De cursus

Ik stond op en liep naar de deur van Max' slaapkamer. Op hetzelfde moment dat ik mijn hand op de deurklink legde en trok, duwde Max aan de andere kant van de deur. Hij kwam tevoorschijn en hij glimlachte warm naar me. 'Lekker geslapen?' 'Ja, maar heb jíj wel geslapen?' Vroeg ik me ineens af. 'Ik was gisterenavond op de bank in slaap gevallen.' Ik probeerde te bedenken hoe dat eruit zou zien, een slapende Max. 'Kom maar naar beneden, je moet echt even wat eten. Na het eten kan je een mailtje terugsturen naar je ouders.' Ik knikte, en liep achter hem aan naar beneden. Zijn ouders waren er niet. 'Waar zijn je ouders?' Max duwde me neer op een stoel. 'Het is gewoon een doordeweekse dag. Ze zijn op hun werk.' Ik werd nieuwsgierig. 'Wat doen je ouders eigenlijk?' Max schepte een omelet op mijn bord. Hij had zelf al gegeten. 'Dank je.' Max haalde zijn hand door zijn haar. 'Mijn moeder is kleuterjuf, en mijn vader werkt bij de politie. Eerst was mijn moeder docent op het middelbaar onderwijs, maar daar was ze ontslagen.' Ik knikte. Max kwam naast me zitten. 'Wat doen jóu ouders eigenlijk?' Ik dacht even na. Mijn ouders praten eigenlijk niet zo veel over werk. 'Mijn moeder werkt bij een of andere dure modezaak, en mijn vader is werkloos.' Max knikte ook. Ik at in stilte verder. Toen mijn eten op was haalde Max de computer tevoorschijn. 'Wil je al antwoorden?' Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. 'Graag.' Dit was mijn antwoord:

Jason en Gwendolyn,
Ik ben heel blij met jullie antwoord. Ik zweer dat ik me kan gedragen, en zal jullie beloven dat ik jullie niet te veel tot last zal zijn. Ik ben het er mee eens dat er iets moet aan veranderen bij ons in huis. Ik hoop dat de nieuwe methode minder blauwe plekken zal opleveren. Ik zal mijn best doen om een goede dochter voor jullie te zijn, maar ik kan mezelf niet veranderen. Ik ben wie ik ben. Jullie vroegen ook om een verklaring voor mijn afwezigheid. Ik kon er niet meer tegen, ik kon niet langer thuis blijven. Ik was zo overstuur dat ik niet goed na had gedacht, en zomaar was weggelopen. Ik hoopte om een van mijn vrienden tegen te komen. Die begrepen me te minste. Achteraf heb ik er heel veel spijt van. Het had me bijna mijn leven gekost. Nu ben ik veilig. Ik ben bij mijn vriend, Max. Hij zorgt goed voor me en ik hoop dat het ook goed gaat met jullie. Ik wil zeggen dat het me spijt van alles, maar wil eigenlijk ook een spijtbetuiging van jullie. Ik heb nog steeds blauwe plekken, en heb nog steeds pijn. Jullie moeten weten dat het niet fijn is om door iemand die twee keer zo sterk is in elkaar geslagen te worden.

Jullie dochter, Elisabeth. (Lizzy).

