04 - Cross Validation

      Vandaag was het al de tweede dag waarop ik Lyra niet gezien had. De plek naast me was leeg en opnieuw stond ze offline in mijn contactenlijst. Nu kon het echt niet meer aan het verkeer liggen, waarom was ze überhaupt offline? Ik maakte snel mijn toetsen af, waarna ik mijn chipje aan Zack gaf en uitgebreid zuchtte.
      "Nou, wat is er?" Zijn stem klonk een beetje sarcastisch en aanvallend, maar ik wist dat hij het niet zo bedoelde. Zoals gewoonlijk was hij al veel eerder klaar dan ik en speelde hij al wat spelletjes, misschien deed hij daarom zo afstandelijk. Ergens was het overigens wel fijn om zoveel vrijheid te hebben, omdat ik normaal moest wachten totdat de pauze er was. Ik zuchtte nogmaals toen ik zijn vraag herinnerde, waarna ik opnieuw links van me keek, "Lyra. Ze is nu al twee dagen niet meer op de universiteit gekomen. Ze staat ook offline in de chat. Zou er wat gebeurd zijn?"
      "Misschien is ze opgepakt?" Toen Zack dit zei, schrok ik wel even. Hij merkte mijn verwarde gezicht op en haalde zijn schouders op, waarna hij nonchalant zijn stem een octaaf verhoogde tijdens het uitrekken van zijn armen, "Ik weet het anders ook niet. Ze zat naast je toen je mijn tablet gebruikte, ik kan me voorstellen dat ze dachten dat zij degene met valse software was. Jij had je eigen tablet niet bij en ik heb onze gegevens gewist, dus het is best een logisch gevolg. Ik zag dat ze tegen je zei dat ze ons hoorde praten. Dat kon als propaganda opgevat worden, omdat je gesprekken dan niet naar Moogle verstuurd worden. Die data heb ik voor jouw veiligheid verwijderd, maar aangezien haar tablet nog normaal is, zullen haar berichten vast nog gesynchroniseerd worden."
      "Waar kan ze nu dan zijn?"
      "Ik kan voor je kijken waar haar tablet is. Niet nu, maar vanavond, dan moet ik toch richting de datamijn."
      "De mijn? Dacht dat er meer waren." Toen ik dat zei, klikte Zack een beetje chagrijnig met zijn tong, "Ja, maar ik heb maar toegang tot één mijn, vandaar dat ik 'de' gebruikte. Zelfs een genie als ik kan niet door alle beveiliging heen, hè?"
      "Nou, sorry hoor." Ik trok mijn wenkbrauw op door zijn ietwat arrogante gedrag. Waarom was hij opeens zo snel op zijn teentjes getrapt? Eerst deed hij nooit zo. Kwam het door iets wat ik zei? Hij bleef echter apathisch naar zijn scherm kijken, dus misschien was het wat anders?
      De rest van de dag bleef Zack een tikkeltje asociaal gedrag vertonen tegenover mij, waardoor ik mijn plan om hem te achtervolgen na school maar eventjes uitstelde. Een stiekem spionnenavontuur in Zacks datamijn klonk minder aantrekkelijk nadat hij zo hatelijk tegen me deed, dus ging ik maar gewoon naar huis, om daar met tegenzin tegen mijn ouders te vertellen dat de lessen leuk waren en ik veel plezier met mijn vrienden had.

      Na het eten twijfelde ik nogmaals of ik gewoon op bed ging liggen of alsnog Zack zou gaan stalken. Dit was wel de enige kans om zéker de datamijn te kunnen zien, omdat hij duidelijk zei erheen te gaan. Alleen wie wist wat hij zou doen als hij me zag. Vandaag was hij niet bepaald sympathiek, dus dat zou nog best wel een flinke ruzie kunnen veroorzaken.
