~Hoofdstuk 2~ Tarìni

Ik werd wakker. Maar ik voelde niet meer de warme vacht van de mustang tegen mij aanliggen. Ik probeerde langzaam mijn ogen open te doen. Ookal ging dat bijzonder moeilijk. Maar ik moest weten waar de mustang was. Het was me al gelukt om mijn ogen een beetje open te krijgen. Ik zag een blauwe lucht met enkele wolkjes. Blijkbaar waren er mensen bij mij want iemand die gemerkt had dat ik wakker was begon zachtjes tegen mij te praten. "Rustig maar, het komt goed", zei iemand met een mannelijke stem geruststellend. "Must..ang", kon ik enkel met moeite fluisterend uitbrengen. "De mustang word met spoed naar de dierenarts gebracht. Ze zeiden dat hij het wel zou redden". Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Hij had het ten minste gered. "Dit kan een beetje pijn gaan doen", zei de man. Nou dat was zacht uitgedrukt. Net had ik de pijn wat minder gevoeld. Maar nu ik in de ambulance werd gezet kwam de pijn als een gek weer aanwakkeren door al het gehobbel. Omdat de pijn te erg was raakte ik al gauw buitenwesten.