O19

In eerste instantie kijkt hij alleen maar onbeweeglijk terug. Ergens begrijp ik het wel, waarschijnlijk is hij in shock omdat ik hem om hulp vraag. Zelf kan ik er ook nog niet helemaal over uit maar de waarheid is dat ik nooit in mijn eentje de trap op ga komen, zou ik die überhaupt al bereiken. Draco knippert even met zijn ogen en tovert dan plotseling een brede grijns tevoorschijn. Zijn rot humeur smelt als sneeuw voor de zon. “Vroeg jij mij nou net om hulp?” Het is alsof hij spint als een kat.

“Ja ik vroeg je om hulp. Ik heb geen zin in gekloot! Wil je me alsjeblieft ondersteunen naar mijn kamer.” Snauw ik, nu al spijt hebbend van deze beslissing. “Ik heb sinds vanochtend niet gegeten, ben de hele dag aan het sporten geweest en heb net drie Butterbeer gedronken op een lege maag.” Mijn binnenste trekt samen als hij zo mogelijk nog breder grijnst. “Samengevat, je bent dronken?” Hij doet absoluut geen moeite zijn plezier te verbergen of te onderdrukken en lacht vervolgens ongedwongen. Mijn hart slaat een slag over.

Draco lacht zijn witte tanden bloot, heeft een kuiltje in zijn wang en pretlichtjes in zijn normaal zo kille ogen. Terwijl ik mijn wangen rood voel worden wend ik razendsnel mijn blik af. “Ja daar lijkt het wel op ja.” Murmel ik meer voor mezelf dan tegen hem. Ik voel me niet echt dronken, eerder aangeschoten, maar moet het toch zijn. Waarom zou mijn hart anders in hemelsnaam een slag overslaan bij de aanblik van een lachende Draco? Ik moet ook gewoon niet drinken op een lege maag.

Ik hoor hem nog steeds lachen maar vermijd het om naar hem op te kijken. Niet vanwege mijn blos, die zal hij toch toekennen aan schaamte, maar vanwege de angst voor nogmaals die rare sensatie bij zijn aanblik. “Ongelofelijk grappig! Van jou hoef ik natuurlijk geen hulp te verwachten, wat dacht ik wel niet. Bekijk het.” Er van uitgaande dat mijn woede me genoeg kracht zal geven overeind te blijven zet ik een aantal stappen. Zwalkend van links naar rechts probeer ik nog zo lang mogelijk overeind te blijven maar de zwarte vlekken voor mijn ogen liegen er niet om. Nee dronken is zeker niet het woord voor deze sensatie. Het is een combinatie van vermoeidheid, honger en alcohol. Het voelt niet bepaald prettig.

“Oké, oké!” Hoor ik ineens vlak achter me en voor ik kan protesteren voel ik een hand op mijn rug om vervolgens met een vloeiende beweging van de grond getild te worden. Uit reflex sla ik mijn armen om zijn nek onder het slaken van een kreet. Als een prinses uit een sprookje hang ik in de armen van Draco. Een hele duizelige, hele ellendige prinses. Niet duizelig en ellendig genoeg om dit zonder protest over mijn kant te laten gaan. “Draco! Zet me neer! Ondersteunen is meer dan genoeg!” Bijt ik hem in paniek toe terwijl ik opkijk naar zijn gezicht. Hij kijkt niet naar me terwijl hij begint te lopen. “Duurt te lang.” Luidt zijn korte antwoord.