Ik liet het Max lezen en hij verzond het. Toen sloeg hij zijn armen stevig om me heen en drukte me tegen zich aan. Ik voelde tot mijn schrik tranen in mijn haar vallen, en zijn handen die mijn (of nou ja, zijn) trui omklemden waren tot vuisten gebald. Er kwam een gekreun uit zijn keel. Van de schrik, en ook van alle emotie, begon ik ook te huilen. En daar zaten we dan, allebei te huilen. Ik had de schrik nog steeds een beetje te pakken. Max was juist heel erg stoer, en huilde nooit. Hij was wel een keertje bijna verdronken, en ook had hij een keer vreselijk ruzie gehad met Sjoerd. Sjoerd had hem uitgemaakt voor de vreselijkste dingen, maar nog nooit, nooit had hij gehuild. Zijn armen waren strak en stijf om mijn rug. Er kwam een snik over zijn lippen en ik legde mijn hand tegen zijn achterhoofd. Hij legde zijn hand ook op mijn hoofd, maar die van hem was veel groter zodat hij bijna mijn hele hoofd in zijn hand had. Hij drukte mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Lizzy...' Ik snikte ook. Ik had zó veel medelijden met hem. Hij trilde helemaal. Ik wou hem troosten, en vond het stom dat ik zelf ook huilde. 'Lizzy...' Bracht hij nog een keer uit. 'Ja?' 'Niet huilen.' Hij aaide over mijn hoofd. Zijn tranen vielen niet meer, en hij snikte niet meer. Hij haalde zijn neus op, en toen was het klaar. Mij was het echter nog niet gelukt om te stoppen. 'Hee,' hij veegde de tranen van mijn wangen, maar er kwamen weer nieuwe. Ik voelde me net een klein kind, maar het lukte maar niet om te stoppen. 'Rustig nou maar...' Suste hij me. 'Ik liet me even gaan, er is niks aan de hand.' Zei Max, en hij streek mijn haar uit mijn gezicht. 'Weet... Ik...' Snikte ik. 'Ik... Hou... Van... Je...' Ik probeerde te glimlachen. Ik veegde mijn tranenweg en probeerde rustig te ademen. Max' ademhaling was ook nog steeds niet helemaal normaal. Toen was ik ook gestopt. 'Ik ook van jou.' Zei Max, en hij drukte zijn lippen tegen die van mij. Zachtjes.
'Sorry, nog steeds. Ik zag gewoon dat mailtje en... Ik wist niet dat het zo erg was.' Ik grimaste.
'Je wil het niet weten.' 'Je had geschreven dat je nog steeds blauwe plekken had.' Max werd rood.
'Om eerlijk te zijn ben ik heel benieuwd hoe erg het is. Ik wil weten hoe erg 'in elkaar slaan' voor jou is.' Ik werd ook rood. 'Niet weer janken hé?' Zei ik plagerig. Max grinnikte. 'Jij jankte ook.' Ik had hem gelijk. 'Maar dat was wek alleen omdat jij huilde.' Max pakte mijn arm. 'Mag ik?' 'Ja.' Hij probeerde de mouw omhoog te doen, maar hij kreeg hem niet tot helemaal bovenaan. Een beetje zenuwachtig deed ik de trui uit. Max snakte naar adem. Ik stond alleen in bovenstuk, dus kon hij mijn rug waar de afdrukken van mijn vaders knieën stonden ook zien. 'Hoe komen die daar?' Hij wees op mijn rug. 'Dat komt door mijn vaders knieën, hij was bovenop me gaan zitten zodat hij me kon wurgen.' Het klonk heftiger dan in mijn hoofd en Max keek me met opengesperde ogen aan. Hij streek mijn haar opzij zodat hij mijn nek ook kon zien. Voorzichtig gleden zijn vingers over de blauwe plekken. Ik deed mijn trui weer aan en ging zoals Max wou ik het licht staan zodat hij mij gezicht goed kon zien. Hij trok een pijnlijk gezicht, ondanks dat mijn gezicht al bijna helemaal genezen was. Hij streek met zijn vingertoppen over mijn wang. Op dat moment kwam er een mailtje van het bedrijf van de cursus binnen. Er stond wat informatie in over hoelang alles zou duren, en wat er met mij zou gebeuren. Omdat ik al bijna meerderjarig was, mocht ik gewoon in mijn huis blijven. Ik kon natuurlijk elke dag naar mijn vrienden. Het geld voor de cursus zou voor 3/4 zelf betaald moeten worden, en de rest werd betaald door de overheid. Het was over twee weken al zomervakantie, en dan zou het beginnen. Het zou tot aan het einde van de vakantie duren. 'Goed geregeld hé?' Vroeg Max tevreden. 