O65

Donderdag doe ik erg mijn best Blaise zo subtiel mogelijk op afstand te houden. Draco en ik hebben geen woord meer gewisseld en ons gesprek staat op repeat in mijn hoofd. Een oplossing blijft uit en ik raak er steeds meer van overtuigd dat we het gewoon moeten vertellen en dan maar moeten kijken waar het schip strand. Blaise verdient het om het te weten want op dit moment houdt ik hem aan het lijntje en ik haat mezelf steeds meer.

Als we ons na de laatste les weer richting de Common Room begeven loop ik achteraf in mijn tas te rommelen als er iemand naast me komt lopen. “Een hele goede middag.” Hoor ik een ondertussen bekende stem verkondigen. Ik zucht diep en neem niet eens de moeite op te kijken. “Dat was het tot voor kort wel ja.” Mompel ik terwijl ik eindelijk heb verzekerd dat ik het goede boek mee heb genomen uit de bieb. “Nou, nou. Niet zo snibbig.” Wijst Jamie terecht zonder minder opgewekt te gaan klinken.

“Wat kan ik vandaag eens voor je betekenen.” Ik wil hem zo snel mogelijk afschudden en kijk even voor me, waar de rest er geen erg in lijkt te hebben dat ik gezelschap heb gekregen. “Dat gekibbel altijd tussen ons. Ik dacht dat we ons eens moesten verzoenen.” Hij legt zo ongelofelijk veel nadruk op dat laatste woord dat mijn nekhaartjes ineens overeind komen zonder dat ik goed weet waarom. Ik kijk naar hem op en zie dat er een uitdagende blik in zijn ogen ligt. “Ik bedoel, dat is wat vrienden doen toch, zich verzoenen. Of heb ik dat nou laatste verkeerd gezien?” Mijn wenkbrauwen gaan vragend omhoog en ik kijk waarschijnlijk of ik water zie branden. Hij glimlacht bijna meelevend naar me. “O lieverd toch. Denk daar maar even over na.”

Zijn glimlach wordt een onheilspellende grijns terwijl hij meer vaart maakt en van me weg loopt, dwars door mijn groep vrienden. Daarbij stoot hij Draco aan, welke fel opzij kijkt naar wie het lef heeft hem aan te raken. “O sorry!” Hoor ik Jamie harder dan nodig is verkondigen, waarna hij nog een keer naar me omkijkt en me een knipoog werpt. Dat levert me vragende blikken op van zowel Draco als de rest.

Een ijzige kou neemt beslag van mijn lichaam, wanhoop wordt met elke slag van mijn hart door mijn aderen gepompt en ik wordt misselijk. Ik krijg het voor elkaar wazig te kijken en verbaasd mijn schouders op te halen alsof ik ook niet weet waarom hij naar me knipoogde. Jamie is al verdwenen voor iemand er naar kan vragen.

Een donkerbruin vermoeden begint zich te vormen achter in mijn hoofd en bezorgt me zo’n naar gevoel dat ik het nauwelijks durf te bevatten. Zodra we in de Common Room zitten probeer ik Draco zijn blik te vangen. Die negeert me eerst hardnekkig en ik gok erop dat dit expres is. Als hij eindelijk opkijkt is dat met een vragende blik en arrogant opgetrokken wenkbrauwen. Waarom ben ik ook al weer verliefd geworden op hem?

In gedachten zoek ik naar een manier om hem alleen te krijgen. Hij moet het zien want met een diepe zucht slaat hij zijn ogen weer af. “Cortney, heb jij dat boek voor Astronomy nog opgehaald?” Hoor ik hem vragen op zijn ongeduldige, normale manier van doen. Waarom kan hij zo goed acteren? Het is oneerlijk.

Hoewel het boek in mijn tas zit schud ik mijn hoofd. “Nee, vergeten.” Ik probeer iets van mijn normale manier van doen te vinden maar faal hier volgens mij faliekant in. De spanning is duidelijk hoorbaar in mijn stem. “Ik ga hem wel even halen.” Vervolg ik terwijl ik aanstalten maak om op te staan. Hij komt sneller in de benen. “Evengoed mijn verslag.” Verklaart hij en beent de Common Room al uit. Blaise knijpt even bemoedigend in mijn hand voordat ik op sta. “Vermoord elkaar niet.” Krijg ik nog toegeworpen voordat ik Draco volg.