O45

Ik verlaat mijn kamer om een minuut voor elf. Draco staat me al op te wachten onder aan de trap en ik zie meteen dat hij geestelijk nauwelijks aanwezig is. Zijn ogen zijn dof terwijl hij me met een kort knikje begroet en zijn gezicht lijkt bleker dan anders. Misschien voelt hij zich niet lekker, bedenk ik me terwijl we naast elkaar de Common Room uit lopen. Het blijft ongemakkelijk stil tussen ons en waar ik bang voor was begint waarheid te worden. Als dit zo doorgaat kan ik hem straks niet eens in de ogen kijken en zal hij direct doorhebben dat er wat is. Hoe lang zal hij nodig hebben om uit te pluizen wat er in mijn hoofd om gaat? Vast niet lang.

Ik voel dat hij twee of drie keer naar me opzij kijkt maar blijf stug voor me uit staren terwijl we de ene trap na de andere beklimmen. Draco had aangegeven en goede plek te weten en neemt na een tijdje de leiding. Ik volg zonder protest.

Er zijn weinig leerlingen op de gangen, iedereen heeft zich waarschijnlijk terug getrokken in de Common Rooms. De enkeling die we tegen komen werpt een blik in onze richting en maakt zich dan snel uit de voeten. We staan niet bekend als de meest vriendelijke Slytherins die er zijn, mensen gaan ons maar wat graag uit de weg als ze daar kans toe zien.

Na wat de dertigste trap lijkt buigt Draco af naar rechts en gaat ons voor een vrij smalle trap op. Ik stommel achter hem aan en hoor hem voor me een deur openen. Direct komt de ondertussen koude avondlucht me tegemoet en ik ben blij met de extra laag kleding die ik aan heb gedaan. We betreden een middelgroot balkon aan de westzijde van het kasteel en het zachte briesje krijgt meteen grip op mijn haar. Het mag niet baten want zodra ik naar buiten stap en de sterrenhemel zie ben ik verkocht.

Sinistra had gelijk. Het is een heldere nacht en de sterren staan adembenemend scherp afgetekend tegen de gitzwarte hemel. Ik weet dat je vanaf Hogwarts überhaupt altijd zicht hebt op een prachtige sterrenlucht, maar vannacht is de maan niet meer dan een kleine sikkel waardoor er toch net wat extra licht ontbreekt. Hierdoor vallen de sterren een stuk beter op en er zijn zelfs lichtere plekken aan de hemel te ontdekken waar de verschillende stelsels zich bevinden.

Onder ons strekt het meer zich uit en het rustige water weerspiegelt eveneens de lucht. Het is prachtig en ik word er weer eens aan herinnerd hoe klein ik eigenlijk ben. Hoe klein we allemaal zijn. Compleet vergetend dat ik niet alleen ben loop ik naar de reling van het balkon zonder mijn blik af te slaan. Een tevreden zucht komt over mijn lippen en ik bedenk me dat het nog niet eens zo erg is op deze manier huiswerk te moeten maken.

Draco herinnert me aan zijn aanwezigheid door naast me te komen staan terwijl hij eveneens naar boven kijkt. “Dat is wat je noemt een mooi gezicht.” Hoor ik hem zacht zeggen. Hij verbaasd me door dit hardop uit te spreken en het staat in scherp contrast met zijn anders zo stoere manier van doen. Vervelend vind ik het echter niet en ik knik dan ook instemmend. “Zeg dat wel ja.” Voor een moment lijk ik te kunnen vergeten waar ik me allemaal druk om maak. Voor een moment kan ik hier gewoon van genieten.