O78

Hij laat een stilte achter in de gang die zo intens is dat het kippenvel me op de armen springt. Na zo’n twee minuten naar de plek waar hij is verdwenen te hebben gestaard wend ik me langzaam tot Draco. Hij ziet bleek en zijn ogen zijn dof. “Dat was…” “Dramatisch.” Vult hij mijn onafgemaakte zin aan. Ik denk niet dat dramatisch de lading dekt.

“Hoe gaat het met je arm?” “Is dat waar je het over wil hebben?” “Liever wel.” “Lieg niet tegen me.” “Wat wil je dat ik zeg?” “Alles om je hart te luchten en te zorgen dat je stopt met huilen.”

Zijn woorden doen het me eigenlijk pas beseffen. Ik voel aan mijn wangen en kijk vervolgens verwonderd naar mijn natte vingers. Een opgelaten, humorloos lachje verlaat mijn lippen. “O. Kijk mij nou.” Murmel ik terwijl ik me van hem weg draai en probeer mijn wangen droog te krijgen. Hij overbrugt de ruimte tussen ons en slaat wat onbeholpen zijn niet pijnlijke arm om me heen. “Lang leve vriendschap is het beste wat hij kon bedenken hè.” Merkt Draco een beetje droogjes op, waarschijnlijk in een poging me te laten lachen. De achterliggende pijn in zijn stem valt me echter wel op en maakt duidelijk dat ik niet de enige ben die hier veel moeite mee heeft.

“Jij mag ook alles zeggen wat er in je omgaat. Voor jou is het ook niet makkelijk.” Geef ik dan ook aan met een klein stemmetje. Hij grinnikt en ik voel hem zijn hoofd schudden. “Ja, want ik ben er het type naar mijn zorgen met anderen te delen.” Mompelt hij sarcastisch. Ik maak me van hem los en doe een poging hem aan te kijken. Hij wend zijn blik af en schraapt zijn keel. “Ik kom er zelf wel uit, uiteindelijk.”

“Draco, ik snap zelf ook dat je niet met je hart op je tong loopt. Maar weet in ieder geval wel dat ik naar je zal luisteren als er wat is.” Bied ik aan, wetend dat hij er inderdaad nooit zelf mee zal komen.

Hij kijkt even naar me op en glimlacht zuinig. “Dankje.” En dat is het enige wat hij er verder nog op gaat zeggen besef ik me. Ik neem een diepe teug adem tot me en kijk hem dan zo autoritair als mogelijk is aan, wetend dat dit nog wel eens een strijd kan worden. “En nu moet je naar de ziekenzaal met die arm.”

Hij schud inderdaad meteen zijn hoofd. “Komt vanzelf wel goed.” Verkondigt hij koppig en met een scherpere ondertoon. Ik negeer zijn waarschuwing en grijp zijn goede hand. “Niks niet! Al helemaal niet met het vooruitzicht van de wedstrijd tegen Ravenclaw volgende week.” Help ik hem herinneren. Dan daagt het me langzaam dat die wedstrijd waarschijnlijk hoe dan ook een ramp gaat worden. “Dat wordt vast een belachelijke vertoning. Blaise speelde al niet naar je over nadat je een dag chagrijnig op hem was. Nu speelt hij hoogstwaarschijnlijk over naar de tegenpartij.” Merkt Draco op slag chagrijnig op. Ik deel zijn vermoedens. “Des te meer rede dat de Seeker in topvorm moet zijn. Redden wat er te redden valt en binnen het half uur die Snitch vangen.” Hij snuift schamper. “Wat een vooruitzicht.”

Geen van ons begint over wat ons verder nog te wachten staat in het verdere verloop van de week.