      Na nog wat interne struggles, besloot ik toch maar naar mijn pod te gaan. In de gezinschat meldde ik dat ik naar de bioscoop ging, waarna ik de glazen bol instapte en richting de universiteit reed. Het gebouw zag er nog best indrukwekkend uit in de schemering, maar dat was nog niet het spannendste deel van de avond. Nu moest ik namelijk naar Zacks appartement zónder dat ik de coördinaten wist. En daarvoor moest ik dus mijn pod naar handmatige besturing zetten. Die switch was gelukkig snel gemaakt, maar nu moest ik ook nog eens gaan rijden. Iets wat ik in mijn hele leven maar één keer had gedaan en dat was omdat ik het verkeerde huisnummer ingetypt had en een paar meter verder naar voren moest gaan. En dat was eigenlijk ook niet erg legaal, maar ik had geen zin om een ander nummer in te typen voor een paar meter vooruit.
      Als eerste zette ik mijn lichten aan, aangezien ik toch zo nachtblind als de pest was, om vervolgens de joystick vast te pakken en die langzaam naar voren te duwen. Zo ging ik vooruit en kon ik de weg volgen die ik gisteren nog met Zack gelopen had. Jammer genoeg waren er ook nog andere pods op de weg en aangezien je normaal niet handmatig mocht rijden als er geen noodgevallen waren, moest ik zo voorzichtig mogelijk doen en in rechte lijnen blijven rijden.
      Ondanks het feit dat ik ruim drie botsingen had kunnen veroorzaken, kwam ik alsnog heel aan in Zacks straat. Daar dimde ik meteen mijn lichten en ging ik in een parkeervak staan, waarna Zack al van de trap af kwam. Ik zuchtte opgelucht toen hij me niet opmerkte, dus verstopte ik mijn tablet in mijn pod en stapte ik uit, waarna ik achter hem aan sloop.
      Ik voelde me net een ninja door de manier waarop ik steeds achter een muurtje wegdook wanneer Zack iemand dacht te horen en omkeek. Gelukkig moest hij door veel donkere steegjes met zijstraatjes waarin ik me kon verschuilen, waardoor ik hem ook helemaal tot aan het einde kon volgen.
      Hij liep richting een grote, gele koepel met meerdere spotlights eromheen. Eventjes dacht ik dat we heel geheim langs alles moesten sluipen, maar Zack liep dwars door de beveiliging heen. Nadat hij zonder moeite de metalen deur door ging, wachtte ik een paar minuten en volgde ik hem toen stilletjes door de lange gangen. Ik had geluk dat Zack hier niet omkeek, maar ik schoot wel snel weg toen hij over zijn slapen wreef. Hij kreunde een beetje pijnlijk en ik keek toe hoe hij moeizaam zuchtte en voor een deur ging staan. Vervolgens werd zijn iris gescand en zei hij zijn eigen naam, waarna de deur openging en hij naar binnen kon.
      Zodra ikzelf voor de deur stond, zag ik dat ik op geen enkele manier naar binnen kon komen, maar gelukkig kon ik wel wat stemmen afluisteren.
      "Hoe ging het vandaag?", vroeg een vrouwenstem, waarop Zack antwoordde, "Vreselijk."
      "Aan je frons te zien, neem ik aan dat de calibratie van gisteren beter was?"
      "Een stuk beter, ik heb echt zin om iemand van kant te maken nu." Zack zuchtte, waarop de vrouw lachte, "Goed, goed. Ik zal hem terug op de instellingen van gisteren zetten." Er klonken wat bliepjes, waarna Zack opgelucht zuchtte, "Dat is veel beter.
      "Eigenlijk niet. Als we niet zonder die dingen kunnen leven, zijn we Moogle nooit te slim af. Als ze ons vinden voordat we er tegen kunnen, zijn we er geweest. Een druk op het magische knopje en je hersenen zijn net zo aan gort als Zacks laatste projectje. Je zag wat een verkeerd stroomsignaal met die apparatuur deed." Een zwaardere mannenstem klonk nors door de ruimte, waarop Zack droog antwoordde, "Als wij niet meer die testen hoeven af te leggen, kunnen we langer aan andere problemen werken. Als in: niet alleen 's avonds, zoals nu, aangezien we op zo weinig tijd toch geen vooruitgang kunnen boeken."
