Hoofdstuk 56

Even een herinnering aan het vorige hoofdstuk ^^

Ze staat er nog steeds. Onbewogen. Misschien kan ik zelfs wel iets van spijt van haar gezicht aflezen, maar ik weet het niet zeker. Momenteel heb ik niet heel veel vertrouwen in mijn mensenkennis, vooral niet op dit moment.
Ik word me opeens heel erg bewust van mijn wapens. De pijlen in mijn laars, hoewel een boog ontbreekt, nog even dodelijk. Het zwaard op mijn rug, dat ik binnen een seconde in mijn hand kan houden. Onwillekeurig vraag ik me af of ik het zou redden, als ik een onverwachte schijnbeweging maak, en naar mijn zwaard grijp. Maar het antwoord ligt in het verleden al voor me klaar. Zolang zij haar pijlen en een boog heeft en ik niet, ben ik er geweest. Dat heeft onze confrontatie toen Anthony net was gestorven wel erg duidelijk gemaakt.
Bovendien, ze lijkt een ervaren schutter te zijn. Grote kans dat ik de dekking van de bomen niet eens haal. In het meest positieve geval kom ik twee stappen ver. Als ik ergens nog een sprankje geluk over heb, kom ik nog één stap verder. Dan zijn het er nog dik drie voor de boom me bescherming kan bieden. Het enige dat ik nog kan, in de laatste minuten van mijn leven is naar mijn moordenaar kijken. En zij kijkt terug.
Eigenlijk wil ik niet dat mijn moeder en Jason dit zien. Niet dat ik zo het leven zal laten. Zo zonder hoop, maar gedoemd om te sterven. Ze moeten wegkijken. Wat ik hen aandoe, is onbeschrijflijk. Ze verdienen het niet. Jason niet, die er na Ella mij er nog bij krijgt. Wachtend op de dood, alsof het me niets kan schelen. Alsof het me niets uitmaakt dat ik hen achterlaat, dat ik alleen maar wacht op mijn onvermijdelijke lot.