Opgelucht of toch niet?

Als we weer naar buiten lopen, voel ik me opgelucht.
Het is eruit!
Wanneer ik weer thuis achter de computer zit, heb ik al een idee dat de foto's op internet staan. En ja hoor.
Ik in uitdagende houdingen, jongens die mijn bórsten vast houden.
Ik wend mijn gezicht af.
Dit voelt niet goed.
Er zit een mailtje bij van een onbekend mail adres.

NOU, WAT VIND JE ERVAN? ZE ZIJN GOED GELUKT HÈ.

Ik begin voor de zoveelste keer vandaag te huilen.
Maar nu kan ik echt niet meer stoppen.
De tranen vloeien uit mijn ogen, als water uit de kraan.
Ik laat me op mijn bed zakken en kruip diep onder de dekens.
Ik ben blijkbaar in slaap gevallen, want als ik weer boven de dekens kom, zit mijn moeder in een stoel voor mijn bureau.
Als ze een geluid hoort, draait ze zich met een ruk om.
Ik zie een traan glinsteren in haar ooghoek. Ze veegt hem weg.
Ik aai over haar arm.. 'Gaat het mam?'
Ze trekt zich los.
'Ik wilde niet dat mijn meisje dít zou overkomen.'
Ze klinkt zo hopeloos dat ik diep in haar warme wollen vest wil wegkruipen en dan huilen tot ik er bij neer val.
Maar ik doe het niet.
'Ik overleef het wel mam.' zeg ik dapper, maar mijn hart breekt van verlangen om haar te omhelzen.
Dan doe ik het toch maar.
Ik omhels haar en begin te huilen, mama huilt met me mee.
'Ik had nooit gedacht dat jij zoiets zou meemaken.'
Ik druk mijn neus in haar nek, waar het ruikt naar het zoete Dune parfum.
Het ruikt zo vertrouwd dat ik haar een kus wil geven.
Dat gaat me dan toch weer wat te ver