      "Er zit een pin in je hersenen die je onderbewustzijn beïnvloedt om bepaalde handelingen te verrichten en verschillende gevoelens kan faken. Aangezien we hem er niet echt uit kunnen trekken, moeten we hem uit zien te schakelen zonder dat we er onder lijden. Misschien moeten we daar meer tijd in steken," begon de man weer, waardoor Zack zich meteen aangevallen voelde, "Ja, meer tijd. Dat zeg ik toch?!"
      "Jongens, rustig." De vrouw suste de twee, "Misschien heeft Zack gelijk. Een AI die zich voordoet als ons is niet heel moeilijk te maken, vooral niet met jouw geweldige kennis over machinelearning, Amrit." De vrouw werd even door de man onderbroken met een 'dank je', waarna ze verder ging, "En daarna kunnen we met z'n allen hele dagen aan die pin werken. Zolang we niet gevonden worden, hebben we toch nog genoeg tijd."
      "Ja, nu we het toch daarover hebben." Een botte vrouwenstem onderbrak de drie sprekers en stapte richting de deur, waardoor ik snel een gangetje in dook en mezelf klein maakte. Ik was net op tijd weggekomen, want ik hoorde de deur al open gaan, waarna de vrouw zuchtte en de deur weer sloot. Ik merkte dat ik nu bij de ventilatiesystemen zat, want uit een rooster rechts van me, hoorde ik de stem vaag praten, "Mijn warmtesensoren namen echt iets waar..."
      "Kiara, die bril van je gaat niet werken. Niet binnen nu en een korte tijd dan, maar dat maakt niet uit." Een andere mannenstem dook op, maar deze klonk een beetje onzekerder, "Weet je, ik denk dat we allemaal even op één project moeten gaan focussen. Eerst de AI van Zack, dan de pinnen en dan Kiara's bril. Zo hebben we de belangrijkste dingen als eerste af, sorry Kiara." Toen de man voorzichtig het laatste mompelde, zuchtte 'Kiara', waarna ze met haar tong klikte, "Oké dan, Zacks idee als eerst. Amrit, laten we aan de slag gaan. Dan mag ons eerstejaarsje weer de data uploaden."
      "Woehoe." Zack klonk wat onenthousiast toen hij daarop antwoordde en richting de deur liep. Snel verstopte ik me achter een oude kast, want zijn voetstappen leken mijn kant op te komen. Opnieuw sloeg mijn hart wat sneller en maakte ik mezelf kleiner, maar gelukkig liep hij me snel voorbij. Eventjes hield ik nog mijn adem in, om vervolgens rustig uit te ademen. Nou dit was inderdaad wel iets spannender dan thuis blijven. Zack had dus een geheim clubje waarmee hij illegale dingen deed, erg leuk. Alleen had ik nu wel erg de neiging om weer weg te gaan en thuis wat filmpjes te kijken.
      Ik stond voorzichtig op en schuifelde zachtjes richting de uitgang, maar toen voelde ik me opeens duizelig en stortte ik op de grond. Pijnlijk greep ik naar mijn hoofd en piepte ik een beetje, want een gevoel van duizeligheid en misselijkheid verspreidde zich door mijn lichaam, waardoor ik me moe en bang tegelijk begon te voelen. Opnieuw klonken er voetstappen die zich richting mij bewogen, dus probeerde ik nog snel overeind te krabbelen en weg te kruipen, maar ik had mijn armen nog niet tegen de grond gestrekt staan of Zack verscheen voor me.
      "Jasmyn...?" Zijn stem klonk ongeloofwaardig, maar toen ik mijn hoofd hief om iets te zeggen, voelde ik me opeens zo misselijk dat ik begon te kokhalzen. Meteen knielde Zack op de grond en pakte hij me bij mijn schouders vast, waarna hij me omhoog hield, "Probeer wakker te blijven. Victoria...! Victoria!" Hij schreeuwde richting de deur, waarna er een vaag figuur de deur uit holde en richting ons rende. Zack wierp zijn blik bezorgd terug op mij, maar het voelde alsof er wolken voor mijn ogen verschenen. Het geluid om me heen leek van steeds verder te komen en ik hoorde alleen nog maar Zack mijn naam roepen voordat het compleet zwart voor me werd.