O5O

Zoals gewoonlijk lijkt hij niet bepaald onder de indruk. Wel zie ik de schuldbewuste blik weer even over zijn gezicht trekken alvorens de vastberadenheid er weer doorheen breekt. “We moeten het er over hebben.” Dringt hij opnieuw aan. Ik begin mijn geduld te verliezen en in paniek te raken door de hele situatie. We zijn met zijn tweeën op mijn slaapkamer nog geen zes uur na onze kus. Ik heb wel eens gemakkelijkere situaties het hoofd geboden.

“Draco ik wil het er niet over hebben! Ik weet niet wat voor geintjes je normaal met mensen uithaalt maar dit is niet grappig meer! Je hebt echt een lijn overschreden!” Roep ik hem toe met overslaande stem. Zijn ogen schieten wijder open en even is er een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht. Het is de eerste keer dat ik zoiets bij hem zie en het misstaat zijn karakter. Dan slaat het om in een woedende grimas en met drie grote stappen is hij bij me. “Een geintje!?” Schreeuwt hij me toe. Meteen kijk ik zenuwachtig naar de deur. “Zachtjes!” Smeek ik terwijl ik aanstalten maak weer meer ruimte tussen ons te krijgen.

Buiten zinnen van een voor mij onverklaarbare woede grijpt hij mijn bovenarmen vast. Zijn houding en uitstraling doen me op slag bevriezen, ik kan niet goed inschatten waar hij op dit moment toe in staat is maar het mag duidelijk zijn dat hij ontoerekeningsvatbaar is. “Jij denkt dat het een grapje was? Hoe sneu denk jij nou eigenlijk dat ik ben? Heb je zo’n lage dunk van me dat je denkt dat ik de vriendin van mijn beste vriend zou zoenen als geintje?!” Hij schreeuwt niet meer maar zijn dringende, zacht gefluisterde woorden jagen me des te meer angst aan. Zou ik hier niet de boze persoon moeten zijn?

“I-ik weet n-niet wat..” “Nee dat weet je inderdaad niet! Je zegt tegen mij dat ik mijn gedachten op een rijtje moet krijgen, dat heb ik gedaan. Nu ben jij degene die maar eens op een soul search moet gaan! Je wil het er niet over hebben? Prima! Ik geef je de tijd om zelf uit te zoeken wat ik al lang weet. Verwacht maar niet van mij dat ik je ga helpen met het beantwoorden van de honderd vragen die je waarschijnlijk hebt! Je moet er zelf maar achter komen.” Raast hij door. Het grijs van zijn ogen lijkt te kolken van emoties.

“We gaan zo allebei naar buiten en naar de les. Als ze vragen waar we waren voor het ontbijt zeggen we dat het laat is geworden en dat we allebei zo lang mogelijk in bed zijn blijven liggen. Het gaat echt iedereen opvallen dat er iets aan de hand is tussen ons en als er naar word gevraagd zeggen we dat we ruzie hebben gekregen omdat ik je telescoop heb vernield. Ik ga de komende dagen geen woord tegen je zeggen tenzij het hoognodig is en ik verwacht hetzelfde van jou.” Hij heeft het allemaal tot in de puntjes uitgedokterd en ik weet meteen dat de rest ons ongetwijfeld zal geloven. Hoe vaak is dit wel niet voor gekomen tussen ons. Dat ik de waarheid ken legt er echter wel een andere druk op.

Hij wacht niet eens op mijn reactie en laat me los. Mijn armen zijn gevoelloos geworden waar hij ze vast had. Zonder verdere omwegen beent hij naar de deur en trekt deze open. Vanuit de opening kijkt hij nog een keer naar me achterom. “Ten eerste was het absoluut geen grapje. Ten tweede, als ik vind dat het te lang duurt voordat je het antwoord vindt dan sta ik niet voor mezelf in. Ik heb me lang genoeg ingehouden.” En na die verwarrende woorden verlaat hij de kamer en ben ik alleen.