O48

Het is alsof er een knop om word gezet in mijn hoofd. Van uit, naar aan. Ik open met een ruk mijn ogen terwijl er in mijn hoofd een kakofonie aan stemmen losbarst. Mijn lichaam krijgt eindelijk weer de mogelijkheid opdrachten te sturen naar mijn hersenen en dat uit zich in mijn handen die in beweging komen en Draco zijn borst vinden. Met een enorme krachtinspanning duw ik hem van me weg. Hij struikelt twee passen naar achteren terwijl we allebei naar adem snakken.

“Dat was geweldig.” Zegt Draco vrijwel direct. Zijn stem klinkt schor en hees en tot mijn eigen afschuw kriebelt er iets in mijn buik wanneer ik het hoor. Met grote ogen en buiten adem kijken we elkaar aan. Zijn ogen lijken twee tinten lichter als anders en nemen me verwonderd in zich op. Ik weet niet wat er van mijn gezicht af te lezen valt en kan er op dit moment ook niet echt moeite voor doen er achter te komen.

Tientallen vragen strijden in mijn hoofd om voorrang maar geen een krijgt de overhand en dus sta ik hem alleen maar aan te gapen. “Geweldig?” Krijg ik er dan toch uitgeperst met overslaande stem. “Dat was verschrikkelijk.”

Het is alsof hij een klap in zijn gezicht krijgt. Er schiet een gekwetste blik over zijn gezicht en hij doet weer een stap in mijn richting. Ik doe er twee naar links, aangezien ik niet meer verder naar achteren kan en kijk hem zo waarschuwend aan als ik op kan brengen. “Cor…” “Nee!” Schreeuw ik hem toe zonder dat ik had willen schreeuwen. Mijn ogen gaan van hem naar de deur en ik ben al in beweging voordat ik een besluit heb genomen. Zodra ik hem passeer zie ik dat hij een hand naar me uitsteekt en sneller dan ik van mezelf voor mogelijk had gehouden sla ik hem met een harde kets weg. “We moeten hier over praten.” Probeert hij ondanks mijn felle reactie.

Ik loop gewoon door en ruk de deur open. “Ik moet helemaal niks.” Krijg ik er nog uitgeperst voordat ik de trap af storm en blindelings mijn weg door het kasteel zoek, vluchtend voor wat zich op het balkon af heeft gespeeld. Hij komt me niet achterna.

Gang in, gang uit, hoek om, trap af, nog een trap af, gang door.

Op den duur weet ik niet eens meer waar ik ben, tot ik een afstotelijk groen wandtapijt tegen kom en me herinner dat er een verbogen gang achter schuilt. Ik duik er halsoverkop doorheen en zodra ik alleen ben begeven mijn benen het en zak ik langs de muur naar beneden.

Ik heb Draco gezoend. Nee hij heeft mij gezoend. Ik heb niks gedaan om hem te stoppen. Ja dat heb ik wel, maar veel te laat. Veel en dan ook veel te laat. Wat was dat in hemelsnaam? Hoe heb ik me zo kunnen verliezen in een kus met iemand anders dan Blaise? Blaise! Hoe moet ik hem in hemelsnaam onder ogen komen.

Mijn gedachten ratelen en malen ongeveer een kwartier zo voort terwijl ik trillend met mijn hoofd in mijn handen op de grond zit. Naarmate er tijd verstrijkt sterven er echter steeds meer stemmetjes weg en wat overblijft is een enkele vraag.

Hoe kan het dat ik het gevoel van Draco zijn lippen op die van mij nog steeds lijk te voelen?

~~~

Het is drie uur wanneer ik me voorzichtig een weg door de kerkers baan en de Common Room zonder problemen betreed. Even ben ik bang dat hij me op zal zitten wachten. Mijn ogen glijden dan ook direct naar de hoek voor de haard waar we normaal gesproken zitten maar het is er uitgestorven en ik kan zonder problemen mijn kamer bereiken. Daar stort ik neer op mijn bed, krijg nog net mijn kleren uit geworsteld en val dan uitgeput als ik ben in een onrustige, droomloze slaap.