O31

De lucht word met zo’n kracht uit mijn longen geperst dat ik op slag sterretjes zie. Een misselijkmakende pijn trekt via mijn rug door de rest van mijn lichaam en ik pers er een luide snak naar adem uit terwijl mijn ogen zich tot het uiterst opensperren. Als een vis op het droge begin ik naar adem te snakken, waarbij ik al snel doorkrijg dat het niet gaat. De lucht lijkt niet verder te komen dan het begin van mijn keel en ik krijg tranen in mijn ogen van de druk die zich opbouwt in mijn hoofd. De hysterie klauwt zich een weg naar boven terwijl ik besef dat ik stik.

Ze zijn er allebei tegelijk, zie ik tussen de witte stippen voor mijn ogen door. Blaise links van me, Draco rechts. Handen, van wie ik niet weet aan wie ze toebehoren, onderzoeken razendsnel mijn lichaam en stemmen dringen paniekerig mijn oren binnen. “Niks gebroken. Help haar overeind te zitten.” Hoor ik de bloedserieuze en dringende stem van Draco. Ik word van twee kanten bij mijn bovenarmen gepakt en voorzichtig overeind getrokken. Mijn rug protesteert zwaar maar wanneer ik me verplaats merk ik wel dat het ademen eindelijk iets beter lukt. Niet genoeg om de naderende donkere vlekken voor mijn netvlies terug te dringen.

De punt van een Wand word op me gericht. “Anapneo.” Hoor ik Blaise zeggen en meteen verdwijnt de druk die mijn keel dichtkneep. Als een bezetene begin ik lucht tot me te nemen, wat al snel uitmond in een oncontroleerbaar hyperventileren. Ik word benauwd en draaierig en de topjes van mijn vingers beginnen te tintelen. “Rustig!” Hoor ik Blaise roepen terwijl hij zachtjes op mijn rug klopt. Dat doet uiteraard pijn en ik kijk hem met mijn ondertussen betraande gezicht waarschuwend aan. Dan zijn er twee handen rond mijn wangen en word mijn gezicht naar rechts gedraaid. Grijze ogen boren zich in die van mij.

“Kijk mij aan. Cortney, ik wil dat je probeert rustig adem te halen. Als ik je gezicht los laat maak je van je handen een kommetje en die leg je voor je mond. Daarna blijf je naar mij kijken en probeert in hetzelfde tempo als mij adem te halen. Begrijp je dat?” Prevelt hij me toe op een toon die geen tegenspraak duld. Ik ga hem dat op dit moment ook absoluut niet geven en voel mezelf al bijna rustiger worden wanneer ik merk dat hij weet wat hij doet. Ik knik.

Zodra hij mijn gezicht los laat doe ik wat hij zegt. Hij blijft me intens aankijken en ademt dan diep en beheerst in door zijn neus. Ik probeer het na te doen, wat nauwelijks gaat en probeer niet nog meer in paniek te raken. Hij ademt langzaam uit door zijn mond. Ik volg zijn voorbeeld maar blaas veel te snel en haal alweer door mijn neus adem voordat hij dat doet. Hij reageert er niet op en gaat gewoon rustig door. In de grijze diepten van zijn ogen ligt een kalmte die aanstekelijk is. Hij ademt in en aangezien ik daar ook al weer aan toe ben doe ik hem na. Uit. Bibberig en met trillende handen van opluchting lukt het me. In. Uit. In. Langzaam zie ik nog iets in zijn ogen. Ik zie hoe de bezorgdheid die erin lag langzaam wegzakt terwijl ik weer meer tot mezelf kom.