Hoofdstuk 2

Er zijn ondertussen al meer mensen op het plein, strak gespannen gezichten kijken naar de glazen bollen. Livia komt ineens weer naast me staan. ‘Mama zegt dat we het vak in moeten gaan,’ zegt ze.
‘Dan moeten we dat maar doen,’ antwoord ik. Ik pak haar hand vast en trek haar mee naar het loket. Juniper en Athan komen vlak achter me aan.
‘W-wat gaan ze doen?’ vraagt Livia een beetje angstig als we dichterbij komen.
‘Ze geven je alleen een prikje, het doet maar even pijn,’ sus ik.
‘Naam?’ vraagt de vrouw achter de balie. Ze boort haar donkere ogen in die van Livia, die wit wegtrekt. ‘Ik… eh…’ ze stamelt wat en deinst achteruit.
‘Kom op, meisje, ik heb niet alle tijd!’ moppert de vrouw.
‘Livia Dina Hale, twaalf jaar,’ zeg ik kortaf.
De vrouw rolt met haar ogen. ‘Hand?’
Livia steekt haar hand voorzichtig uit. Haar spieren zijn allemaal gespannen, zodat ze haar hand ieder moment weg kan trekken, mocht dat nodig zijn. Ze krijgt een prik in haar vinger en bijt op haar lip. Zodra ze klaar zijn stapt Livia snel bij ze weg. ‘Auw,’ mompelt ze zacht.
‘Daniel Ethan Hale, vijftien jaar,’ ik steek mijn hand uit voordat ze iets kan zeggen. Met een zuinig glimlachje prikt ze in mijn vinger. ‘Goed, loop maar door,’
Ik loop naar Livia die me met grote ogen aankijkt. ‘Wat een gemeen mens,’ zegt ze verbaasd.
‘Weet ik,’ grijns ik. Ik steek mijn handen in mijn zakken en voel de stenen.
Juniper en Athan komen naast me staan. ‘Ga we door met het stenen-idee?’ fluister ik.
Beiden knikken ze in volle overtuiging. ‘Natuurlijk!’
‘June, wil jij Livia naar het vak voor de meisjes van twaalf brengen? Ik moet de andere kant op.’
Juniper knikt. ‘Tuurlijk! Kom, Liv!’
Livia rent naar me toe en geeft me snel een knuffel. ‘Tot straks,’ fluister ik zacht. Dan laat ze me los en loopt ze achter Juniper aan, die nog even snel knipoogt.
Samen met Athan loop ik naar ons vak. ‘Ik kan niet wachten om die stenen te gooien,’ zegt hij met een duivelse grijns.
‘Niet zo hard, straks horen de vredesbewakers je!’ sis ik, maar ik kan een grijns niet onderdrukken. Ik kijk naar het podium en kan me de gezichten al helemaal voorstellen wanneer die bol breekt. Over het podium trippelt een vrouw rond, die overduidelijk uit het Capitool komt. Haar ogen zijn goudkleurig en omringt met een ingewikkeld patroon van sierlijke lijnen. Vanonder haar enorme lichtblauwe hoed – die overigens exact op een roos lijkt, kijkt ze opgewonden de menigte in. De lijnen van haar gezicht zijn geaccentueerd met dezelfde kleur blauw als haar hoed en haar lippen zijn kersenrood geschilderd. Ze friemelt aan het lijfje van haar jurk. Op dat punt lijkt hij erg fragiel. Ik hoop dat ze hem loslaat voordat ze hem kapot maakt. Haar jurk loopt weidt uit, waardoor ze vrij veel ruimte in beslag neemt. Glitters in alle mogelijke tinten blauw weerkaatsen het zonlicht op een irritante manier. Ze werpt een blik op de klok en zet haar roos recht.
