O47

Hij legt zijn handen verrassend teder langs mijn kaken om mijn gezicht te houden waar het is. Eerst wil ik ook inderdaad van hem wegstappen omdat ik schrik van zijn plotselinge beweging. Zodra zijn lippen die van mij raken word het gevoel in mijn lichaam echter uitgeschakeld, evenals mijn gedachten.

Hoewel de kus dwingend is en hij duidelijk de overhand heeft gaat er een tederheid uit van het gebaar waarvan mijn hart een slag overslaat. Zijn lippen zijn zacht en warm tegen die van mij. Ondertussen word ik door zijn lichaam naar achteren gedwongen tot ik met mijn onderlichaam klem sta tussen hem en de reling.

Ergens ben ik me bewust van een bepaalde soort terughoudendheid van zijn kant. Het is alsof hij ergens op wacht terwijl zijn lippen onderzoekend die van mij beroeren. Op het moment dat ik me besef dat hij wacht tot ik hem wegduw, lijkt hij tot de conclusie te komen dat ik dat niet ga, of kan doen. Dit spoort hem aan zijn lippen steviger tegen die van mij te drukken en zijn handen naar mijn nek te verplaatsen zodat hij me dichter naar zich toe kan trekken.

Mijn hart lijkt te exploderen van een onbekend gevoel. Het is opwindend en meeslepend en door de schok van de intensiteit open ik mijn lippen iets in een poging lucht binnen te krijgen. Hij ziet zijn kans schoon en dan maakt zijn tong eerst twijfelden, dan begerig, contact met die van mij.

Ergens tijdens dit proces heb ik als in een reflex mijn ogen gesloten. De handen die mijn hals beroeren trillen lichtelijk en strijken vervolgens zachtjes door mijn haar. Mijn eigen handen hangen doelloos langs mijn lichaam, ik ben te zeer overdondert om er iets mee te doen. Mijn neus is niet buiten werking gesteld en Draco zijn prettige lichaamsgeur dringt zich aan me op, dompelt me onder in een roes welke ik niet af kan schudden.

Daar op dat balkon, tijdens die heldere nacht met zijn duizenden sterren, lijk ik voor het eerst in mijn leven mezelf te verliezen in een kus. Het is baanbrekend, grensverleggend en voelt groter dan mezelf. Het laat me zien hoe mensen op elkaar kunnen reageren op een heel nieuw niveau. Het vult mijn hart, mijn gedachten en ieder uithoekje van mijn wezen. Het beangstigt me meer dan ik ooit in woorden uit zal kunnen drukken, want het is niet Blaise.

De realiteit is soms erg hard, vooral wanneer hij er in klapt met de kracht van een mokerhamer.

Het is niet Blaise.