OO1
Cleo Mitchells
Tik. Tik. Tik. De pen in mijn handen voelt met de verstrijkende seconde zwaarder en daarbij ook nuttelozer. De punt zweeft net boven het papier, in voorbereiding op wat hij daar neer moet kalken. Tik. Tik. Tik. Wat er neer gekalkt moet worden lijkt niet duidelijk in mijn hoofd. Het antwoord blijft uit terwijl de stof toch echt vandaag nog is behandeld tijdens college. Tik. Tik. Tik. Is er iets vervelender dan de drukkend stilte in mijn hoofd? Ik begin zenuwachtig met mijn voet op en neer te wippen in een verontrustend tempo en draai mijn pen om in mijn hand om met de achterkant verwoed op het bureaublad te tikken. Tik. Tik. Tik. Het antwoord. Waar houdt het antwoord zich schuil? TIK. TIK. TIK.
Met een schreeuw van frustratie spring ik op van mijn stoel, wat hem doet kieperen en terwijl ik mijn nek half breek over de nu vervaarlijk uitstekende poten worstel ik me een weg naar de klok aan de muur. Met meer venijn dan waarschijnlijk nodig is ruk ik het ding van zijn spijker, sloop in mijn haast het klepje aan de achterkant en trek de batterijen er uit. Als je had gedacht dat dit me tevreden zou stellen dan heb je het goed mis en ik smijt het ding door de ruimte. Hij slaat kapot boven mijn bed en laat een deuk achter in de muur van mijn aftandse studentenkamertje.
Om me heen wordt het stil terwijl ik zelf buiten adem kwaadaardig naar de overblijfselen van mijn klok staar. Lang duurt de stilte niet en er wordt gegniffeld. Mijn gezicht betrekt zo mogelijk nog meer en dan heeft hij nog niet eens wat gezegd. Een weerloze klok aanvallen. Je wordt met de dag opvliegender. Galmt zijn zware, met leedvermaak doordrenkte stem door mijn hoofd. Ik grom een nauwelijks verstaanbare verwensing en loop dan terug richting mijn bureau om mijn stoel weer overeind te zetten.
Ooo, zijn we in zon bui vandaag? Waar is het bijdehandje waarop ik zo gesteld ben geraakt? Vervolgt hij uiteraard zonder zich te laten ontmoedigen. Moven Azazel. Ik heb hier geen zin in. Klinkt mijn weinig indrukwekkende weerwoord, van tevoren al wetend wat voor reactie dit zal krijgen. En daarom ga ik gewoon door. Uiteraard.
Heb je niet iets beters te doen? Genoegen putten uit huilende kinderen of toekijken hoe iemand een pijnlijke dood sterft? Vraag ik terwijl ik weer plaats neem achter mijn nog steeds teleurstellend lege pagina. Ik voel hoe hij zich lui uitrekt en het zich gemakkelijk maakt in mijn hoofd. Hoe heerlijk dat ook klinkt, de lol is er een beetje af voor vandaag. Zolang alleen jij in staat bent met me te communiceren verkies ik toch dit neerslachtige kamertje en jou buitengewoon aangename gezelschap. Spint hij als een tevreden kat. Ik zucht geërgerd en zoek op mijn bureau naar mijn net haastig neergesmeten pen.
Komt er ooit een dag dat je weer weg gaat? Het maakt me niet eens uit als het net zo plotseling en onaangekondigd gaat als je verschijning. Hierop wordt alleen maar weer even gegniffeld. Het geluid galmt in mijn hoofd en kriebelt mijn oren alsof hij daadwerkelijk naast me staat. Mijn verdwijning is wel het laatste wat er op de agenda staat. Wordt jij niet bijna drieëntwintig? Mijn wenkbrauwen gaan verbaasd omhoog. Dat klopt. Wat heeft dat er mee te maken? Ik schud mijn hoofd eigenlijk al terwijl het laatste woord over mijn lippen komt. Laat maar. Dat is vast een vraag die je op het lijstje schrijft onder de vijftig andere onbeantwoorde vragen.
Zijn leedvermaak spoelt in sterke golven door mijn hoofd terwijl ik voel hoe hij glimlacht. O Cleo, wat kennen we elkaar ondertussen toch goed. En hoe verontrustend is het dat hij gelijk heeft.
Reageer (10)
Je schrijfstijl is echt heel mooi en rustgevend. (:
6 jaar geledenOw wauw! Mooi geschreven (:
7 jaar geledenHahah ik schrijf zelf dus ook een verhaal en daar zit ook iemand in het hoofd van de hoofdpersoon ;') heel toevallig dit! Maar nevertheless - I want to read this! je schrijft erg prettig!
7 jaar geledenDie Azazel klinkt echt als een creep, als een echte demon
7 jaar geledenGaaf !
7 jaar geleden