O71

Draco vloekt en door de impact wankelt hij twee stappen achteruit. Hij slaat zijn hand om zijn neus waar ondertussen bloed uit gutst en buigt iets naar voren zodat het niet op zijn uniform zal komen. Blaise kijkt geen tweede keer naar hem om en heeft zich alweer tot mij gericht. “Je moet gewoon even tot rust komen, net als ik. We slapen er een nachtje over en dan zal je inzien dat het gewoon een overhaaste beslissing is. Dat moet wel, ik bedoel… Draco? Jij en ik weten allebei wel beter. Ik spreek je morgen wel ja?” Zijn ogen lijken ineens weer vriendelijk en zijn stem klinkt gebiedend en kalm. Vervolgens drukt hij een kus op mijn voorhoofd en dan draait hij zich om en beent weg. Als bevroren blijf ik achter en staar hem met van ongeloof vergrote ogen na.

“Balsemio.” Klinkt het ondertussen naast me. Draco heeft zijn Wand tevoorschijn gehaald en zijn neus geheeld. Ik staar nog steeds naar de plek waar Blaise is verdwenen. “Nou, dat ging buitengewoon… niet zoals ik het me had voorgesteld.” Klinkt het bedachtzaam. Mijn emoties zijn ondertussen allemaal omgeslagen naar verbaasdheid, de hysterie is verdwenen. "Is hij nou net weggelopen in de veronderstelling dat het allemaal wel goed komt?” Krijg ik er schor uit geperst.

Draco verschijnt tegenover me en kijkt me bezorgd aan, toch maakt hij geen aanstalten me aan te raken, wetend dat ik het niet kan waarderen op dit moment. “Zoiets wordt dus een ontkenningsfase genoemd. Ik had niet verwacht dat hij er zo mee om zou gaan. Eigenlijk had ik me al geestelijk voorbereid om tot gruis vervloekt te worden. Dat hij het op dreuzelse manieren aan heeft laten komen zegt wel genoeg. Het is helemaal nog niet doorgedrongen.” Mompelt hij duidelijk ook van zijn stuk gebracht. “Bij hem weet je echt nooit wat er gaat gebeuren.”

Ik schud mijn hoofd bevestigend en scheur dan eindelijk mijn blik los van het punt waar Blaise de hoek om is gegaan. Draco zijn oogkleur is weer iets donkerder en plotseling voel ik de sterke drang hem aan te raken. Ik overbrug de ruimte tussen ons en sla mijn armen om zijn middel. Met mijn gezicht tegen zijn borst gedrukt beginnen mijn tranen als vanzelf weer te stromen, al blijft het in mijn hoofd akelig stil.

Draco slaat zijn armen losjes om me heen en legt zijn hoofd tegen dat van mij. “Wat moeten we hier nou mee.” Piep ik zacht. Zijn hand streelt zachtjes op en neer over mijn rug in een poging me te kalmeren. “Ik heb werkelijk waar geen idee. Als hij echt in ontkenning is dan komt het besef pas later, soms kan dat uren duren, soms dagen. Er zit niets anders op dan afwachten en aankijken.” Ik adem schokkerig uit. “Dat was echt het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.” Geef ik nog een keer toe. Ik voel hoe hij knikt ter bevestiging. Een tijdje blijft het stil en hebben we er genoeg aan om hier zo te staan. Langzaam, heel langzaam wordt er iets duidelijk in mijn hoofd. Het had er al gesluimerd vanaf het gesprek met Draco in het bos, dat weet ik zeker. Pas nu begint het vastere vorm te krijgen en hoe erg het me ook tegen staat, het lijkt me het enige wat we kunnen doen om dit zo pijnloos mogelijk te maken voor Blaise.

“Draco.” “Hmm.” “Als Blaise het zich wel beseft en mijn relatie met hem wordt beëindigd…” “Ja?” “Dan kunnen wij niet samen zijn.”