O18

“Nou kom op aanvoerder, speech!” Roept Blaise in de richting van de hoek van de bank. Ik kijk voor het eerst in die richting en zie meteen dat Draco buitengewoon chagrijnig uit zijn ogen kijkt. Zijn blik vestigt zich dan ook geërgerd op Blaise wanneer deze hem vraagt het woord te nemen. Toch gaat hij iets verzitten zodat iedereen hem goed kan zien en heft zijn biertje. “Dat we dit jaar de Gryffindorks maar weer in mogen maken.” Zegt hij met een zweem van een grijns rond zijn lippen. Iedereen heft zijn flesje en neemt een slok waarna er word gelachen en geklapt. Kort maar krachtig zullen we maar zeggen.

De groep begint te kletsen over van alles en nog wat en ik vermaak me een tijd lang door alleen maar te luisteren en te drinken. Maar hoe onbenulliger de onderwerpen worden hoe verder ik in gedachten raak. Afwezig streel ik Blaise zijn nek en ik staar in de vlammen van de openhaard. Na een tijdje verontschuldigt eerst Pansy zich, niet veel later gevolgd door Blaise na een nachtkus op mijn voorhoofd. Terence, Vincent en Gregory lijken zich nog redelijk te vermaken en ik zit eigenlijk wel lekker warm hier in mijn stoel. De vlammen dansen voor mijn ogen en de warmte werkt bijna verdovend. Langzaam, heel langzaam krijgt alles een zachter randje en uiteindelijk vervaagt mijn beeld en zakken mijn ogen dicht.

Ik slaap niet echt diep, ben me er van bewust dat het steeds stiller word om me heen. Ik voel me alleen een beetje draaierig. Na een tijdje ben ik me er ook van bewust dat er naar me gestaard word. “Kan je het zien?” Vraag ik zacht, er van uitgaand dat het Blaise is. Dan bedenk ik me dat die me een tijdje geleden gedag heeft gezegd en ik open met een ruk mijn ogen en schiet overeind in mijn stoel. “Ja hoor.” Antwoord Draco. Hij zit nog steeds in zijn hoekje en hangt lui achterover met zijn armen over elkaar geslagen voor zijn borst. Ook nu blijft hij schaamteloos naar me staren.

“Ik dacht dat je Blaise was.” Verklaar ik nog steeds met zachte stem. Het is op een of twee andere leerlingen na uitgestorven in de Common Room en iets in de sfeer maakt dat ik mijn geluid demp. Draco zijn blik word harder. “Fout gedacht. Teleurgesteld?” Ik knipper met mijn ogen en rek me vervolgens uit wat een gepijnigde kreun ontlokt. Ik heb niet lang genoeg warm gedoucht en nu te lang in dezelfde houding gezeten, mijn spieren zijn stijf en pijnlijk. “Niet zo zeer teleurgesteld als wel geïrriteerd. Probeer je me te hypnotiseren of iets dergelijks?” Ik wil opstaan maar wankel en val terug in mijn stoel. De hele wereld draait en stuitert. “Want dat lijkt aardig te werken.” Vervolg ik al knipperend met mijn ogen in een poging mijn beeld weer scherp te krijgen. “Moet je maar niet te snel opstaan.” Zegt Draco. “Jij zat vorige keer ook naar mij te staren en ik verveelde me nu dus heb ik naar jou gestaard. Staan we weer quitte.” Vervolgt hij. Normaal zou ik hem uitmaken voor kinderachtig maar op dit moment voel ik me niet goed genoeg om er op in te gaan.

“Geweldige rede. Ik ga slapen, welterusten.” Mompel ik terwijl ik een tweede poging doe om op te staan. Ik blijf overeind. Net aan dan. De vloer beweegt echter wel en dus blijf ik staan. Na een paar seconden zucht Draco diep. “Ja, ja oké! Welterusten Cortney. Wil je ook nog een kusje?” Sneert hij, er van uitgaand dat ik blijf staan omdat hij geen antwoord geeft. Ik schud mijn hoofd, bedenk me te laat dat ik dat niet moet doen en grijp me vast aan de bankleuning naast me. Er dringt tot me door wat er aan de hand is op hetzelfde moment dat ik me besef dat dit me niet alleen gaat lukken. Van alle mensen moest per se hij hier natuurlijk nog zijn. Alweer. Timing is blijkbaar niet zijn ding. Ik slik met moeite mijn trots weg en kijk bijna smekend naar hem. “Draco. Ik heb hulp nodig.”