O67

Vanaf het moment dat het besluit is genomen hamert mijn hart in een onmenselijk tempo tegen mijn borst. Het vooruitzicht bezorgt me zoveel gemengde gevoelens dat het gewoon samenbalt in mijn buik en zich uit in een misselijkmakend strak getrokken knoop. Ik heb geen spiegel nodig om in te schatten hoe ik er uit zie want waarschijnlijk ben ik het evenbeeld van Draco. Bleek, samengeperste lippen en zenuwachtig heen en weer schietende ogen.

Blaise heeft al een paar keer naar me gekeken met een vragende blik en heeft duidelijk door dat er iets op stapel is. Wanneer de klok negen uur slaat houdt ik het niet meer uit. We hebben lang genoeg gewacht, het is tijd dat hele gebeuren tot een einde komt. Wat voor einde mag dan nog een raadsel zijn, maar het is mooi geweest zo.

Ik tik Blaise zachtjes op zijn schouder, voordat ik me kan bedenken. Hij kijkt op van zijn verslag en werpt me een vragende blik. Zijn glimlach is al verdwenen vanaf het moment dat hij door had dat ik ergens mee zit. “Kan ik je misschien even spreken. Onder twee ogen. Niet hier.” Mompel ik zacht, zodat de rest het niet hoort. Hij krijgt een frons op zijn voorhoofd wanneer hij de serieuze toon van mijn stem hoort maar knikt zonder vragen te stellen.

Voordat mijn moed me verlaat kom ik overeind en met een laatste blik op Draco, welke onze bewegingen nauwlettend volgt, loop ik de Common Room uit. Zodra de muur zich achter ons sluit krijg ik het gevoel dat ik moet spugen. Ik denk niet dat ik ooit ergens zo tegenop heb gezien als tegen dit moment. Een half uur geleden ben ik al gestopt met bedenken wat ik moet zeggen want er zijn geen woorden genoeg om dit te omvatten. Ik moet zo gewoon mijn mond openen en het laten gebeuren.

Terwijl we dieper de kerkers inlopen, enkel verlicht door het flakkerende vuur van de fakkels, vraag ik me af of Draco ons ondertussen al is gevolgd. Ik moet eerst mijn eigen zegje doen voordat hij zich er mee bemoeit, maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet wil weten wat er gezegd gaat worden. Hoewel het persoonlijk gaat zijn vind ik dat Draco eveneens recht heeft het te horen. Ik wil er naar hem toe ook mee aantonen wat ik laat gaan om bij hem te kunnen zijn.

Wanneer ik halt houdt is dat in een zijgang van het doolhof dat hier ligt. Wij Slytherins kennen het op ons duimpje en de in schaduwen gehulde nissen en zijgangen boezemen ons geen angst in. Het stemt me echter wel al naargeestig voordat het eerste woord ook maar is gezegd.

“Cort.” Hoor ik Blaise zachtjes zeggen. Ik draai me naar hem om en zie dat hij al iets eerder is blijven staan waardoor er nu een meter tussen ons ligt. “Waarom heb ik het idee dat dit geen leuk gesprek gaat worden?” Altijd even opmerkzaam. Hij voelt de bui al hangen, al weet hij nog niet dat het een storm is.