Fault 23.

5 augustus 2015 || Liv Campbell

Een nog grote glimlach verscheen op mijn gezicht bij het zien van een foto waar ik in Louis nek zat en me voorover leunde zodat hij niets kon zien omdat mijn haren voor zijn ogen hingen. Ergens maakten al deze foto's me gelukkig, ze brachten me de vreugde van die momenten terug, het warme gevoel in mijn buik. Maar bij het zien van de foto's besefte ik nog harder dat het vervlogen momenten waren, momenten die waren geweest en dus voorbij waren. Ik wandelde even naar de keuken om een nieuwe tas thee te gaan halen en zette me even later terug neer naast de foto's. Het was fantastisch geweest die jaren met Louis, besefte ik nu al waren er hier en daar wat mindere momenten. Maar dan nog: misschien had ik op dat moment gewoon aan Louis moeten laten weten dat ik wat meer vrijheid wilde in onze relatie, misschien hadden we samen op wereldreis moeten vertrekken en zien waar we uitkwamen. Maar zou ik dan nog wel zijn, wie ik nu was? Waarschijnlijk niet maar dan zou ik Louis niet verloren hebben. Ik zuchtte en sloot even mijn ogen om al niet negatieve gedachten te vergeten. We leefden ten slotte in de toekomst en niet in het verleden. Ik nam nog een slokje van mijn thee maar schrok me een ongeluk toen er iemand aan de deur aanbelde. Mijn ogen vlogen open en ik wilde snel opstaan waardoor ik vergat dat ik mijn thee nog vast had en deze dus met veel kabaal op de grond neer kwam. Een deel van de hete vloeistof vloeide over mijn hand en liet een branderig gevoel achter. Niet veel later liep de warme vloeistof al over de grond. In paniek stond ik recht terwijl ik met mij hand wat heen en weer probeerde te zwaaien om de pijn te verminderen -niet dat het echt hielp- en toen gleden mijn ogen naar de deur. Natuurlijk die moest ik nog openen, hoe kon ik dat vergeten.
Met mijn ene hand half in mijn mond, opende ik de deur. 'heb net thee gemorst dus als je het niet erg vindt, kuis ik dat eerst even op', brabbelde ik nogal snel. Totdat ik zag dat die haren me wel heel bekend voorkwamen en die neus en die ogen.
'louis?!'
Hij was wel de laaste persoon die ik hier verwachtte. Als paniekreactie gooide ik de deur meteen weer dicht. De jongen van mijn leven stond hier voor de deur en ik gooide deze in zijn gezicht. Goed bezig Liv.
Ik schudde mijn hand nog eens heen en weer en keek bezorgd naar de thee die over de foto's heen begon te lopen. Snel legde ik ze wat aan de kant zodat ze niet al te erg beschadigd zouden zijn. 'liv, alles oké daar?', hoorde ik van achter de deur. Nee, dacht ik in mezelf. Alles was niet oké.
Maar toch verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht bij het horen van zijn bezorgde stem. Hij stond hier gewoon nog. Misschien moest ik de deur dan toch even openen.
Zo snel ik kon, wandelde ik naar de deur en deed deze open op een kiertje zodat Louis binnen zou kunnen komen.
Zijn ogen scanden snel de ruimte. Ik liep ondertussen naar de keuken om een handdoek te gaan halen en bukte me snel neer bij de foto's terwijl ik nog eens met m'n hand heen en weer zwaaide om de pijn wat te verminderen. Waarom ik dat bleef doen, wist ik niet helemaal maar ik had het gevoel dat de pijn daardoor verdeeld werd en zich dus minder concentreerde op eenzelfde plaats.
Louis ging naast me zitten. 'liv eerst water', zei hij. Mijn hersenen werkten niet optimaal, al wist ik niet of dat kwam door de paniek of door het feit dat Louis op een aantal kleine centimeters van me zat. 'Water op je hand Liv, anders ga je er last van hebben', zei hij bezorgd en op een zachte toon zoals hij alles kalm kon vertellen. Oh wat had ik die zachte stem van hem toch gemist. Ik stond op en wandelde naar de kraan om het koude stromende water over m'n hand heen te laten lopen en ik moest toegeven dat het deugd deed, in het begin dan toch want na een tijdje werd het echt koud.
Mijn handen wilde ik afdrogen maar bij gebrek aan een handdoek, veegde ik ze maar af aan mijn trui.
Rustig wandelde ik terug naar de living waar de foto's op de grond lagen en naarmate ik dichter naderde, verplaatsten mijn voeten zich langzamer en langzamer. Louis zat daar op de grond met de foto's rondom zich en een aantal van hen in zijn hand en hij staarde. Zijn ogen waren gericht op de foto's en ik hoopte uit de grond van mijn hart dat hij hier ook alleen maar goede herinneringen uit ophaalde.
Ik wandelde iets dichter en zag een foto waarop ik Louis trui en broek had aangedaan. 'dat was in de zomervakantie', zei ik met een glimlach.
'toen je me wou laten zien dat die trui te klein was omdat hij bij jou pastte', vulde Louis me aan en heel even hadden we oogcontact en zag ik die fonkeling terug in zijn ogen.