O55

De waarheid van mijn woorden resoneert door mijn hele lichaam. Ik open deuren in mijn gedachten die eerder op slot hadden gezeten en het lijkt allemaal ineens glas helder. Het doet pijn en brengt ook verdriet met zich mee, maar iets duidelijkers of mooiers heb ik nog nooit gevoeld.

Draco sluit zijn ogen en legt zijn hoofd naar achteren in zijn nek met een brede glimlach rond zijn lippen. Hij straalt een mengeling van opluchting, geluk en vreugde uit welke zo in tegenstrijd is met zijn normale karakter dat ik hem verbouwereerd gade sla. Hij lacht even hardop. “Zeg het alsjeblieft nog een keer.” Hoor ik hem zacht zeggen terwijl zijn blik die van mij vind.

De blos op mijn wangen word intenser en ik doe een poging mijn lichtelijke schaamte weg te slikken. “Ik ben verliefd op je.” Het is zo zacht dat het een wonder mag zijn als hij me heeft gehoord. De wonderen zijn echter de wereld nog niet uit en met een stap sta ik opnieuw in zijn armen. Mijn hoofd ligt tegen zijn schouder en zijn lichaamsgeur en warmte omhelzen me. Ik laat het allemaal over me heen komen maar kan zelf ondertussen niet meer bewegen.

“God wat heb ik je die woorden graag horen zeggen. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren.” Prevelt hij in mijn haar. Het klinkt me raar in de oren en doet mijn vragenstroom weer langzaam aanzwellen. “Je haat me.” Hoor ik mezelf verbaasd uiten, de twijfel duidelijk in mijn stem. “Je haat me al vanaf het begin, wat is er nu anders?” Hij verbreekt de omhelzing, pakt mijn bovenarmen vast en houdt me op een armlengte van zich vandaan. Zijn gezicht is plotseling serieus en ik kan mijn blik niet eens afwenden van die intense ogen al zou ik dat willen.

“Juist het tegenovergestelde.” Zegt hij zacht terwijl hij kort in mijn armen knijpt om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik frons mijn wenkbrauwen en schud mijn hoofd omdat ik niet kan bevatten wat hij me wil vertellen. “Als ik het uit wil leggen net als laatst, luister je dan nu wel naar me?”

Ik knik haastig, snakkend naar antwoorden. Draco kijkt even om zich heen, spot dan een met mos bedekt stukje grond en loodst ons er heen. Naast elkaar nemen we plaats en ik negeer de kou die de langzaam vallende nacht met zich mee brengt. Door de toppen van de bomen worden de eerste sterren zichtbaar.
Een tijdje blijft het stil. We zitten gewoon zo naast elkaar, arm tegen arm, onze blikken allebei ergens anders op. Ik geef hem de tijd die hij blijkbaar nodig heeft zijn verhaal op een rijtje te krijgen en speel afwezig met de puntjes van mijn haar.

Wanneer hij begint te vertellen is zijn stem zacht en neemt het verhaal een wending die ik niet had verwacht.