O35

Het is rustig in de Common Room, zo rond etenstijd. Als de schuifmuur zich opent kijk ik hoopvol naar wie er binnen komen. Mijn maag knort en ik verveel me. Ik wil iets anders aan mijn hoofd hebben zodat ik niet gek word van de vragen die het allemaal bij me oproept. Mijn hoop slaat om in teleurstelling en nijd wanneer ik Jamie binnen zie komen. Hij is voor de verandering alleen, maar laat dat zich niet weerhouden meteen naar me toe te komen. Ik zucht geïrriteerd, wat alleen maar een tevreden grijns oplevert.

“Wat kan ik vandaag eens voor je doen?” Open ik het gesprek in de hoop hiermee de leiding te nemen. Hij neemt plaats op de bank rechts van me en gaat er koninklijk languit op liggen, zijn armen onder zijn hoofd en duidelijk op zijn gemak. “Ik zag je niet bij je vriendjes en heb het verhaal van de training van vanmiddag ondertussen al opgevangen.” De tevreden toon in zijn stem is onmiskenbaar.

“Dus je kwam je verkneukelen.” Constateer ik. Hij knikt loom en staart ongegeneerd naar mijn gezicht. “Deed het pijn?” Ik glimlach geforceerd naar hem. “Verschrikkelijk. Ik heb gekrijst als een klein kind en gehuild als een baby.” Het sarcasme druipt van mijn woorden. “En nee, ik ben niet bang, zwaargewond of afgekeurd dus ze hebben je niet nodig als vervanging.” Voeg ik er maar gelijk aan toe in de hoop die veel te blije glimlach van zijn gezicht te krijgen. Dat gebeurt niet.

“Natuurlijk niet! Dan zou Draco vast niet zo fleurig uit zijn ogen hebben gekeken.” Merkt hij op. Ik knik. “Precies, zijn team is nog compleet.” Bevestig ik. Er branden pretlichtjes op in zijn ogen. “En zijn bedpartner nog inzetbaar.”

Natuurlijk gooit hij het daar weer op. Ik zucht, wil verzitten en kreun gepijnigd als mijn hele lichaam in opstand komt door de beweging. “Nou ja… de eerste twee nachten waarschijnlijk niet.” Voegt hij er aan toe. Ik kijk scherp terug in zijn ogen. “En de duizend nachten daar na ook niet. Heb jij je wel eens na laten kijken op je waanideeën? Ik kan me niet voorstellen dat het de leraren is ontgaan aangezien ze toch vrij dominant aanwezig lijken.” Werp ik hem toe, voor de eerste keer verbaal verdedigend op mijn normale manier van doen.

“Oo kom op Cortney. Je vertelt mij niet dat een mooie meid als jij het bij een partner weet te houden. Daarbij kan jij je rol misschien goed spelen, maar Draco is een minder goede acteur.” Gaat hij onvermoeibaar verder. Mijn wenkbrauwen gaan automatisch omhoog. “Draco?” Krijg ik er spottend uit. Gaat hij nu serieus ook hem hier nog verder bij betrekken. “Ja, Draco ja. Zijn ogen volgen je waar je maar gaat en zijn kleuterklas houding tegenover het meisje wat hij leuk vind is zo vertederend. Wist je dat negatieve aandacht ook aandacht is. Honden en kleuters weten dat heel goed, maar Draco spant denk ik wel de kroon.” Ratelt hij voort terwijl zijn groene ogen me geen moment los laten. Een cynisch lachje komt al over mijn lippen voordat ik er zelf erg in heb en vervolgens schater ik het uit, waarmee ik mezelf pijn doe en er dus snel weer mee ophoud. “Hoor je wel wat je zegt. Draco haat me. Hij tolereert me alleen in zijn omgeving omdat Blaise zijn beste vriend is.” Werp ik hem met een grijns toe.

Zijn houding en stemming verandert echter niet en hij blijft me aankijken met die grijns alsof hij zoveel slimmer is dan mij. Bij het geluid van de openschuivende muur springt hij plotsklaps op. “Geloof wat je zelf wil.” Fluistert hij me in het voorbijgaan toe en dan verdwijnt hij naar de jongensafdeling.