• O1O


Cleo Mitchells



      Hij gaat even verzitten, draait zich iets meer naar me toe, zet zijn thee op het bankje en trekt een gespeeld serieus gezicht. Vervolgens steekt hij zijn vrije hand resoluut naar me uit. “Welkom bij dit hoorcollege verzorgd door Professor Ace Lawson.” Stelt hij met een diepe, autoritaire stem. Mijn mondhoeken krullen heel iets omhoog bij deze vertoning en ik kijk even twijfelend naar zijn hand. Dan is het besluit genomen en pak ik deze aan. “Student Cleo Mitchells zal haar best doen dit college bij te wonen.” Zeg ik terwijl we elkaar de hand schudden en hij zijn gezicht nu al niet meer in de plooi kan houden. Met pretlichtjes in zijn ogen werpt hij me een brede grijns, hiermee zicht gevend op een rij rechte, witte tanden.
      “Het onderwerp van vandaag is ‘Ace is geen enge stalker’ en tijdens deze lezing zal ik proberen licht te schijnen op zijn beweegredenen en drijfveer. Ik licht hierin kort toe wat hem ertoe heeft bewogen Cleo Mitchells in zich op te nemen en hoop duidelijkheid te scheppen in de kwestie of ze hem moet vrezen of niet. Mochten er aan het einde van mijn verhaal nog vragen zijn sta ik er voor open deze te beantwoorden mits goed geformuleerd en niet voor de hand liggend. Ik verwacht van mijn studenten dat ze meedenken en zelf tot conclusies komen.” Steekt hij van wal en weer gaat er een trilling door mijn mondhoeken.
      “Ik begin mijn verhaal met een korte uitleg over mijn persoonlijkheid zodat het duidelijk mag worden waarom ik ben wie ik ben en doe wat ik doe. Mijn nieuwsgierigheid naar het tegendraadse was er al van jongs af aan. Waarom doen mensen iets op een bepaalde manier? Wat trekt mensen in elkaar aan of stoot ze juist van elkaar af? Maar vooral, wat beweegt de mensen die zich anders gedragen dan wat de meerderheid van de mensheid als gepast ziet? De drang naar antwoord heeft me er toe aangespoord mensen te gaan observeren in de hoop er ooit achter te komen. Op twaalf jarige leeftijd is dat schattig, op zestien jarige leeftijd lichtelijk zorgwekkend en op ondertussen drieëntwintig jarige leeftijd is het storend voor de medemens en word ik zelf als buitengewoon beschouwd.” Verteld hij op een toon die een Professor daadwerkelijk toebehoort. Hij neemt even een slokje van zijn thee alvorens door te gaan.
      “Naast nieuwsgierigheid beschik ik over het vermogen me niet veel aan te trekken van wat anderen van me denken en een onverbiddelijk doorzettingsvermogen. Voeg daar aan toe dat ik zo’n zestig procent van de tijd op deze manier zit te zwetsen en je hebt een redelijk plaatje van mij als persoon. Dit heeft er toe geleidt dat het merendeel van de mensen om me heen compleet gestoord van me werd en me hebben laten vallen als een baksteen. Maar niet getreurd, ik heb gelukkig een aantal hele goede vrienden die me nemen met mijn gebreken en het tot de dag van vandaag met me uithouden. Soms. Niet dagelijks, dan worden ze gek.”
      Mijn kaken weten waarschijnlijk niet wat ze overkomt maar de manier waarop hij verteld is komisch en voor ik er erg in heb ligt er een glimlach rond mijn lippen. De laatste keer dat zoiets me overkwam is te lang geleden om te herinneren en ik was er van overtuigd dat mijn spieren het ondertussen verleerd waren. Hij ziet het en er gaat een schittering door zijn ogen terwijl hij ook weer breed lacht. “Aah, kijk. Ze kan ook glimlachen!” Zegt hij op een tevreden toon. Zijn opmerking brengt het lopende en nog niet toegelichte deel van het probleem weer aan het licht en hij beseft zich dat ook. Terwijl mijn glimlach weer weg zakt schraapt hij zijn keel en vervolgt zijn verhaal nu op normale toon.
      “Afijn, ik vind het dus erg interessant om mensen in me op te nemen. Niet de sleur, niet de mensen waarvan er dertien in een dozijn zitten, maar juist de mensen die daar tegenin druisen. De jongen die al zeven weken lang hetzelfde ontbijt haalt, dezelfde weg over de campus zoekt en altijd bij de derde prullenbak vanaf het cafetaria zijn bekertje weggooit. Het meisje met haar lichaam vol tattoos en welke, ondanks dat haar vriendinnen regelmatig constateren dat ze het niet mooi vinden, toch weer nieuwe laat zetten. Jason die, ondanks dat ik al twintig keer heb gezegd dat zijn aftershave geen middel is om een bad in te nemen, er nog steeds overvloedig mee omspringt. En dan het meisje dat iedere ochtend een kopje koffie verkeerd en een muffin haalt, zich met een afgesloten gezicht een weg naar buiten baant en zonder ooit ook maar iemand in haar gezelschap haar weg naar college vindt. Uiteindelijk heeft die laatste me er toe aangezet de situatie eens van wat dichter bij te onderzoeken. We weten allebei hoe overweldigend soepel dat is verlopen.”
      Hij valt stil en kijkt afwachtend op me neer terwijl hij aan zijn croissantje begint ten teken dat hij dit even laat bezinken. Zijn verhaal maakt me veel duidelijk, waaronder het feit dat hij me in de gaten heeft gehouden uit zijn eigen nieuwsgierigheid. Dus niet omdat ik de aandacht trek omdat ik er ondertussen ook krankzinnig uit zie of iets in die trant. Dat is in ieder geval een hele opluchting.

Reageer (9)

  • Catbox

    Ace heeft echt een geweldig karakter xD

    7 jaar geleden
  • Chantilly

    Ace is geweldig..!

    7 jaar geleden
  • Thuria

    Ace is geweldig.
    Ik wil ook een Ace.

    7 jaar geleden
  • 4na

    Cute

    7 jaar geleden
  • VampireMouse

    HeEy mop,

    Ben ik weer. Ik had het even druk en wil graag de tijd nemen om je verhaal te lezen. Dus niet half slapend om 23 uur voor ik het licht uit doe.
    Zal je gb bericht ook nog ff beantwoorden, jij had het ook druk zo te lezen haha.

    Ik vind dat je echt heel mooi schrijft en ja, iedere gek heb zn gebrek haha. Vind dat je Ace ook heel leuk en goed neerzet!
    Love it <3
    Kijk uit naar de rest ^^

    X

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen