My happy ending

Ik was vreselijk bang geweest om weer naar school te moeten, maar achteraf was dat nergens voor nodig. Ik had nu twee vrienden op school, en zelfs als ze er even niet bij waren werd ik niet uitgescholden of getrapt. Het pesten was voorbij, ondanks dat niemand me ook vreselijk mocht. In tegendeel tot Alice en Ian, iedereen mocht hun wel. Ik moest toegeven dat ik dat eerst een beetje oneerlijk vond, maar daardoor mochten ze mij ook wel iets meer. Ian en Alice waren ook beste vrienden geworden, maar ik was erg blij dat ik ook soms even alleen met één van de twee kon zijn. We waren samen een bandje begonnen, en oefende in Ian's garage (ik moest toegeven dat ik eerst niet eens wist dat hij een garage had...), en we mochten zelfs een keer op het schoolfeest optreden! Ondanks het feit dat ík in de band zat vond iedereen het geweldig. Ian had mij en Alice ook laatst meegenomen naar een concert van Avril Lavigne. drie jaar later gingen Ian en ik samenwonen, en die jaar daarna trouwen! Alice mocht natuurlijk getuige zijn, en ik moest maar binnenkomen aan de hand van de vader van Alice omdat de mijne nog steeds weet ik veel waar zit. Haar vader was in de drie jaar dat ik bij hun had gewoond trouwens toch als een echte vader gaan aanvoelen. Één jaar daarna trouwde Alice met een man die bij haar op de universiteit in de zelfde klas zat. Met mijn moeder ging te toch steeds beter, langzamer dan ik gehoopt had, maar toch. Ze was nooit meer de oude geworden, maar ze herinnerde zich wel veel meer.
En zo heeft mijn leven toch nog een happy ending gekregen...