O33

Blaise heeft me onder wat plagerig gejoel de meidenkleedkamers in geloodst en helpt me met omkleden. Mijn rug protesteert bij iedere beweging en de spierpijn was er al zo’n beetje direct toen ik de grond had geraakt. Morgen zal ik wel bont en blauw zijn en me nauwelijks kunnen bewegen.

Wanneer ook hij zich snel om heeft gekleed verlaten we het stadion om de rest keurig wachtend aan te treffen. Dankbaar voor hun bezorgdheid laat ik me door Vincent en Blaise ondersteunen terwijl we ons richting het kasteel begeven. Terence heeft nog steeds de overblijfselen van mijn bezem bij zich. We zijn bijna halverwege als ons een groep leerlingen tegemoet komt. Uiteraard blijken het de Gryffindors te zijn.

Ik maak me zo klein mogelijk tussen mijn begeleiders en probeer vooral geen oogcontact te maken. Hoe vaak hadden we hun wel niet uit gelachen wanneer er eens iemand van zijn bezem was gedonderd. Sterker nog, Potter hoort er het einde nog niet van. Het feit dat ik het enige meisje ben in het Slytherin team maakt dit puntje ook nog wat gevoeliger. Ik haat het als mensen denken dat ik een makkelijk doelwit ben alleen omdat ik een meisje ben.

Jammer genoeg voel ik hun blikken over me heen gaan en wanneer ik dan toch op kijk word er van mij naar de kapotte bezem in Terence’s handen gekeken. Ginny en Demelza lopen ons met pretoogjes voorbij gevolgd door Ritchie, die het blijkbaar geen moer kan schelen. Potter, Weasly en Jimmy hebben daadwerkelijk een grijns rond de lippen terwijl ze ons tegemoet komen maar zullen misschien hun mond nog houden. Katja Bell en ik hebben echter wel eens woorden gehad tijdens of na een wedstrijd en ik kan me niet indenken dat ze deze kans zomaar voorbij laat gaan. Ik had het bij het goede eind.

“Zo Small, de Bludgers eens van wat dichterbij bekeken?” Werpt ze me toe na een blik op mijn bezem. “Demelza wil je vast wel een lesje ontwijken geven.” Voegt ze er aan toe, doelend op hun nieuwste speelster welke uitzonderlijk talent blijkt te hebben voor het ontwijken van de ijzeren ballen. Mijn ogen hebben zich nog niet tot spleetjes kunnen vormen of er zijn drie getrokken Wands op haar gericht. Blaise heeft me los gelaten waardoor ik nu alleen nog steun heb aan Vincent. Terence heeft zijn bezem en die van mij laten vallen en tot mijn uiterste verbazing heeft Draco een stap in Katja haar richting gezet en de punt van zijn Wand op haar gezicht gericht.

Potter en de twee Weasly’s volgen al snel, al durft Katja zelf duidelijk niet te bewegen. “Zeg dat nog eens? Ik heb je niet gehoord.” Klinkt de woedende stem van Blaise. Hij word onder schot gehouden door Weasly maar besteed daar geen aandacht aan. Rode vonken springen van de punt van zijn Wand zonder dat hij het zelf door lijkt te hebben. “Jongens rustig.” Probeert Adrian de boel te sussen. Altijd even rustig, altijd even beheerst. “Ja laten we gewoon gaan trainen en dit over twee maanden uitvechten op het veld.” Klinkt de zware stem van Ritchie, die zich om heeft gedraaid en terug is komen lopen. Terence laat zich vrij makkelijk overhalen door Adrian en pakt de gevallen spullen weer van de grond. Ik steek mijn hand uit naar Blaise en raak voorzichtig zijn schouder aan waardoor hij naar me op kijkt. “Ik heb hier geen zin in.” Mompel ik zacht en met een dwingende blik. Zijn gezicht betrekt even, hij werpt nog een felle blik op Bell, maar laat dan zijn Wand zakken. De enige die nog niets laat blijken van rede is Draco.