'Ja.' Zei ik blij. De rest van de dag besteedden we aan videogames spelen en films kijken. Na het douchen en tandenpoetsen vroeg Max ongemakkelijk: 'Hé? Ik weet dat de slaapbank niet zo lekker ligt. Het ligt hard hé?' Ik haalde mijn schouders op, ik had er niet zo op gelet. 'Je mag bij mij in bed liggen hoor.' Zei Max zo snel dat ik het bijna niet kon verstaan. 'Oh. Oké.' Zei ik verlegen. Ik had geen pyjama bij me, en het was warm buiten, dus sliep ik gewoon in mijn ondergoed. Iets wat me een beetje zenuwachtig maakte. Zeker omdat Max ook alleen in een onderbroek sliep. Verlegen ging ik aan het randje van de andere kant van het bed liggen. Max had een één-en een half-persoonsbed, dus we lasten er met gemak samen in, maar toch was het niet mega-ruim. 'Welterusten.' Zei Max, en hij schoof naar mij toe om me een nachtkus te geven. Ik kon er niks aan doen, ik sloeg mijn armen stevig om zijn nek. Hij glimlachte om mijn gedrag. Hij duwde zichzelf een beetje omhoog op zijn elleboog en hield met zijn andere hand mijn kaak vast. Ik legde zachtjes mijn hand tegen zijn blote borst. Na een tijdje wilde ik mijn hand omhoog brengen om die in zijn haar te vlechten, maar met mijn ogen dicht porde ik per ongeluk in zijn oog. 'Sorry' Giechelde ik. Na nog even gelachen te hebben werd mijn lach gesmoord door zijn lippen die hij fel op die van mij drukte. Langzaam opende ik mijn mond. Hij liet zijn handen liefdevol over mijn schouders en armen glijden. Ik liet mijn nagels over zijn rug glijden, en drukte me nog wat dichter tegen hem aan.
Door het gevoel van pure geluk dat door mijn lichaam stroomde hoorden we niet dat er iemand de trap op kwam lopen. . Max' vader deed de deur open. Geschrokken liet Max me los, en draaide gauw weg. 'Hoi, pa.' Zei hij. Zijn vader keek eerst geschrokken, maar lachte toen. 'Wauw! Dit is gênant!' Ik glimlachte maar kon door de schaamte geen geluid maken. Zou hij boos worden? 'Jullie doen het toch wel veilig? Vroeg hij. 'Pa!' Max schudde zijn hoofd en probeerde zijn vader duidelijk te maken dat hij op moest hoepelen. 'Ik probeer jullie alleen te waarschuwen hoor.' Verdedigend stak vader zijn handen omhoog. 'Pa! Ga weg!' Lachte Max. Grinnikend sloot zijn vader de deur. 'Dat was gênant.' Zei ik lachend. 'Ja!' Proestte Max. Hij sloeg zijn arm om mijn schouder, en zo vielen we in slaap. Die ochtend hoorde ik Max' ouders praten. 'Was je serieus gewoon naar binnen gelopen?' Hoorde ik Max' moeder lachen. 'En toen vroeg je of ze het wel veilig deden?' Proestte ze. 'Ja, stel je voor dat ze het vergeten?' Lachte zijn vader ook. 'Maar ze hebben niks gedaan, daar waren ze veel te geschrokken voor.' Grinnikte vader. 'Hoe weet jij dat?' 'Ik was een half uur daarna nog komen kijken, en toen lag Lizzy al te slapen. Max had zijn arm om haar heen en streelde haar gezicht. Volgende mij vond het het niet zo leuk dat ik nog een keer kwam.' 'Dan! Je moet die pubers ook gewoon alleen laten!' Opnieuw moeten ze lachen. 'Onze kleine Max is niet klein meer.' Hoorde ik zijn moeder toen zeggen. 'Nee, hij gaat al bijna met een meisje naar bed.' 'Dan! Hou daar nou eens over op!' Ik glimlachte. 'Je hebt wel gelijk. Een paar weken moest hij zich voor het eerst scheren, hij is steeds vaker weg met vrienden, en nu heeft hij ook al een vriendin.' Zei zijn vader. 'Ja. Maar ik ben blij dat het Lizzy is. Ze hebben natuurlijk wel heel veel fysiek contact, maar ze lachen en kletsen ook veel. Hij heeft ten miste geen vriendin die alleen maar om de looks en het zoenen geeft. En daar ben ik blij mee.' 'Helemaal mee eens, schat. Maar laten we nu gaan ontbijten.' En daarmee was het gesprek afgesloten.

Op school was iedereen blij me te zien. Zelf Nona leek nieuwsgierig te zijn. Ik had mijn excuses aan Lilly gemaakt over wat mijn vader had gedaan, en in de vakantie ging alles goed. Ik had de leukste tijd van mijn leven. Zonder ouders, bijna elke dag naar het strand en vooral geen klappen en straffen. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Ik was een beetje zenuwachtig toen mijn ouders weer terug zouden komen...