Papa was een speciale man. Een lieve, aardige man die altijd voor iedereen klaar stond en zich zelf daarbij vergat. Hij heeft het moeilijk gehad en heeft dat nog steeds. Pap was er nooit over open, maar ik had altijd mijn vermoedens.
In het eerste gedeelte van mijn jeugd was mijn vader gewoon mijn vader. Een man zoals hij hoort te zijn. Sterk en waar je je altijd veilig bij voelt.
In het andere gedeelte, na de scheiding kwam de harde waarheid naar boven. De sterkte vader die ik en mijn zus altijd hebben gezien leek toen wel te breken. Een heleboel geheimen kwamen boven water. Voor twee meisjes van elf en negen was dit meer dan genoeg ellende. Pap bleek een alcoholist te zijn en wij hadden hem nooit nuchter gekend. Hij was labiel en hadden nooit helemaal mee gekregen wat er speelde, want wij hadden altijd wel het gevoel dat er iets niet goed zat. Al die tijd is ons gevoel altijd tegen gesproken.
In die tijd was het moeilijk. Dit heb ik me laten vertellen. We hebben een lange tijd gewoond bij pap die niet voor ons kon zorgen. Die overdag sliep en in de nacht ons wakker hield met gehuil. Op dat moment was mijn moeder al weg uit huis. De enige die er toen waren, waren de beste vriend van mijn vader en mijn oom die nog een oogje in het zeil hielden.
Sindsdien is de band nooit meer beter geworden. Ik mis hem en ik besef me dat nu steeds meer. Nooit meer heb ik dat veilige gevoel terug gevonden bij mijn vader.

"Luna, wat is dit?"
Ik trok het notitieblok hardhandig uit Thomas zijn handen en gooide het in de hoek van de kamer.
"Wat moet je daarmee?"
Boos liep ik de kamer uit.
"Wat is het dan?" vroeg Thomas door.
"Niets!" zei ik geïrriteerd.
Het was weekend eindelijk. In de week dat ik verder met hem moest zijn en dat ik mijn vader had gebeld, had ik eens besloten om op te schrijven wat er was gebeurd. Veel wijzer werd ik er nog niet van waarom ik de laatste tijd nachtmerries kreeg en er weer veel aan herinnerd werd. Die situatie was voorbij.
"Kom op, Luna. Heb je dit meegemaakt?"
Ik trok mijn jas boos van de kapstok en mijn sleutels die daarnaast op een bijzettafel lagen.
"Ik ga boodschappen doen."
Voordat ik de deur opentrok, trok Thomas me terug aan mijn schouder.
"Praat nou eens een keer!" zei hij boos. "Gewoon vertel me eens wat. Iets over jezelf. Wat je hebt meegemaakt. Leuke dingen, minder leuke dingen. Ik kom voor geen mogelijkheid bij je."
Boos trok ik zijn hand van me los.
"Blijf van me af," zei ik bot.
Thomas trok naar me toe en duwde me vervolgens de woonkamer in.
"Ik wil nú dat je praat."
"Nee, Thomas, nee!" gilde ik.
"Ik snap het niet meer, Luna. Hoe kan ik je nou begrijpen."
"Je hoeft me niet te begrijpen. Fuck off."
Er ontstond een grote ruzie waarin ik meer en meer mijn stem verhief tot ik schreeuwend tegen over hem stond. Thomas greep me vast bij me polsen.
"Kom op, Luna. Stil," begon hij me te sussen, maar dit alles werkte averechts.
"Laat me los! Laat me los! Laat me los!" gilde ik alleen maar, terwijl ik mijn polsen los probeerde te wringen.
Achter in mijn ogen kwamen tranen. Omdat ik zo boos was en mede omdat hij mijn polsen zo hard vast had dat ik niets meer kon. Thomas liet me pas na lange tijd los. Hij plofte uitgeput op de bank en liet mij verslagen achter.
"Ik wil één antwoord," begon hij. "Heb jij dat meegemaakt? Ja of nee."
Ik slikte en draaide van hem weg. "Ja," fluisterde ik. Ik liep naar de slaapkamer en ging op bed zitten.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen