O54

In eerste instantie lijkt hij compleet in shock. Hij verstijft onder mijn handen en ademt scherp in door zijn neus, verder komt er geen reactie. Hij gaat me wegduwen. Die gedachte komt bij me op en laat mijn hart pijnlijk samentrekken. Ik heb de situatie alsnog verkeerd geïnterpreteerd.

Het schaamrood stijgt me naar de wangen terwijl ik langzaam terug begin te zakken op mijn voeten en mijn grip op zijn shirt los begin te laten. Dit alles gebeurt eigenlijk binnen drie seconden, en laat Draco die nou net nodig hebben om over de schok heen te komen. Zijn rechter hand ligt plotseling in mijn nek, onder mijn haar, zijn linker arm slaat hij om mijn middel en hij trekt me met een gelukzalige zucht tegen zich aan. Mijn wereld komt opnieuw tot leven wanneer hij me terug kust.

De vorige keer was ik in shock geweest. Ik besef me nu pas hoezeer. Elke millimeter waar onze huid in contact is staat in brand. Het is heet en prikkelend en opwindend. Het sleept me wederom mee naar een wereld die ik tot noch toe niet kende. We staan zo dicht als mogelijk is tegen elkaar en ik voel hoe zijn hart tekeer gaat in zijn borst, evenals die van mij.

Zijn duim streelt zacht langs de gevoelige huid van mijn hals en ik ril en kan een korte ademteug niet onderdrukken. Onze lippen wijken tegelijk vaneen om de kus te verdiepen en ondertussen sla ook ik mijn armen om hem heen. Ik voel hoe de spieren in zijn rug zich samentrekken onder mijn aanraking, zelfs al word deze belemmert door een laag stof.

Veel, maar dan ook veel te snel voel ik hoe hij afstand van me begint te nemen. De kus word minder intens en met een zacht, nauwelijks merkbaar kneepje in mijn nek geeft hij aan dat ik moet stoppen. Nu ik zo ver ben gekomen en mezelf zo heb laten gaan wil ik dat helemaal niet en dus geef ik geen gehoor en druk me met hernieuwde kracht tegen hem aan. Hij reageert weer vurig en zucht nogmaals tevreden.

Na een kortere periode als eerder voel ik wederom hoe hij aanstalten maakt zich terug te trekken. Dit doet hij uiteindelijk met een ontevreden grom en een hap naar adem wanneer onze lippen wijken. Ook ik moet naar lucht happen en open mijn ogen bijna angstig, bang om te zien wat er van zijn gelaat te lezen valt. Zijn ogen glanzen, zijn lippen hebben meer kleur gekregen en hij heeft een lach op zijn gezicht. Geen grijns, een lach. “Zeg het.” Eist hij met een hese stem.

Ik kan er niet meer omheen. Hoe het heeft kunnen gebeuren, god mag het weten. Waar het me gaat brengen, ik durf er niet eens over na te denken. Dat het me een slecht mens maakt, het lijkt het op dit moment allemaal waard.

“Ik ben tot over mijn oren verliefd op je.”