O9O

In de week die volgt zakt de spanning langzaam steeds meer af. Hoewel Blaise ons in het begin niet aanspreekt en alleen antwoord wanneer er iets wordt gevraagd of wanneer de situatie er naar is, merk ik dat hij wel steeds minder bot wordt. Terence is als vanouds en Pansy heeft het over haar hart gekregen me die ochtend om een elastiekje te vragen.

Draco knapt langzaam op en showt ons zo nu en dan het scala aan vlekken in zijn zij, uiteenlopend van groen naar geel en alles daartussenin. Zaterdag ochtend word ik dan ook blij verrast wanneer ik de trap af kom en al opgetild wordt voor ik er erg in heb. Hij tilt me zonder moeite naar een van de banken, wat me even terug brengt in de tijd, en gooit me er op neer alvorens naast me te komen zitten en een arm om me heen te slaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik uiterst verbaasd ben. “Jij bent goed gemutst.” Krijg ik er uit geperst terwijl een glimlach mijn lippen siert. “Nou en. Het is toch een mooie ochtend en ik kan eindelijk weer normaal bewegen.” Krijg ik als weerwoord.

Het is zo ongelofelijk vreemd om hier zo te zitten met Draco en dat besef raakt me ineens vrij krachtig. Hoe kan iemand die zo een hekel aan me leek te hebben nu de tevreden grijnzende jongen naast me zijn. Het doet me hardop lachen en ik krijg een vragende blik toegeworpen. “Wat?”

“Jij!” Zeg ik nog harder lachend. “Deze hele gelukkige, tevreden jongetjes act van je. Het misstaat je echt gigantisch.” Werp ik hem toe, niet wetende wat ik daarmee uitlok. De spieren in zijn arm spannen aan en voor ik weet wat me overkomt word ik dichter naar hem toe getrokken en is zijn gezicht ineens vlak voor dat van mij. De grijns is weg, zijn lippen tot een streep geperst en de intensiteit in zijn ogen voert de spanning meteen op. “Heb je me liever zo dan?” Fluistert hij me met dreigende stem toe.

Mijn hartslag versnelt, de haartjes in mijn nek komen overeind en bij het inademen van zijn ondertussen vertrouwdere lichaamsgeur duizelt het me even. Ik huiver. “Ja.” Hoor ik mezelf schor toegeven en er glinstert even kort iets in zijn ogen. Dan is het moment ineens voorbij en laat hij me los om iets van me af te gaan zitten. Ik herken deze verandering van gedrag ondertussen vrij goed en richt me dan ook op om Blaise goedemorgen te wensen.

Die komt inderdaad aangelopen met Terence. Ze beantwoorden onze gemompelde begroetingen en nemen tegenover ons plaats. Blaise kijkt even van mij naar Draco en laat zijn ogen dan rusten op de nu open plek tussen ons in. “Ik verander niet in een hoopje ellende als jullie niet minstens een halve meter bij elkaar uit de buurt zijn hoor.” Verkondigt hij dan tot ons beider verbazing. Voordat een van ons er echter meer over kan zeggen raakt hij nonchalant met Terence in gesprek. We kijken elkaar even verbaasd aan.

Dan springt Draco ineens overeind, duidelijk een stuk soepeler dan voorgaande dagen. “Ik ga naar de ziekenzaal voor mijn laatste check.” Zegt hij in het algemeen. Wanneer hij achter me langs loopt buigt hij zich dicht naar me toe. “Over een half uur bij het schilderij van Barnabas the Barmy op de zevende verdieping.” Fluistert hij in mijn oor, alvorens door te lopen en uit zicht te verdwijnen. Ik kijk hem na met een plotselinge spanning in mijn buik.