O8O

De ochtend van de wedstrijd ben ik misselijk van de spanning. Normaal ben ik dat ook voorafgaand aan een wedstrijd maar dat is een gezonde spanning, niet dit alles verzwelgende rotgevoel. Een blik naar buiten doet me beseffen dat het weer me niet goed gezind is. De lucht is compleet dichtgetrokken met donkergrijze regenwolken en het komt met bakken uit de hemel zetten. Hier en daar licht de hemel op door een donderslag welke over het hele terrein vibreert. Heftig genoeg om dit een loodzware match te gaan maken, niet heftig genoeg om de boel af te lasten.

In de Common Room heerst een gelatenheid die ik normaal zou begrijpen maar welke de knoop in mijn maag nu alleen maar strakker aan trekt. Niet voor het eerst deze week valt mijn oog op Jamie, die erg zijn best doet mijn blik te vangen. Ik krijg het al een week voor elkaar hem te ontlopen maar kan me niet voorstellen dat hij dat nog lang over zijn kant laat gaan. Hij wil zich maar al te graag verkneukelen. Woord over de situatie tussen Blaise, Draco en mij heeft vrij snel de ronde gedaan en hoewel niemand buiten onze vriendengroep het verhaal kent wordt er verder lustig op los gespeculeerd.

Ik sla mijn blik naar de grond en vindt zo snel mogelijk mijn weg naar de uitgang. Hoewel ik betwijfel of mijn maag het aan kan iets te eten snap ik zelf ook wel dat er niets anders op zit. Met een lege maag op een bezem stappen voor een wedstrijd is ongelofelijk dom, al helemaal onder deze omstandigheden. Mocht de wedstrijd uren duren, wat vaak het geval is, dan val ik straks nog van mijn bezem door een tekort aan voedingsstoffen.

Overal om me heen lopen mensen uitgedost in de kleuren van het team waar ze voor zijn. Eigenlijk is Slytherin altijd de enige die ook daadwerkelijk voor ons juicht, de rest van de Houses voegt zich voor zo’n negentig procent bij het andere team, wie dat dan ook moge zijn. Vandaag heerst er in de Great Hall dus een overvloed aan het blauw van Ravenclaw en de sfeer zit er redelijk in ondanks het weer.

Zodra ik de tafel van Slytherin nader zie ik Blaise, Terence, Pansy en Vincent zitten. Gregory en Draco zie ik nergens en dus plaats ik me naast Adrian op de bank. Hij kijkt me aan en slikt wat moeizaam zijn hap eten door. “Een goede morgen.” Klinkt het schor en ik zie dat hij even weinig slaap heeft gehad als mij. “Nou ja… alleen ‘morgen’ dekt de lading ook wel denk ik.” Mompelt hij er achteraan voordat ik kan antwoorden. Het ontlokt me een weinig overtuigende glimlach. “Lekker weertje hè.” Sluit ik me er bij aan terwijl ik een stuk toast pak. Met moeite werk ik het weg en dwing mezelf er dan toe ook nog een schep yoghurt te pakken. Mijn maag protesteert hevig.

Na het ontbijt dwaal ik nog wat doelloos rond en wanneer er nog een uur over is voor de wedstrijd begint haal ik mijn bezem van mijn kamer, pak mijn kleren bij elkaar en begeef me naar het stadion. De rest heeft blijkbaar hetzelfde idee want ik kom iedereen behalve Draco tegen halverwege de Common Room. Adrian knoopt een gesprek met me aan en maakt het hierdoor iets minder ongemakkelijk terwijl het Slytherin team gezamenlijk naar buiten loopt.

Meteen heeft de ijzige wind grip op onze gewaden en slaat de regen genadeloos op ons neer. Mijn zicht word al lopend al zodanig belemmerd dat ik niets zie dan donkere schimmen en ik ben blij dat we betoverde brillen hebben voor tijdens de wedstrijd. Of ze veel nut zullen hebben begin ik me toch te betwijfelen.

Strak van de spanning naderen we het stadion waar het op dit moment nog redelijk rustig is. Alleen de fanatiekelingen wagen zich al op de tribunes en zijn waarschijnlijk al tot op het bot doorweekt. De immense wanden van het gebouw houden iets van de regen tegen en zorgen ervoor dat de omgeving net wat beter zichtbaar is.

Adrian geeft me even een schouderklopje wanneer ik aanstalten maak om af te buigen naar de eenzame meidenkleedkamers. Na nog twee stappen hoor ik mijn naam ineens boven de wind uit en ik draai me vragend om. Terence is blijven staan en kijkt een beetje moeilijk in mijn richting. “Succes! Doe alsjeblieft voorzichtig op het veld straks!” Schreeuwt hij me toe zodat ik hem kan horen. Een dankbaar gevoel stroomt door mijn lichaam en lijkt iets van de kou te verdrijven. “Dankje T! Jij ook!” Schreeuw ik terug. Hij knikt bemoedigend en draait zich dan om. Achter hem staat Blaise op hem te wachten en tot mijn verbazing is zijn blik op mij gericht. Even is er alleen dat contact. Dan knikt hij nauwelijks zichtbaar zijn hoofd en ik doe hetzelfde. De tranen die door dit simpele gebaar bij me opkomen vallen niet op door de regendruppels die aan mijn huid kleven. Vervolgens draait hij zich om en verdwijnt in de kleedkamers.