O17

Na tien minuten geeft Blaise het op. Ik draai me naar hem om en kijk hem nu wel recht in de ogen. “Het is niks. Ik beloof het. Als er wel wat is en het is het noemen waard dan zou ik het je wel vertellen, dat weet je toch?” Hij blijft nog even serieus kijken maar tovert dan een klein glimlachje tevoorschijn. “Als je maar weet dat je me alles kan zeggen.” Ik lach terug en geef hem een vluchtige kus op zijn lippen. Zijn glimlach word breder en hij geeft me er een iets stevigere voor terug. Plagerig geef ik hem er nog een. Langzaam zakken onze glimlachen weg terwijl we elkaar in de ogen blijven kijken. Ik hef net mijn kin iets om hem nog een zoen te geven als hij me nog dichter tegen zich aantrekt en zijn lippen hebberig op die van mij drukt. Ik beantwoord zijn kus gewillig en sla mijn arm om zijn zij, mijn vingers strelen langs zijn rug. Mijn lippen wijken als vanzelf uiteen en mijn tong vind die van hem. Met een kleine krachtinspanning draait Blaise me op mijn rug en komt boven me hangen zonder onze kus te onderbreken. Ik sla mijn armen om zijn nek en voel de spieren in zijn schouders en rug onder mijn handen samenballen. Een klein, gelukzalig kreuntje ontsnapt me wanneer zijn hand onder mijn shirt in contact komt met de huid van mijn heup.

Nog voordat die hand echter verder omhoog of omlaag kan kruipen horen we lawaai op de gang en vliegt de deur voor de tweede keer deze avond met een rotgang open. Onze kus word verbroken wanneer we allebei geschrokken naar de deuropening kijken. Terence staat vooraan met een grijns van oor tot oor en zijn armen tevreden over elkaar geslagen. “Ik zei het toch Pansy, je moet ze niet alleen laten. Blaise jij ouwe hond.” Zegt hij op een toon die niet anders als trots te noemen valt. Naast hem staat Pansy met een ontdane uitdrukking op haar gezicht en een blos op haar wangen. “Ik zweer het je toen ik weg ging was ze nog zwaar depressief.” Achter hun staat Draco. De uitdrukking op zijn gezicht lijkt er een van afschuw, maar voordat ik dat echt zeker weet is hij weer uitdrukkingloos en draait hij zich van ons weg. “Uiteraard is dit belangrijker dan iets vieren met je vrienden! Dat snap ik als geen ander.” Hoor ik hem zeggen. Zijn toon is echter niet spottend of arrogant, zoals anders. Er zit een scherp randje aan zijn woorden, alsof hij daadwerkelijk boos is.

Blaise rolt met een brede grijns rond zijn lippen van me af. “Shit, betrapt.” Hij lacht even en steekt mij daar mee aan. “Nou kom op dan. Lets celebrate!” Zegt hij tegen me en steekt zijn hand uit. Ik laat me overhalen uit mijn bed te komen, fatsoeneer mijn staart nog even en volg de rest dan naar de Common Room. Dankzij Blaise heb ik het voorval al voor een groot deel van me af kunnen schuiven. Wat maakt mij het uit hoe ze over me denken. Zodra we ons bij de rest voegen grijnst iedereen ons veelbetekenend tegemoet. “Sorry, wij waren zelf ook even aan het vieren.” Zegt Blaise met een ondeugende knipoog. Ik geef hem met mijn ellenboog een tik in zijn zij en plof dan op de laatst overgebleven lege fauteuil. Blaise gaat op de grond zitten met zijn rug tegen mijn benen.

Terence kijkt even onderzoekend de Common Room rond en graait dan met een grijns rond zijn lippen iets onder zijn stoel vandaan. “Hoe heb je dat klaargespeeld?” Roep ik blij uit terwijl ik een Butterbeer van hem aanpak. Hij knipoogt. “Dat verklap ik natuurlijk niet, straks ben ik mijn handeltje kwijt. Deze rondjes zijn van de zaak.” Verkondigt hij wanneer iedereen een biertje heeft.