maar elke keer als ze haar vader of moeder er naar vroeg, ontweken ze haar vragen. Ze waren vast bang dat Rose opnieuw zwarte kunsten zou gebruiken met een gestolen toverstok. Of ze dachten dat Rose met opzet die spreuk had gebruikt, om het huis in brand te zetten, omdat ze wist dat ze daarmee mensen zou kunnen vermoorden, nou ja, als ze toen wat meer kracht had gehad dan... Zouden haar ouders werkelijk denken dat ze een moordenaar was?
Reageer (2)
Leuk hoofdstuk. Ik ben benieuwd naar meer snel een nieuw hoofdstuk a.u.b.
8 jaar geledenDat is gewoon raar....
8 jaar geleden