12

"Je werkprestaties gaan zwaar onderuit." Claire sprong voor me toen ik door de gang liep. Zonder enige hoi was dit het eerste wat ze tegen me zei deze dag.
Ik kneep mijn ogen even stijf op elkaar en stopte toen met lopen.
"Is er iets gaande?" Ik schudde mijn hoofd en wilde weer verder lopen. "Luna, laten we morgen middag even praten. In mijn kantoor."
Ik knikte en liep zonder iets te zeggen weg. Zo snel mogelijk naar huis waar ik alles weer kon laten gaan. Een maand verder en echt alles ging eraan onder door. Mijn sociale leven, ik had weer nachtmerries en ook werk kreeg ik niet meer op een rijtje.

Vanaf het moment dat ik mijn voordeur achter me dicht sloeg verwisselde ik mijn broek voor een joggingbroek en trok ik een oversized shirt aan. Vervolgens ging ik op de bank liggen waar ik niet meer vanaf kwam tot de volgende morgen. Ik at bijna niet meer en ook de tv ging maar amper aan. Ik dacht alleen maar aan een stuk door en als Thomas me dan vroeg waarover kon ik hem dat niet eens vertellen. Huilen en zenuwachtig voelen. Dat was het enige wat ik voor elkaar kreeg als ik alleen was.
Mijn voordeur opende en ik zat van schrik recht op. Niet snel later stond Thomas in de deuropening.
"Je moeder belde," zei hij. Hij gooide zijn sleutelbos nonchalant omhoog en ving hem op.
Ik kon hem alleen aanstaren.
"Ze was hier maandag en vond dat je er niet goed uit zag."
Zonder zijn jas uit te trekken kwam hij naast mijn zitten. De kou die hij van buiten meenam gaf me kippenvel.
"Wat gaan we hier nou mee doen?"
Thomas was ongeschoren en hij rook lichtelijk naar alcohol. Ik zou hem het liefst heel erg op afstand willen houden, maar een ander deel van mij zou hem nu in zijn arm willen vliegen en keihard gaan huilen.
"Ik heb iets stoms gedaan, maar je moet me vergeven of het uitmaken."
"Je zegt het alsof het niets is."
"Ik zeg het voor jou, omdat je zo niet langer door kan gaan. Dit gaat nu al drie weken zo."
"Wil je bij me slapen vanavond?"
Thomas zuchtte en deed zijn jas uit. Hij keek me daarna aan. Waarschijnlijk had ik weer bloed doorlopen ogen van het huilen.
"Je ziet er echt niet uit. Slaap je wel?"
Ik negeerde zijn vraag.
"Kan jij in slaap vallen 's nachts?" vroeg ik na een stilte.
Thomas trok zijn schouders op.
"Wel steeds beter ja"
"Hoe doe je dat?" fluisterde ik. De tranen prikte alweer achter mijn ogen.
"Verder gaan."
"Ik weet dat ik weer alleen zou zijn na maandag, maar ik vind het heel moeilijk."
"Daar moet je over heen, Luna."
"Voel je je schuldig?"
"Niet meer."
"Je bent vreemd gegaan."
"Weet ik," zei hij duidelijk geïrriteerd.
"Waarom moet je nou weer zo doen," zei ik vol in paniek. Mijn ogen vulde zich met tranen en Thomas wist niet hoe snel hij bij me moest zijn om te troosten.
"Sorry, Luna, Sorry."
Hij duwde me dicht tegen hem aan. Met mijn gezicht op zijn schouder kneep ik mijn ogen stijf op elkaar.
"Alsof ik er niet moe van word om me zo te voelen."
"Weet ik, weet ik," suste hij me.
Toen ik wat rustiger werd bracht hij me naar bed en gaf me een kus.
"Ik ben zo bij je."
Ik sloot mijn ogen en viel voor de eerste keer in lange tijd sneller in slaap dan normaal. Voordat Thomas bij me lag en ik me beter voelde. Maar enige stappen vooruit was dit niet. Het was nog steeds het begin van een nachtmerrie. Letterlijk en figuurlijk.

"Pap! Pap!" Mijn stem was hees en trilde van de paniek. "Pap doe nou open. Alsjeblieft."
Ik duwde tegen zijn dichte slaapkamer deur, maar ik had niet zoveel kracht om hem in mijn eentje open te krijgen. Achter me hoorde ik iemand de trap op komen rennen. Mijn moeder stond beneden in de gang te wachten en nu stonden we met zijn tweeën met al onze kracht een deur open te krijgen. Ik voelde een brok in mijn keel van angst ontstaan. Had mijn vader zich zelf iets aangedaan? Was hij al die tijd toen ik op school zag allang hiermee bezig? Wat moet ik nou zonder mijn vader?

Ik schrok wakker, zat in een keer recht op en ademde naar lucht. Thomas zat naast me en had mijn arm vast.