O86

Na mijn douche voel ik me niet beter. Door het terugkomen van het gevoel in mijn lichaam word ik me sterk bewust van de brandende spierpijn welke de kou eerder had verbloemd. De wedstrijd heeft lichamelijk veel van de spelers geëist aangezien we de wind, achteraf gebleken, drie uur hebben getrotseerd.

In de Great Hall weet ik aan een muffin te komen en ik heb niet het geduld die daar rustig op te eten. Samen met Adrian, die me zo ongeveer alleen tijdens het douchen en omkleden uit het oog heeft verloren, zoeken we onze weg door het kasteel. Af en toe klinkt er een geschreeuwde felicitatie van een Slytherin aanhanger, maar aangezien het merendeel van de feestvierders in de kerkers is valt het te overzien. In de Common Room had ondanks alles een feestelijke sfeer gehangen en Draco word nu al bestempeld als held. Hoe stoer is het om voor de Snitch te gaan terwijl je weet dat je geraakt gaat worden door een Bludger! Nou ik vind het dus helemaal niet stoer, eerder stompzinnig.

We slaan de hoek om en betreden de gang waar de ziekenzaal aan ligt. Meteen wordt luidruchtig duidelijk waar we moeten zijn want het geschreeuw breekt los wanneer we halverwege naar de ingang zijn. In eerste instantie verstijven we allebei en kijken geschrokken naar elkaar op, dan beginnen we gezamenlijk te rennen.

Bij het betreden van de zaal komen net Pansy, Gregory en Vincent ons tegemoet, alle drie bleek. Zodra ze ons zien schudt Pansy haar hoofd. “Daar wil je liever niet bij zijn.” Waarschuwt ze, wat mijn vastberadenheid alleen maar doet groeien. Adrian laat zich ook niet afschrikken en samen benen we naar het dichtgetrokken gordijn waarachter het lawaai weg komt. Achter dat gordijn is een worsteling aan de gang.

Draco heeft zijn normaal zo goed opgebouwde façade compleet laten varen. Hij ligt op zijn rug op het bed met ontbloot bovenlijf en heeft een woedende, gepijnigde grimas op zijn gezicht. Aan weerszijde staan Terence en Blaise die hem uit alle macht in bedwang proberen te houden. Blaise drukt hem bij zijn schouder dieper het bed in en Terence heeft een hand op zijn voorhoofd en een hand een beetje ongemakkelijk op zijn borst aangezien hij aan zijn kant Draco zijn schouder niet aan kan raken.

Die zijn rechter zij is compleet dichtgetrokken met bloeduitstortingen. Van donker blauw, tot bijna zwart. Het ziet er uiterst pijnlijk uit maar dan valt me nog iets anders op. Onder de huid lijken er dingen te bewegen, het kronkelt en trekt samen en op slag voel ik hoe mijn muffin zich weer een weg naar boven probeert te vechten. Zijn arm beweegt op eenzelfde manier.

“Laat me los! Godverdomme! Zorg dat het ophoudt!” Schreeuwt Draco, zijn ogen wijd opengesperd. Poppy staat schuldbewust op hem neer te kijken maar lijkt niet aangedaan door zijn tirade, waarschijnlijk is ze heel wat gewend. “Ik snap dat het pijn doet jongen, maar je botten zullen echt weer aan elkaar moeten groeien.” Verkondigt ze. Niemand lijkt zich bewust van Adrian en mijn aanwezigheid. “Shit, kan hij niet weer bewusteloos raken.” Perst Terence tussen zijn opeengeklemde kaken door terwijl Draco fel met zijn ogen naar hem op kijkt.

“Denk je dat ik dat niet wil!” Schreeuwt hij hem toe met verwrongen stem. “Kan dat dan niet?!” Meng ik me schor in het gesprek waardoor iedereen naar me opkijkt. Draco gromt gekweld en begint nog heviger te spartelen wanneer er een onheilspellend krakend geluid opklinkt uit zijn zij. “Doe het!” Grauwt hij boos. Niemand lijkt te weten wat te doen. Nog meer gekraak. Dan schieten zijn ogen naar Blaise en hij kijkt hem dwingend, bijna smekend aan. “DOE HET!”

Blaise lijkt even te twijfelen, zijn wenkbrauwen komen samen in een diepe frons en dan lijkt hij een besluit te nemen. Hij laat los, brengt zijn elleboog omhoog en ramt Draco voordat iemand ook maar iets kan doen met een krachtige, korte stoot tegen zijn slaap. Die grauwt scherp en dan verslapt zijn lichaam en wordt het pijnlijk stil om ons heen.