‘Het is twee uur, tijd om de met de boete te beginnen,’ de burgemeester loopt naar voren en vertelt wat, maar behalve de jongste kinderen luistert niemand. Ook het welbekende filmpje is niet bijzonder meer. De geschiedenis van Panem, de Donkere Dagen – opstand. Dood en verderf, terreur en intimidatie bla, bla, bla.
'Wedden dat die escort een hele lading parfum op heeft zodat ze naar rozen en…’ Athan kijkt peinzend naar het podium. ‘Ik heb het! Rozen en honing! Wedden?’
‘Hoe wil je wedden? Door beren en bijen los te laten en kijken of ze naar haar toe gaan? Zo ja, dan ben ik voor om het te proberen,’ grijns ik terug.
Mijn blik vangt die van Juniper, die aan de andere helft van het plein staat, tussen de andere meisjes. Ze glimlacht betekenisvol en wijst op haar broekzak. Volgens mij heb ik haar nog nooit zo enthousiast gezien op de dag van de boete.
De escorte zet haar hoed alweer recht – terwijl hij nog kaarsrecht staat -, plakt een lach op haar gezicht en loopt naar de microfoon.
Ongelofelijk, dat het er ooit zo aan toe ging,' huivert ze. 'Gelukkig is het nu anders! Ik zal me zo even voorstellen, maar ten eerste: vrolijke Hongerspelen en mogen de kansen immer in je voordeel wezen!' ze kijkt verbaasd als niemand enthousiast klapt of schreeuwt, of wat ze dan ook verwacht had.
'Nou zeg, jullie zijn een slecht publiek,' mokt ze.
Ik kijk Athan aan er rol met mijn ogen.
'Mijn naam is Valoria Ivory en ik heb de eer om jullie gelukkige tributen te kiezen en te begeleiden!'
Weer blijft het "publiek" stil.
'Ze zouden jullie de cursus "Hoe word ik een goed publiek?" aan moeten bieden,' zegt ze zacht, maar alles wordt door de microfoon versterkt.
'Laten we het nu dan niet meer uitstellen, dames gaan zoals gewoonlijk voor!’ ze trippelt op haar veel te hoge hakken naar een glazen bol toe en steekt haar hand erin. Tergend langzaam draait ze door de briefjes. Livia kijkt me angstig aan, maar ik knik haar bemoedigend toe. De kans dat ze getrokken wordt is zo klein, zo ongelofelijk klein. Als ik het maar lang genoeg zeg, ga ik het vanzelf geloven.
Ze trekt één briefje eruit en vouwt hem sierlijk open.
'De gelukkige die dit jaar ons prachtige district mag vertegenwoordigen is... Jade Layla Hallows!'
De stilte die valt is pijnlijk. Iedereen heeft medelijden met het meisje dat net getrokken is, want iedereen weet dat de kans dat ze overleeft miniem is, maar tegelijkertijd is iedereen zo opgelucht dat zij het niet zijn.
Livia veegt opgelucht tranen uit haar ogen en kijkt me blij aan. Ik glimlach terug. Athan spant zijn spieren al aan en heeft zijn hand om een steen geklemd. Ik schud voorzichtig mijn hoofd, nog niet.
De mensen aan de meidenkant wijken uiteen en een meisje staat verloren in het midden. Met trillende benen zet ze een stapje richting het podium en daarna nog eentje. Ik kijk naar de zijkanten van het plein, waar heel veel ouders staan. Een vrouw huilt geluidloos terwijl ze omhelst en getroost wordt door de mensen om haar heen.
Het meisje staat nu op het podium. Ze veegt haar tranen weg en probeert dapper te lijken, maar haar breekbare houding en betraande ogen maken het niet bepaald geloofwaardig.
'En dan nu, de mannelijke tribuut!'
Ik kijk Juniper en Athan aan. Bijna synchroon gooien we een steen richting het podium.
De eerste steen maakt een barst in de bol, bij de tweede lijkt een web van barsten zich over de bol te verspreiden en dan bij de derde...