O2O

Ik trappel wat met mijn benen, voel hoe ik wankel in zijn armen, besef me dat als ik doorga hij me laat vallen en leg me er dan bij neer. Eenmaal bij de trap naar de meidenslaapzalen verwacht ik dat hij even in zal houden om te kijken hoe hij dit gaat doen maar hij vertraagt geen moment en loopt ogenschijnlijk moeiteloos de trap op. “Ben ik niet zwaar?” Vraag ik zacht, niet in staat mijn verbazing te verbergen. Hij werpt even snel een blik op mijn gezicht en ik zie ergernis doorschemeren. “Hoe slap denk je dat ik ben?” Luidt zijn scherpe antwoord alvorens hij weer weg kijkt.

Blijkbaar niet zo slap. Niet dat ik dacht dat hij dat was, maar het gemak waarmee hij me in zijn armen houdt verbaasd me. Me er plotseling sterk van bewust dat ik inderdaad in zijn armen hang wend ook ik mijn blik van zijn gezicht. Mijn maag besluit het geheel nog wat ongemakkelijker te maken door luid te verkondigen dat hij gebrek heeft aan voedsel. Ik word nog roder, maar Draco ziet de lol er wel van in en grinnikt terwijl de deur van mijn kamer bereiken. “Waarom ben je dan ook niet gaan eten? Als je aanvoerder moet ik je er op wijzen hoe dom dat is. Flik het me nooit om van je bezem te donderen tijdens een wedstrijd.” Merkt hij op.

Bij de deur lijkt hij even te twijfelen. “Heb je eten op je kamer?” Ik schud meteen mijn hoofd. Vanmiddag na mijn terugkeer naar mijn kamer had ik daar ook al naar gekeken maar helaas niets gevonden. Draco zucht diep en gaat dan door zijn knieën. Voorzichtig laat hij me met mijn rug tegen de muur plaatsnemen op de grond. “Wacht hier.” Mompelt hij terwijl hij zich omdraait en de trap al weer af is voordat ik kan vragen wat hij gaat doen. Wacht hier. Serieus? Waar wilde ik naar toe dan? Mijn maag maakt nog een hol geluid terwijl ik naar de plek staar waar Draco verdwenen is.

Gaat hij me hier zo laten zitten? Net wat voor hem om niet terug te komen en me aan mijn lot over te laten. Al ben ik dankzij hem natuurlijk al een stuk dichter bij mijn bed. Misschien is het gemeen van me om zo over hem te denken terwijl hij me net juist geholpen heeft. Maar naarmate het langer duurt begin ik zo mijn twijfels te krijgen. Ik zit me net geestelijk voor te bereiden om overeind te komen als hij de trap weer op komt. Ik krijg iets in mijn handen geduwd en kijk er verbaasd naar. “Hier.” Verkondigt Draco.

Ik open het bakje en vind een aantal plakken Cauldron cake. Het lijkt duidelijk op een huisgemaakte en met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar hem op. “Ik heb je moeder niet veel gezien maar vind haar niet het type om de keuken in te duiken zodat ze een cake kan bakken voor zoon lief.” Grap ik, puur omdat ik anders ook niet weet wat ik met de situatie aan moet. Ik kan me de laatste keer dat ik alleen was met Draco niet eens meer herinneren, mocht dat überhaupt al eens voorgekomen zijn. Dan telde ik ons gesprek van begin deze week uiteraard niet mee. Zijn gezicht blijft onbewogen terwijl hij op me neer kijkt en vanuit deze hoek lijken zijn ogen me nog kwaadaardiger toe te staren. “Gregory.” Verklaart hij kortaf, de situatie nog ongemakkelijker makend.