PROLOGUE
Cleo Mitchells
Ik heb een hekel aan mensen die eeuwig lopen te klagen over hoe zwaar hun leven wel niet is. De kleine alledaagse problemen waar mensen mee te kampen krijgen terwijl ze hun leven doorlopen zie ik niet als meer dan een bijkomstigheid waarmee je om moet leren gaan. Een positieve instelling en mindset is iets waarmee je een stuk verder zal komen en op de langere termijn zal je leven zich er vanzelf naar aanpassen. Ja, het is vervelend als de supermarkt op een zaterdag middag meer lijkt op de kaartverkoop van een Beyoncé concert. Dat je dan ook beter op een doordeweekse avond kan gaan lijkt mij voor de hand liggend maar schijnbaar ontbreekt het hen die logica.
Natuurlijk is het niet prettig wanneer de buurvrouw haar kinderen een poging doen de geluidsbarrière te doorbreken, maar ik geloof nooit dat zij er gelukkig mee is en zijn we niet allemaal kind geweest. Gefrustreerd raken vanwege de file waar je iedere dag oneindig lang in staat op hetzelfde godvergeten stuk, klaag jij er lekker over verder terwijl ik op Maps naar een andere optie zoek. Ik zou zo nog eeuwen door kunnen gaan met mijn opsomming, maar mijn punt lijkt me ondertussen toch wel duidelijk.
Natuurlijk zijn er de zwaardere problemen, haal hier niet uit op dat ik ongevoelig ben voor mensen die met ziekten of armoede kampen. Ik scheer hierbij echt niet iedereen over een kam, al is het wel het grotere aantal.
Toen mijn leven dus plotsklaps zijn positieve verloop verloor nam ik me voor er tegen niemand over te klagen. Ja, mijn problemen zijn beduidend groter dan van de meeste hierboven genoemde, maar om anderen daar mee op te zadelen lijkt me een overbodige bedoeling. Zij hebben hun problemen, hoe kleinzerig ook, en ik wil niet een van hen worden, zodat een ander over mij kan denken zoals ik over hen denk. Daarbij lijkt het me vrij onmogelijk dat ze me daadwerkelijk kunnen helpen en op halfbakken medelevensbetuigingen zit ik niet te wachten.
Dit alles is uiteraard beredeneerd met buiten kijf stelling van het werkelijke probleem, want geloof mij maar op mijn woord wanneer ik zeg dat niemand me zou geloven. Als ik mijn verhaal zou doen dan zou zo’n beetje iedereen me vertellen dat ik even rustig moet gaan zitten en dat ik vooral geen gekke dingen moet doen. Ze zouden wel even een kopje thee voor me zetten, maar zodra ze in de keuken zouden zijn is het nummer van de psychiatrische instelling zo gebeld.
Mijn onwilligheid mijn problemen te delen met anderen komt dus niet alleen voort uit mijn afkeer tegen het gezeik van de mensen om me heen. Het word aangevuld door de angst dat mensen me zullen bestempelen als krankzinnig, hoewel ik mezelf soms afvraag of ik die stempel ook niet verdien. Mijn rationaliteit, welke ik ondanks alles nog heb, dwingt me er min of meer toe dit kleine geheimpje voor mezelf te houden. Of nou ja… voor onszelf. Want alleen in mijn hoofd ben ik niet meer.
Reageer (9)
Die laatste zin zet echt de toon voor de rest van het verhaal, heel mooi (:
6 jaar geledenNou dit is eens een proloog!
7 jaar geledenSounds good!
7 jaar geledenWoahh spannend.
7 jaar geledenO_O
7 jaar geledenBeatiful.