O53

Zaterdag verstrijkt in een roes. Opstaan, ontbijten, een beetje knikken en schudden op gestelde vragen, Blaise zijn woedende blikken negeren, er mee om proberen te gaan dat Draco me nog steeds niet weer aan kijkt, middageten, huiswerk, meer woedende blikken, het knagende gevoel van onrust, het steeds dichterbij mijn antwoord komen hoewel het me beangstigt, avondeten, chillen voor de haard.

Ik zit al vijf minuten voor me uit te staren voordat ik me besef dat ik wederom Draco aan zit te gapen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik me besef dat hij mijn blik beantwoord. Meteen schrik ik wakker uit mijn roes.

Het is me gelijk duidelijk dat hij wat wil, anders zou hij me even standvastig negeren als alle andere keren. Zijn blik geeft niets weg en mijn wenkbrauwen gaan vragend iets omhoog. “Ik moet nog wat hebben uit de bibliotheek.” Zegt hij vervolgens op een droge toon, pas daarna slaat hij zijn ogen af. De boodschap is me meteen duidelijk.

De rest mompelt wat instemmends, Terence en Blaise kijken niet eens op van hun potje knalpoker en dan staat Draco op en verlaat de Common Room. Een tijdje probeer ik een goede smoes te bedenken, dan schiet me te binnen dat het Blaise momenteel geen ruk kan schelen wat ik doe en sta ik op. “Ik ga nog even een luchtje scheppen.” Mompel ik tegen ze, waar wederom alleen maar wat op terug gemompeld word. Zonder om te kijken loop ik de kerkers in.

Ik had verwacht dat hij me op zou staan te wachten op de gang. Daar is echter niemand en per direct is er de twijfel. Heb ik hem verkeerd begrepen? Ging hij echt gewoon naar de bieb? Onzeker loop ik verder en betreed de hal van het kasteel vanuit de kerkers. Mijn oog valt meteen op hem, bij een van de deuren naar buiten. Hij staat nonchalant tegen de muur geleund maar komt in beweging zodra hij me ziet. Hij is al naar buiten verdwenen voordat ik er erg in heb en mijn lichaam komt automatisch in beweging.

Hij beent zonder om te kijken voor me uit en ik volg hem zo snel als ik kan zonder te gaan rennen. Mijn brandende nieuwsgierigheid naar wat hij te zeggen heeft spoort me er toe aan. Dichterbij lijk ik echter niet te komen, er zit zo’n zeven meter tussen ons in en ik kan het niet overbruggen zonder wanhopig over te komen.

Zijn pas is zeker en soepel, zijn blonde haar deint zachtjes op en neer en ik betrap mezelf er ineens op dat ik wil weten of het zo zacht aanvoelt als het er uit ziet. Deze opspringende gedachten schokken me steeds minder en weer komt mijn antwoord dichterbij geslopen. Het is bijna tastbaar en doet mijn hart sneller kloppen. Terwijl ik hem zo volg, in de richting van the Forbidden Forrest, begint het verlangen wat ik de afgelopen dagen heb gevoeld zijn kookpunt te bereiken. Voor het eerst gaat dit niet gepaard met schuld of angst of ongenoegen. Het zwelt aan tot het die emoties verzwelgt en er blijft niets anders over dan dat brandende gevoel.

Zodra hij langs de boomgrens is, zo’n tien meter het bos in waar geen mens ons meer gade zal slaan, houdt hij halt en draait zich naar me om. Ik zie zijn gezicht. Zijn grijze ogen, de strakke kaaklijn en zijn spitse neus. Als laatste valt mijn blik op zijn lippen. Ze zijn net iets warmer van kleur dan zijn huid en zijn op dit moment tot een smalle streep gevormd in aanloop naar wat ze dan ook te zeggen hebben.

Waar ik stil zou gaan moeten staan loop ik door. Ik overbrug die stompzinnige zeven meter met een plotselinge vastberadenheid waarvan ik zelf niet wist dat ik er over bezat. Mijn handen grijpen zich vast in zijn shirt, ter hoogte van zijn borst en ik trek hem naar beneden terwijl ik zelf op mijn tenen ga staan. Het antwoord dient zich aan op het moment dat ik mijn lippen op die van hem druk.