The Forbidden Village Of The Elfs #3

x A Nice Spring.. x
Lërehum pakte behendig zijn spullen bijeen en keek daarbij telkens naar de deuropening, uiteindelijk stopte hij met pakken en bleef hij starend naar de deur kijken, 'Ik weet dat u daar bent vader, ik hoor u ademen.' Hij hoorde even niets meer, maar na een tijd klonk er een doordringend gekraak, 'Ik ben je vader niet Lërehum...' sprak een zware en diepe stem. Lërehum keek op naar de deur en speurde vervolgens door zijn slaapvertek, 'Analta Heru, bent u dat?'. Weer viel er een stilte, maar deze werd al gauw onderbroken door de zware stem van de bezielde eik, 'Dus je herkent me nog...', De jonge elf knikte, een lange knarsende kreun volgde 'Je hebt net zo'n goed geheugen als je moeder had. Ik mis je moeder Lërehum'.

De jonge elf knikte weer, ook hij miste zijn moeder, ze had zilverachtig haar en smaragdgroene ogen, haar lieve glimlach maakte alles vrolijk en hij had haar wel voor altijd bij hem gewilt, maar het noodlot had het anders gewilt en de maan had besloten haar tot zich te nemen. 'Ik weet het Lërehum', sprak de eik, 'Jij mist haar ook, maar ik weet ook dat ze gelukkig is, maar genoeg gepraat over Isendill, het gaat nu perslot van rekening over jou...'. 'U weet dus dat ik vertek?', Een bruisend gelach was te horen, 'Natuurlijk weet ik dat Lërehum, wie denk je wel niet dat ik ben, als je zo oud als mij bent en alle grote slagvelden hebt meegemaakt en overleefd, dan zul je meer weten, bijna alles...'. Lërehum knikte begrijpend, zijn moeder had hem vaak verteld hoe oud Analta Heru wel niet was en ze had hem ook verteld over alle wijsheden die hij bezat.

Lërehum staarde voor zich uit, wachtend tot de Eik verder zou gaan met zijn vertellingen en de eik liet niet lang op zich wachten, 'Vanavond zul je vertekken... Een metgezel zal meegaan, ik heb ervoor gezorgd dat hij zou komen'.

Lërehum keek verschrokken op, 'Maar hoe...' '-Ik ben oud en heb in de loop dar era's vele vrienden gemaakt en vergeet niet dat ik ook macht bezit...'
Lërehum glimlachte flauwtjes, 'Danku Analta Heru...'.

Analta Heru liet weer een lange knarsende 'Aaah' weerklinken, zijn takken en bladeren liet hij nog eens heen en weer zwaaien, zonder dat er ook maar een licht briesje te vinden was en toen was het stil en hoorde je alleen het getjielp van de vele vogels die vrolijk hun maaltijd bijeen raapte om zo hun wachtende kroost te kunnen voeden.

Lërehum keek bevredigd tussen de takken door en zag verschillende dieren met elkaar spelen op de open plek rondom de machtige eik.
Dit word een mooie lente...