O58

Het is alsof hij voor me terugschrikt. Zijn gezicht betrekt en zijn spieren spannen samen. “Nee.” Klinkt het resoluut terwijl hij zich meer naar me toe draait. “Niks tegen Blaise zeggen.” Zijn hand vind die van mij en hij knijpt er even kort in om zijn woorden kracht bij te zetten. Het ontlokt me een schamper lachje. “Natuurlijk wel. Ik kan toch niet bij hem blijven nu ik dit weet. Na wat we hebben gedaan. Draco ik werd nadat jij mij gekust had al gek van het schuldgevoel. Als ik het hem nu niet vertel dan verdrink ik er in.” Pleit ik. “Hij heeft het recht het te weten. Dat zijn we hem verschuldigd.”

Draco grimast en schud zijn hoofd. “Ik kan en wil hem dat niet nog een keer aan doen.” Zegt hij gekweld. Hoewel ik ergens, hoe onterecht dan ook, met hem te doen heb kan ik mijn plotselinge woede niet onderdrukken. “Dat heb je al gedaan! Voor iemand die het universum heeft zien opengaan ben je het wel weer erg snel vergeten.” Merk ik met wat venijn op. Zijn eigen temperament komt ook tot leven, ik zie het in zijn ogen. “Dat snap ik! Maar het hem vertellen is een heel ander verhaal. Hij zal me haten. Hij zal ons haten.” “En terecht!”

De woorden zijn over mijn lippen voordat ik de waarheid er daadwerkelijk van inzie. Wanneer dit tot me komt doet het me rillen en ik voel hoe mijn ogen vochtig worden. Hij zal me haten. Ik verdien het om gehaat te worden. Naar mijn eigen maatstaven en idealen ben ik nu een slecht mens. Mijn binnenste trekt samen en gal pruttelt omhoog. Draco ziet hoe mijn ogen meer gaan glanzen en strekt zich naar me uit. Ik leun naar achteren en hef mijn handen om aan te duiden dat hij me moet laten.

“Wat had je dan verwacht? Dat ik een affaire zou beginnen.” Mijn woorden klinken spottend maar ik ben er echt nieuwsgierig naar. Hij slikt en wend zijn ogen af. “Zo ver heb ik nooit vooruit gedacht.” Geeft hij schoorvoetend toe. Het strijkt me tegen de haren. “Dus je hebt me dit alles in laten zien zonder na te denken over de consequenties, zonder dat je wist wat je ermee wilde doen wanneer ik je gevoelens zou beantwoorden. Je gaat me toch niet vertellen dat je er nu niks mee wil doen. Dat je mijn relatie nu verpest hebt zonder er verantwoording voor af te leggen.” Angst klauwt zich een weg omhoog. Was het geen bevlieging van hem? Heeft hij zich nu beseft dat het hem toch niet waard is en zet hij een punt achter het eerste woord van iets wat eigenlijk een verhaal zou moeten zijn?

Mijn gevoel doet me met nog meer kracht als eerder beseffen dat ik daadwerkelijk voor hem ben gevallen. Mocht hij nu terugkrabbelen dan maakt hij mijn laatste glimp op iets positiefs kapot. Het moet van mijn gezicht af te lezen zijn want, nu geen acht slaande op mijn poging afstand te houden, overbrugt hij de ruimte tussen ons en slaat zijn armen om me heen. “Nee. Geloof me ik wil bij je zijn! Daar ben ik meer van overtuigd dan ooit tevoren.” Stelt hij me gerust. Zijn gezicht is naast dat van mij en zijn gefluisterde woorden kriebelen mijn oor.

“Geef me een week. Ik moet me hier op voorbereiden en een manier vinden om dit nog enigszins tot een niet dramatisch einde te brengen.” Vervolgt hij. Ik slik moeizaam. Een week. Hoe moet ik in hemelsnaam een week lang Blaise onder ogen komen zonder het hem te vertellen. Ik weet dat hij kwaad op me is en dat het niet botert, dus veel contact zullen we niet hebben. Hij is niet vergevingsgezind dus naar mij komt hij waarschijnlijk niet toe. Maar een week. Het klinkt zo kort, maar na wat zich de afgelopen week allemaal heeft ontrafelt oogt het me als een eeuw.

“Een week.” Fluister ik, me ervan bewust dat ik niet de enige ben die met dit rotgevoel kampt. Als hij drie jaar lang met zijn gevoelens verborgen kan functioneren dan moet het mij toch ook een weekje lukken. Hij maakt zich van me los en kijkt me intens aan. “Een week.” Bevestigt hij, alvorens diep te zuchten en zijn hoofd te schudden. “Wat is een week langer na bijna drie jaar wachten.” Mompelt hij. Het klinkt weinig overtuigend.