O16

Ruim twee uur later word er op de deur van onze kamer geklopt. “Cort, ben je nog wakker?” Hoor ik Blaise aan de andere kant vragen. Als ik niet reageer gaat hij vast vanzelf weg. Er word nog een keer geklopt en dan hoor ik wat gestommel op de gang en de schelle stem van Pansy. “Oo, aan de kant! Ik ga wel kijken.” De deur word met een noodgang opengegooid en bonst hard tegen de muur. Als ik al had geslapen dan zou ik nu wel wakker zijn, lekker subtiel weer. “Cortney wat doe je in hemelsnaam in bed? Het is zaterdag avond half negen en je hebt net te horen gekregen dat je in het team zit. Iedereen wacht op je zodat we samen kunnen proosten op een goed seizoen.” Roept ze me al vanaf halverwege de kamer toe alvorens de dekens van me af te trekken. “Hier, je hebt je kleren zelfs nog aan.”

Ik draai me met een zucht naar haar en Blaise toe, zij staat vlak naast mijn bed, mijn vriendje nog in de deuropening. De bezorgde frons op zijn gezicht is bijna de druppel die mijn waterlanders doet overlopen. Ik heb geen idee waarom wat voorgevallen is me zo ongelofelijk dwars zit. Normaal ben ik niet iemand die me zo op laat naaien door een stel vijfdejaars. Sterker nog ik laat me door bijna niemand dwarszitten. Misschien komt het door wat ze zeiden. Dat ik met Draco naar bed zou gaan voor een positie in het team. Het krenkt mijn trots als een van de beste spelers van onze House en suggereert dat ik losbandig ben en Blaise zou bedriegen. Na wat Draco me heeft verteld strijkt het me gewoon gigantisch tegen de haren.

“Pansy mag ik binnenkomen en even met haar onder vier ogen spreken?” Zegt Blaise zacht. Pansy werpt even een blik op mij, kijkt dan naar Blaise en haalt met een zucht haar schouders op. “Wat jij wil! Maar schiet op, we wachten op jullie.” En dan snelt ze de kamer uit. Pansy en ik kunnen op zich wel met elkaar overweg maar of het woord ‘vriendin’ ter sprake is vraag ik me af. Ze is vast blij dat Blaise er bij is en zij dit niet in haar eentje op hoeft te lossen.

Mijn vriend sluit de deur zachtjes achter zich, loopt naar me toe en neemt plaats op de rand van het bed. Voorzichtig, alsof ik breekbaar ben, legt hij een hand op mijn wang en wrijft even met zijn duim langs mijn kaak. “Wat is het probleem?” Zijn diepe stem kalmeert me per direct iets meer en ik sluit mijn ogen even genietend. Vervolgens houdt ik ze dicht zodat ik hem niet in de ogen hoef te kijken als ik praat. “Wat? Omdat ik moe was na de selectie en geen honger had ben ik even in bed gaan liggen, dan hoeft er toch niet gelijk wat te zijn?” Bluf ik, eigenlijk al wetende dat ik hier niet mee weg ga komen. Hij weet het bijna altijd wanneer er iets is.

Ik hoor hem zuchten en zijn hand verdwijnt van mijn wang. Dan zakt het matras verder in en voel ik hoe er een arm van achteren om me heen wordt geslagen. Tevreden nestel ik me tegen hem aan en dompel me in zijn vertrouwde lichaamswarmte. “Wat kan er gebeurt zijn in dat uur dat we elkaar niet hebben gezien voor het eten?” Vraagt hij zichzelf hardop af. Zijn adem kietelt langs mijn nek en ik giechel zachtjes. Vreemd, hoe zijn aanwezigheid me zoveel meer op mijn gemak stelt. Dat ik mijn stemming zo makkelijk om kan gooien wanneer ik in zijn armen lig. “Ik zag dat Draco pas later aan het eten was als de rest. Heeft hij wat tegen je gezegd?” Ik denk terug aan hoe ik hem daarstraks heb afgewimpeld en naar mijn kamer ben vertrokken. Natuurlijk heeft hij niet gezegd dat hij me gezien heeft en dat hij dacht dat er wat was nadat ik hem had genegeerd. De trotse eikel.