De eerste schooldag

Ik zag er als een berg tegenop; de eerste schooldag. Het was in Cotton niet verschrikkelijk koud, maar ook zeker niet zo warm als in Arizona, dus had ik veel nieuwe kleren moeten kopen.
Ik had die nacht bijna niet kunnen slapen. Ik schaamde me ook dat ik waarschijnlijk de enige zou zijn die met de fiets kwam. Mijn moeder moest al vroeg werken, en ik had nog geen rijbewijs. Ook was school te ver weg om te lopen. Om zeven uur in de ochtend besefte ik dat het geen zin meer had om nog langer te blijven liggen, dus klom ik uit mijn bed. Mijn moeder was al weg. Ik at snel wat muesli, en dronk wat sinaasappelsap uit het pak. Ik deed een spijkerbroek en mijn nieuwe blouse aan. Toen pakte ik zo langzaam mogelijk mijn tas in om tijd te rekken. Maar helaas kon ik niet langer in de keuken blijven hangen, en stapte ik op mijn fiets. Het was een kwartiertje fietsen. Ik kwam aan op een parkeerplaats vol met auto's. Maar gelukkig was eer ook een fietsenrek met verscheidende fietsen. Ik zette mijn fiets zo ver mogelijk van de anderen af. Toen liep ik langzaam op het saaie, grijze gebouw wat de school moest zijn af. Ik had tuis een plattegrond uitgeprint, maar ik hoopte dat ik die zo snel mogelijk niet meer nodig had. Iedereen keek me aan. Waarschijnlijk wisten ze dat er een nieuweling zou komen, en met dat suffe plattegrondje was het onmiskenbaar dat ik dat was. Mijn eerste les was wiskunde. Ik kwam niet te laat, maar ook niet te vroeg. Ik ging helemaal achteraan zitten, en probeerde niet op te vallen. Maar toen de de docent binnenkwam gebeurde waar ik al bang voor was. ' hallo klas, zoals jullie misschien al wisten is er vandaag een nieuwe leerlinge. Wilt u zicht misschien even voorstellen mevrouw Foy?' Ik stond op met een gevoel dat het niet snel genoeg morgen kon zijn. 'Hallo, ik ben Hiker Foy. Ik ben 16 jaar oud en ik kom uit Arizona.' Er werd gefluisterd: 'Hiker, wat is dat nou voor naam?!' En: 'Arizona, dat is toch een drankje?' De rest van de les werkte ik doodstil. Ik vond het heel makkelijk, want we hadden deze stof op mijn oude school al behandeld. TRING! De bel ging. Ik pakte mijn tas, en rende haast het lokaal uit. Mijn volgende les was Spaans. We moesten in tweetallen, en dat was Am helemaal verschrikkelijk. Ik zat samen met een meisje met bruine krullen. Toen ze hoorde dat ze met mij moest schoof ze woest het papier naar zich toe, en begon alles zelf te maken. 'Ehh.' Zei ik. Maar toen ze me woest aankeek hield ik gauw geschrokken mijn mond. Het leek de leraar leuk om meteen alles na te kijken en de cijfers in de les al te geven. Een raad eens: we hadden een 4! En toen we dat hoorden keek het meisje me aan met een Het-is-jouw-schuld blik. Ik beende na de les gauw naar de kantine, haalde wat te eten en drinken, en ging weer zo ver mogelijk van de anderen vandaan zitten. Ik vond het stom van mezelf dat ik me zo afzonderde van de anderen in de plaats van nieuwe mensen te ontmoeten. Maar ik durfde gewoon niet bij de anderen te gaan zitten. Daarna had ik biologie. Die les was eigenlijk nog best leuk, ik kreeg geen een keer de beurt, en maakte alles perfect. En tot mijn grote opluchting was gym uitgevallen en kon ik alweer naarhuis. Tuis begon ik meteen aan mijn huiswerk, en toen dat af was besloot ik mijn moeder te verrassen om alvast eten te maken.